Η ΚΑΛΗ Η ΚΑΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ

Σήμερα κυκλοφόρησε το Χάπι Λου, στο LIFO. Mε ενημέρωσε με ένα γλυκύτατο μέιλ μια συγγραφέας που to διάβασε. Και χάρηκα. Και απάντησα αμέσως.

Πριν λίγες μέρες πήρα ένα κακεντρεχές σχόλιο από μία/ έναν που δεν ξέρω αν διάβασε τα βιβλία μου. Αλλά διαβάζει το μπλογκ. Και χαλάστηκα βραδιάτικα. Ήταν η δεύτερη φορά, ήταν το ίδιο ακριβώς ανούσια κακό ιμέιλ. BAD GUΥ - που μου θυμίζει την κορεάτικη ταινία που είδα και ήταν υπέροχη.
[BAD GUY - εξαιρετικά λιγομίλητος νταβατζής ερωτεύεται άξαφνα φοιτήτρια στο δρόμο, ορμάει, τη φιλάει, τον χαστουκίζει ( αυτη και άλλοι δεκα περαστικοί) τα παίρνει (ο νταβατζής) όποτε της στήνει παγίδα και την κάνει (τη φοιτήτρια) πουτάνα. Η μαραζωμένη πουτάνα κρυφά τον αγαπομισεί... Άβυσσος η ψυχή της φοιτήτριας -και το πιο αναπάντεχο τέλος που υπάρχει, λάτρεψα αυτό το τέλος καθώς και την όλη αισθητική της ταινίας. Όπου λύνεται και η απορία, γιατι δε μιλάει ο τύπος; Είναι μυστηριώδης, είναι βαρετός; Μήπως δεν έχει τίποτα να πει;]

Μετά πήρα επιστολή συμπαράστασης από έναν επιφανή αναγνώστη του μπλογκ. Τα δημοσιεύω όλα εδώ.

Ανώνυμο είπε...
Tελικά είναι βέβαιο. Είστε εξίσου άσχημη με τα βιβλία σας !

loodepunk είπε...
ΠΡΟΣ ΑΝΩΝΥΜO-- Γιατι ασχολειστε μαζι μου τοτε; Γιατί διαβάζετε τα βιβλία μου; Γιατι δεν παρενοχλείτε ανωνύμως καμία όμορφη? Γιατι δεν χρησιμοποιειτε ολη αυτην την κακεντρέχεια για καποιον αληθινά κακο σκοπό (οπως τον βασανισμό εντόμων, την αγορά πλαστικών τάπερ, το κλώτσημα σκυλιών) και τη χαραμίζετε σε μένα; Δεν θυμαμαι να σας εχω κανει κατι. Α, το βρήκα! ειστε ο πρωην μου που παρατησα στην δευτέρα Λυκείου. Ρε Αλέκο, ακόμα να το ξεχάσεις;

ο ιντερνετ-φιλος, είπε...
Εύη. Kakws, poly kakws gia mena, apantises. Den prokeitai na diavasw tin apantisi sou. Me trelainoun afta, idiws an mesa se afto to apexthes paixnidi, "anagkastika" vriskontai atoma pou sympathw kai ektimw poly. Ok, o kathenas mporei na exei tin opoia gnwmi gia ton allo, gia to xaraktira, to talento tou, k.o.k. Alla oi... fantomades tou Diadiktyou einai kati allo... Ktypane kai fevgoun... Oi idoni tous vrisketai sti sygxisi kai sti thlipsi pou mporei na prokalesoun se kapoion poly kalytero tous, se afton pou tha 'thelan na moiasoun. Gi' afto kai sto diko mou blog den epitrepw sxolia. Ετσι apofevgw typakous opws h... eklekti diki sou. Thymamai ti thlipsi pou eniwse o Nikos Dimou, sto blog tou, otan arxisan na mpainoun diaforoi kai na ton vrizoun me ta xeirotera logia (gia to ergo tou, gia tin prosopikotita tou). Telika, stin arxi afise to blog tou kai ligo meta eftiakse ena kainourgio, pou kamia sxesi den eixe me to proto...

ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΑ ΠΑΛΙ

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισε το αεροσκάφος ATR-42 των Ολυμπιακών Αερογραμμών, το οποίο με 28 επιβάτες εκτελούσε την πτήση 982 Θεσσαλονίκη-Λήμνος-Μυτιλήνη-Ρόδο. Όταν το αεροσκάφος έφτασε στο αεροδρόμιο της Ρόδου και ενώ βρισκόταν στη διαδικασία προσγείωσης και μάλιστα σε ελάχιστο ύψος από το έδαφος, "κτυπήθηκε" από πλευρικό άνεμο, με αποτέλεσμα να εκτραπεί μερικώς από την πορεία του και να υποστεί μικροζημιές στον ένα κινητήρα. "
Αυτή ήταν η πτήση μου για Ρόδο - και μετά Κασο. Ευτυχώς που μετάνιωσα τελευταία στιγμή και δεν πήγα. Thank god for this.

