Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΣΑΚΟ ΤΟΥ - σαπουνόπερα

συγκινηση, σούρουπο κ ψοφόκρυο, τα συστατικα ενος σήριαλ. Ο ουρανός ήταν βλοσυρός πάνω απο το λιμάνι. Τα κοριτσια εκαναν κοτσιδάκια για χάρη του. Το πλοιο εφυγε στον απόηχο του καρναβαλιού. Η καθαρή Δευτέρα έμοιαζε βρωμερή. (Συνεχίζεται...)



μερικά χρόνια πριν, χαρούμενοι, εγκλωβισμένοι στο νησί όλοι. Η Σαντοσα, ο σκύλος, εφυγε επισης. Για παντα απο αυτον τον κόσμο. (κλαψ)


Η ίδια ιστορια σ' αυτο το νησι. Κανεις φίλους, τους τρως στη μάπα, σε βρίζουν, τους βρίζεις, και ενα μουντό πρωί/ ενα βροχερό απόγευμα, μαζεύουν τα μπαχαρικά τους, τις εφτά διαφορετικές έτοιμες σάλτσες για μακαρόνια, τα RPG παιχνίδια, τα χημικά αποσμητικά τους, τις φάλτσες κιθάρες τους, τα υπέροχα κόμικς, τις τσόντες, τα βαρετά ιστορικά βιβλία τους, την συλλογή απο χεβυ μεταλ σιντί ή τα αγαπημένα σου άπαντα τους της Πιτζει ΧΆΡΒΕΙ και φεύγουν - οχι ομως πριν σου αντιγράψουν την Πιτζει Χαρβει. Περιμενω τη μερα που θα φύγω κι εγώ, καλά ειναι εδω, αλλά φτάνει.
Στο μεταξύ φεύγει σήμερα ο γιαννης - λίγο ηθοποιός, λίγο βαντολόγος, (αυτός θα ούρλιαζε, "περιβαλλοντολογος") γουόνα μπι ρόκ σταρ. Επι δύο- τρια χρόνια πειράζαμε ο ένας τον άλλον αφόρητα. Παίξαμε κ σφαλιάρες μια φορά. Α, γουέλ. Καινούριοι άνθρωποι έρχονται, και μπορεις παντα να δοκιμάζεις τις αντοχές τους.
Υποτίθεται.
Πέρυσι έφυγαν οι πολυαγαπημένοι θανος & Ειρήνη -μεγάλη απώλεια. Τους παλιούς φίλους τους συναντάς πια στα φεστιβάλ ταινιών και κόμικς, σε μητροπολιτικές συναυλίες και μπαρ, στα Χανιά, στη θεσσαλονίκη, στη Μασαλία. Φαίνεται πιο εύκολο να συναντηθώ με τον θ. στη Μασαλία, οπου εχω κ άλλους φίλους, παρά στο Ηράκλειο όπου μένει- από νησί σε νησί δε βγάζεις άκρη.
Για το γκουντμπάι του Γ. (που τραβηξε μερες) τραβηχτηκα διαδοχικά στα σινεμά, στα καφέ, στα μπαρ, στα χεβυ μεταλ μπαρ (μπλιαχ), στα σουβλατζίδικα, στα καπηλειά και στα ούζα. Σε μια κριση αυτοθυσίας (τι, δε θα μου κάνεις παρέα; αυριο φεύγω!) έφαγα την πιο λιπαρή κρέπα της ζωής μου. Τι να κανεις, μια φορά φεύγει κανείς από δω.

Δε βαρυστομαχιασα παντως, δεν εκανε τουμπες στο στομαχι μου αυτός ο ζωντανός μπαγιάτικος σβώλος ταγγισμένου λίπους. ηθικο δίδαγμα: οταν κανεις το καλό δεν παθαινεις κακό(?)

ΞΕΦΡΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ

αυτή είναι η προσωπική μου συνεισφορά στην καρναβαλική ατμόσφαιρα. Λουλούδι από τη μία, φύλλο από την άλλη, κάτι σε μεταχίπισσα, και έτσι συμμετείχα στο ξέφρενο καρναβάλι του νησιού: στο βάθος ένας κάνει σόκιν βωμολοχικά καρναβαλίστικα σκετς για μουνιά και τέτοια, ενώ κάτι λυκειόπαιδα χορεύουν μπρεηκ ντανς (αναβίωση λόγω κάποιας ταινίας; κάποιου καινούριου σιντί του Μαικλ Τζάκσον? δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.)
τσακίρ κέφια.
Με την ευκαιρία τριγύρισα στο απογευματινό βραδινό και πρωινό κρύο, και όποτε κρύωνα πολύ, τι να κάνω, έμπαινα σε ένα μπαρ. Έχει μερικά καλά εδώ.Στο γυρισμό από τα μπαρ έφτιαχνα το εξώφυλλό μου με Ροδίτη γραφίστα στο τσατ, μεχρι το πρωί, μέχρι το πρωί ομως, και σπάσε πλάκα, μια χαρά βγήκε.
Αι εμ χάπι γουίθ ιτ, που θα λεγε και ο keimgreek.

δείτε κι αυτό!

Σας εχω πρηξει με τα εξωφυλλα, αλλα δειτε τι μου εστειλε ενας όχι πια αγνωστος Ν. σε απάντηση του απελπισμενου μου ποστ στο μπλογκ.
Ε?
Κιθάρες, Σουπεργκρας κ Λονδινάκι.
ε?

( m' aresei)

ΜΙΣΩ ΤΑ ΠΛΟΙΑ

Συχαίνομαι τα πλοία. Τα βαριέμαι, με ζαλίζουν, με φρικάρουν, μου δημιουργούν την αίσθηση οτι είμαι φυλακισμένη. Σπάνια κοιμάμαι στα ταξίδια, ειδικά στις καμπίνες. Καμια φορά κοιμάμαι στους καναπέδες, διπλωμένη στα δυο σαν καρυοθραύστης, η σε κολλητές καρέκλες που εχουν ανάμεσα ανούσια μπρατσα που σε εμποδιζουν να απλωθείς. Η τελευταια φορά που ταξίδεψα ηταν σ' αυτη την καμπίνα, πριν ενα μηνα. Η συμπαθητική κυρια του δίπλα κρεβατιού μας κερασε φυστικια και μας νανούρισε με τη δύσκολη ζωή της, η υποχόνδρια ομορφη κοπέλα του από πάνω μου παραχώρησε το κάτω κρεβάτι, η τηλεοραση επαιζε ενα θεάσιμο σήριαλ -αλλα μισω τα πλοία. Δε μπαινω πλεον μια φορά το χρονο, για καλοκαιρινο ταξιδι σε μακρινό νησί, αλλα για να να δω μια συναυλία, εναν φίλο, ένα φεστιβάλ - δηλαδή πραγματα που θα έπρεπε να μπορεις να τα δεις μπαινοντας απλώς σε ένα αυτοκίνητο. Γι αυτό χανω σήμερα την συναυλία των GOTAM ΠΡΟΖΕΚΤ, επειδη χθες, τελευταια στιγμή και με τη βαλιτσα μισοέτοιμη, εμαθα οτι εχει οχτώ μποφόρ γαι θεσνίκη. Ηταν η δικαιολογία που περίμενα. Οχτώ μποφόρ ειναι πολλά, ειναι κόλαση καμιά φορά.
Δεν υπάρχει για αύριο αεροπορικό ούτε για πλακα.
Και να''μαι ακόμα στο νησί να παλεύω τηλεφωνικώς με γραφίστες, εκδοτικούς και ενα βιβλίο που θελει να εκδοθεί.
Ισως.
Ισως έπρεπε να μπω στο πλοίο, και να παλεψω με τα κύμματα.

κι άλλα ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Εχουμε περιπου καταληξει σε αυτα, με διαφορετικες γραμματοσειρές τα πρωτα δύο, (και χωρις τη λεξη "μυθιστορημα" (Μπλιαχ!) οπότε σας παρακαλώ να τα λαβετε υποψη και αν δε βαριεστε ξαναψηφίζετε οποιο σας αρέσει. Να και πληροφοριες για το Χάπι Λου αμα γουστάρετε.

Σημερα η γραφιστρια του Κεδρου, που ειδε για πρωτη φορα τα εξωφυλλα, με ρωτησε αν το βιβλιο ειναι παιδικό! Δεν καταλαβε οτι κοντεψα να λιποθυμήσω, επειδη μιλουσαμε τηλεφωνικώς. Ειναι ενα βιβλιο για εικοσαρο- τριανταρηδες και βάλε, θα απαντούσα αν είχα κουράγιο.

Αλλα δεν.

Αχ.

Μα, συγνωμη, ειναι παιδικα; Οχι, αν ειναι, να μου το πείτε. ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.