(Η ανεπίσημη ενημέρωση είναι ότι στο τσαφ τη γλίτωσε και χέστηκαν όλοι, μαζί και ο πιλότος. Γενικά η προσγείωση είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή της πτήσης και το αεροδρόμιο της Ρόδου σε άσχημο σημείο.)

Πήγα σήμερα στην καταπληκτική μουσική παρουσίαση του βιβλίου της Ασημένιας Σαράφη, Φεγγαράδα στο δέρμα, διηγήματα, εκδ. Πατάκη. Έχει ένα διήγημα εκεί για δύο γυναίκες που έχουν ένα πανδοχείο στην άκρη της θάλασσας και αρχίζουν να πηγαίνουν κιόλας με τους πελάτες, που μου θυμίζει κάπως το βιβλίο του Αϊτινού Ντανυ Λαφαριέρ, Η σάρκα του αφέντη. Επίσης μου άρεσε παραδόξως η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο, ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ – παρότι του έχουν αλλάξει τα φώτα του βιβλίου- αλλά οκέυ, βλέπεται και σαν ντοκιμαντέρ. Και η κυνική Σαρλότ Ράμπλινγκ λέει την πιο νουάρ ατάκα, "Πάντοτε σκεφτόμουν ότι όταν γεράσω θα πληρώνω άντρες για να με αγαπούν... αλλά δεν ήξερα ότι θα συμβεί τόσο σύντομα".

Ατάκα που τσακίζει.

ΠΑΛΑΒΗ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΑ- την Ασημενια τη γνωρισα πριν δεκα χρονια, οταν πηραμε μαζι τα πρωτα δύο βραβεια διηγήματος σε εναν διαγωνισμό διηγήματος της Θεσνικης και περάσαμε τρεις μερες μαζι στο μαγευτικό Αγιο Λαυρέντη. Ηταν τα πρωτα μας -αθλια- διηγήματα. Ξανασυναντηθηκαμε τυχαία σε μια ταβέρνα!

Ντοκιμαντέερ, ντοκιμαντέουρ, ντοκιμαντέουε

Λοιπόν αυτή είναι η φωτό που δημοσιεύτηκε χθες, Κυριακή, στο Πρώτο ΘΕΜΑ. Το bar είναι το Mommys. Και, ναι, όλο το ίδιο φόρεμα φοράω. Αυτό απ' όσο ξέρω δεν συνηθίζεται, αλλά ο φωτογράφος Μιχάλης μου την έστειλε (θενκς!) Τώρα που την κοιτάω ήταν πιο εντυπωσιακή τυπωμένη - διότι άλλο το χαρτί και άλλο τα ψηφιακά μέσα αναπαράστασης. Στον πόλεμο μεταξύ χαρτοβιβλιόφιλων και οθονο-βιβλιόφιλων, ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 2-0 (οσο για τους εχθρους, ξερετε ποιοι είστε. ) Είναι φωτογραφία ποπ και ροκ, και εμείς (νομίζω, εύχομαι, τέλος πάντων θα ήθελα) σαν ροκ συγκρότημα: συμφωνεί και η μαμά μου σ' αυτό.

Υπάρχει και μια συνέντευξη μαζί με τη φωτό αλλά η εφημερίδα αυτή από όσο γνωρίζω δεν έχει site. Το κλιμα παντως κατα τη διάρκεια ηταν εως λογοτεχνικά παθιασμενο, τα λεγομενα ενδιαφέροντα και η κουβεντα θα μπορουσε να τραβηξει και (αν ειναι δυνατόν!) περισσοτερο απο τις δύο ώρες κατά τις οποιες το κασσετόφωνο ηταν ανοιχτό.

Όσο για το θέμα της Κάσου, εκκρεμεί ακόμα. Δεν ξέρω. Δεν. Ετοιμάζω καλού κακού βαλίτσα για το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης- 'ετοιμάζω' είπα; Ψέματα. Δεν την μάζεψα ποτέ. περιμένει έτοιμη σχεδόν, στο χολ - μια βαλίτσα σε υπερένταση. Σ' αυτό το σημείο έχω φτάσει, να μην ξεπακετάρω καν τις βαλίτσες.

Ντοκιμαντέερ, ντοκιμαντέουρ, ντοκιμαντέουε. Διασκεδάζουμε προσπαθώντας να το προφέρουμε όπως η Νακυ Αγάθου. Αλλά δε γίνεται, η Νάκυ, αν θυμάμαι καλά, ήταν μία.

Πού είναι η Κάσος;

Άι εμ νέρβους.
Αύριο Κυριακή βγαίνει η συνέντευξη μου στο Θέμα του Θέμου, πακέτο με τους συγγραφείς Χρήστο Αστερίου και Κωσταντίνο Τζαμιώτη που εβγαλαν καινούρια βιβλία, το ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ ΡΕΜΒΗ και ΠΑΡΑΒΟΛΗ αντιστοίχως: ένας απο τους λογους που κατεβηκα στην Αθηνα, το όλο πραγμα ειχε πλακα καθώς συνεβαινε, στο μπαρ που συνεβαινε, ελπίζω να εχει ενδιαφέρον και τυπωμένο -κυρίως ομως ελπιζω να πετυχαν οι φωτό διοτι οπως ειναι γνωστο λιγοι διαβαζουν τα κειμενα και πολλοι τις φωτό. Ο φωτογράφος Μιχάλης Σουρλής ήταν σούπερ- μας εστησε λίγο σα ροκ συγκρότημα, how exciting, ελπίζω σε ενα συμπαθητικο αποτέλεσμα, καθώς δεν τολμώ να ελπίσω σε κάτι ροκ, πρώτα ο θεός - και το φότοσοπ.

Μόλις συνειδητοποίησα οτι δεν έχω δημοσιεύσει το εξώφυλλο για το οποίο σας είχα πρήξει, οριστε λοιπον και γυρισμός δεν υπάρχει. Ηδη στα βιβλιοπωλεια της Αθηνας, συντομα και στα υπόλοιπα.

(Vain, μιλα άφοβα για το εξωφυλλο, κατι θα έχεις να πεις).

Δεν ειναι ομως τοσο απλα τα πραματα διοτι τωρα ισως χρειαστει να μπω σε 2 αεροπλάνα κ 2 πλοια τουλάχιστον. Διοτι ο Στεφ. Νόλλας, που διοργανώνει το εντυπωσιακό off the road συμβάν με κάλεσε να παω στην Κάσο (Γουέρ δε χεκ ιζ Κασος; Απαντηση, Πιο κοντα στην Κρήτη παρά στη Ρόδο.) Διοτι κανει μια υπέροχη δραση στην αγονη γραμμή, με διαφορα δρώμενα, που τη διαφημίζει, μου είπανε και η ΝΕΤ, και εχουν και εναν συγγραφεα μαζι για μαρτυρα, το 'μάρτυρας' τωρα εγω το βλεπω αλλιώς -εφοσον προκειται να ειμαι τρεις μέρες στο δρόμο και δυο βραδια σε αλλα νησια, οπου ακομα δεν εχω καταλαβει πού θα φιλοξενηθώ -μάλλον σε σπίτια άγνωστών μου ανθρώπων, που κάνει ευρωπαικό στυλ βεβαια. Και μετα δυο-τρεις μερες στην μαγευτική χειμωνιάτικη Κασο. Και θα εχει και μποφόρ, λεει η Ολγα, και δεν ξερω και ψαροντούφεκο, που λεει κι ο Νίκος (ο οποίος δε βλεπει αλλο λογο να παει κανεις στην Κασο χειμωνιάτικα, εκτος βεβαιως απο το γουιντ σέρφινγκ, πλακα θα εχει να κουβαλάω κ μια σανιδα μαζί, ασε που δεν κανω γουιντ σερφινγκ). Το αστείο ειναι οτι ολοι οι φιλοι μου εδώ θα ψοφούσαν για κάτι τετοιο, τους φαίνεται και γαμώ τις φάσεις. Αν δεν εχει πολύ κρυο θα κανω μπάνιο, τ' ορκίζομαι, και θα βγαλω και φωτο για το μπλογκ, μαλιστα.

Κι ολα αυτά ενώ συμβαίνει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Στην οποία πας με ενα μόνο αεροπλάνο, και έχεις και σπίτι και ΑΔΥΝΑΜΙΑ -στο φεστιβάλ.

Ε οχι.

Αν παω στην Κασο θα ειναι εντελώς ανεξηγητο, σαν μια υπέρβαση προσωπικότητας για λογους καθήκοντος.

υ.γ. εχω τουλαχιστον δυο φιλους που πηγανε με αυτη την ομάδα σε νησιά και γουστάρανε, η Γαλάτεια Ριζιώτη(που εχει αδυναμια στα νησιά, εγραψε εξάλλου και το ρεαλιστικό, καθολου ροζ, Ροζ της Ταυλάνδης, εκδ. Κεδρος και ισως γραψει με την ευκαιρια το Γκρι των Κουφονησίων) στα Κουφονήσια και ο Θ. Χ. στην Αλλόνησο. Αλλα εμενα μου έλαχε το πιο μακρινό. Τι να κάνεις.

ΧΑΠΙ ΛΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ

Είμαι πάλι στην Αθήνα.
Παρά το γεγονός ότι παραπονιόμουνα για το πανω-κάτω, μέσα-εξω σε πλοια και αεροπλανα. Δεν ήθελα να κατεβώ εφόσον πάλι έπαθα την αγοραφοβία του νησιού, τη γνωστή νησο-αγοραφοβία, αλλά εφόσον πάτησα στον Ελβενιζέλο, και αφού έψαξα πάνω κάτω στα Μετρόπολις να βρω το πρώτο το σιντί των Νάνων, Λινγκουαφών, (αλλά δεν το βρήκα οπότε αγόρασα το Νανοdrive), μ’ έπιασε μια έντονη διάθεση επικοινωνίας.
Είμαι στην Αθήνα διοτι.
Σήμερα, Παρασκευή, βγήκε από το τυπογραφείο το ΧΑΠΙ ΛΟΥ, με το νέο περιτύλιγμα απο τον Κεδρο -αυτό είναι, τέρμα τα πειράματα, πολύ αργά για ν' αλλάξω γνώμη. Μύριζε τυπογραφική καινουργίλα. Είναι μια συγκινητική στιγμή όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα τυπωμένο βιβλίο, ΤΥΠΩΜΕΝΟ είπα (Μάριος ακούει; διότι ένα τυπωμένο βιβλίο είναι διαφορετικό από ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, ότι κι αν λένε μερικοί μερικοί Μάριοι) και εμ αν εξαιρέσουμε δυο τρία πραγματάκια που θα ήθελα να αλλάξω (το βιογραφικό, τη φωτογραφία, το τρίτο κεφάλαιο, το μέγεθος των σχολίων στο οπισθόφυλλο, το χρώμα του χαρτιού στο εσωτερικό εφόσον αυτό το χοντρομπέζ φύλλο μου τη δίνει, μικροπράγματα ρε αδερφέ), είναι περίπου αυτό που ήθελα.
Οκ, ΑΥΤΟ που ήθελα -χωρίς περίπου.

νάνοι- www.nanoi.gr

θυμαστε που παραμιλούσα για τον Γιαν Μουαξ; Περισσότερα στα νεα του Σαββατου που πέρασε.

ΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΝΕΦΡΟ ΜΟΥ

Kiss me Judas, Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα δηλαδή, αλλα ΚΑΜΙΑ σχέση.

Μισοπεθαμένος παρανοϊκός πρώην μπάτσος ψάχνει να βρει το νεφρό που του αφαίρεσαν γαμώντας στο μεταξύ μανιωδώς την κίλερ γκόμενα που του το έκλεψε, διερωτώμενος ενίοτε αν πρέπει να την σκοτώσει ή αν θα τον σκοτώσει αυτή. Bloody brilliant. * Bloody γενικώς. Κινηματογραφικοί διάλογοι, ωραίο ύφος και γραφή, σπίντα και ατάκες. Και υψηλής αισθητικής εξώφυλλο, τύπου Οξύ -για τους φαν. Δεν τρελλαινομαι για νουάρ, αυτό όμως είναι το κατι αλλο.
Ήταν μοιραίο, αν σκεφτεί κανείς ότι το βρήκα το καλοκαίρι στην Ερεσό – το ‘χαν ξεχάσει οι τουρίστες στα ενοικιαζόμενα, το μάζεψα λόγω εξωφύλλου, το ξεκίνησα καταλάθος, το τέλειωσα μέσα σε τρεις μέρες, διαβάζοντας το -αντί και- μαζί μ’ αυτά που έπρεπε να διαβάζω.

Άρεσε και στον literate-geek κομπιουτερα που εφτιαξε το εξώφυλλό μου, Νίκο, που το κατέβασε από το ίντερνετ το διάβασε σε δυο μέρες και το περιγράφει ωσ εξής*.
Μονο στα αγγλικα.
Ισως το παρατησω καπου με σχολια στην τελευταια σελιδα σε στυλ bookcrossing, να το βρει κανεις -αγγλομαθής ελπίζω, οχι καμια γιαγιά που θα το καψει στο τζάκι.
Ισως να το στειλω σε οποιον απαντησει στην ερώτηση... - αφηστε με να σκεφτω την ερωτηση!