ΚΑΤΙ ΛΟΥ

λεπτομερεια απο πινακα της Γιαννας Κεμανέ

Κάτι Λου :εχω ιστοσελιδα και εχει πλακα. Εχει κατι μερες που κυκλοφορησε - δηλαδη αν ειδατε κατι παλιοτερα δεν ειναι εκεινο.
Κανονικα θα ημουν πολύ χαρούμενη αλλα περασα καιρο προσπαθωντας να τη φτιαξω η εστω να καθοδηγησω αυτον που την εφτιαχνε και μετα δεν την ειχα πια και μετα τελικα την ειχα.
ξερω, δε βγαζω νοημα, υπαρχει ενα στορυ απο πισω, γι' αυτο.
Ολα σε μενα συμβαινουν. Υπαρχει μια ιστορια πισω απο το εξωφυλλο του Χαπι Λου. Και μια πισω απο το εξωφυλλο του Σχεδόν Σουπερ - αυτην την εχω υποσχεθει σε ενα περιοδικο.
Ti legame?
Εχω ιστοσελιδα, γιεεεε. και είναι αυτή: εύη λαμπροπούλου

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ

ΤΟ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΠΟΖΑΡΕΙ ΩΣ ΜΙΣ ΛΑΠΤΟΠ. ΜΕΤΑ ΕΟΡΤΗΣ, ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΩ.


ΠΑΝΕ ΣΧΕΔΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΓΡΑΨΑΝΕ ΓΡΑΨΑΝΕ, ΝΟΜΙΖΑ. ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΛΗΞΕΩΣ ΣΑΝ ΤΑ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. ΕΤΣΙ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ. ΤΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΥΤΟ. ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ ΕΚΕΙ -ΟΠΩΣ Μ' ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΑΛΛΑ: ΤΙ ΚΑΛΑ.
ΑΥΤΗ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, (ΜΕ ΦΡΟΥΤΑ, ΜΕ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ, ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΚΕΡΑΣΙ) ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΧΤΗ.
ΦΡΙΧΤΟΤΕΡΗ
ΦΡΙΧΤΟΤΑΤΗ

AYTH POY EXANE TA PARTY

Ειμαι η μαμούχαλη της χρονιας.
Εχασα ki αλλο παρτυ.
Εγινε χθες στο Μουσείο Μπενάκη, με την απονομή των βραβείων του περιοδικού ''Διαβάζω''. Ελαβα και συλλυπητήριο ιμειλ, σ' αυτο σημειο εχω φτάσει. Μα ποσο δυσκολο ηταν πια να παρω ενα τρενο, ενα αεροπλανο απο Θεσ/νίκη;

Λεει λοιπον το συλλυπητήριο
""Θα σε στενοχωρήσω, ηταν σούπερ. Μη φανταστείς ότι έγινε το τρομερό κεφι, μπαααα!, αλλά απλά ήταν όλοι εκεί και γελάσαμε, σαχλαμαρίσαμε και τα ρέστα.
ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΝΝΟΩ ΟΛΟΙ.
Οσο για τα βραβεία, θα τα δεις στις εφημερίδες, ο ένας ήταν παλι ο Σουρούνης, ήταν και η λένα κιτσοπούλου που έγραψε τις ΄΄νυχτερίδες'', το έχεις διαβάσει;
ελπίζω να είσαι καλά και να συνεχίζεις τα φοβερά μπάνια σου
τι να κάνουμε, άλλοι στα πάρτια και άλλοι στα πελαγα, όλα δεν μπορεί να τα έχει κανεις μαζί και ταυτοχρόνως... "

ΣΟΥΡΟΥΝΟΜΑΝΙΑ--Ο ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ ΠΗΡΕ ΞΑΝΑ ΜΑΝΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ. (ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ) ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠ' ΟΤΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟς ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΔΕΚΑΤΑ.
Ο ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ ΠΗΡΕ ΠΑΛΙ ΜΙΣΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ. Η ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗΣ. ΑΥΤΑ ΞΕΡΩ ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΩ. ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΨΑΞΤΕ ΣΕ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ.

MY NEW YORK INTERVIEW

Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιευτηκε η συνεντευξή μου στον Φιλελέυθερο Κυπρου (στο εξωτερικό δηλαδή!) με θεμα, ΠΟΣΟ ΟΥΡΜΠΑΝ ΕΙΣΑΙ, ενώ αυτην την Κυριακή η συνεντευξη στο ΝΕΟΥΟΡΚΕΖΙΚΟ site luxlotus tis foveris Lauren Cerand.Ειμαι χαρουμενη που η συνεντευξη μου εστω ταξιδευει στη Νεα Υορκη.
Την αναδημοσιεύω.

The Lux Lotus Interview: Evi Labropoulou

Photo credit: MICHALIS Skourlis for Greek newspaper PROTO THEMA.

Words pale to describe how much I adore getting email from Lux Lotus readers. One recent correspondence that's been a pleasure is my funny, friendly exchange with impossibly cool young Greek novelist Evi Labropoulou (above, center). I've been encouraging her to get some of her much-praised work translated into English so we can discover it, and she's also begun writing about her glamourous, Athens-dreading life via her new, hilariously clever blog, hyper.super. This miracle worker also maintains LooDe Punk, an entirely different blog in her native Greek, too! In between her many projects, working with a group of fellow writers, agonizing over the cover for her first novel, soon to be reissued, and commenting on a life well-lived in general, Evi was kind enough to answer some questions via email for us here at Lux Lotus:

''The only standard thing in my life is my hair. Sometimes, though, the wind blows.'' --Happy Loo

"I like sweating with you. I prefer sweating with you to being alone in the coolness of my room."
-- Happy Loo

Lauren Cerand for Lux Lotus: What are the pros and cons of living and writing on an island in Greece? Why would you rather be in NEW YORK wishing you were living on an island?

Evi Labropoulou: Pros and cons are basically the same.
Pros. Desolation. And the sea is everywhere -you can dive or just watch it from your balcony. Finally, everything is very laid back here, if you want to have a drink you can just go to a bar where you will probably find some people you know.
Cons. Desolation. And, the sea is everywhere - you can't just get in the car and drive away, you have to wait for a boat, a plane -or otherwise swim if you suddenly decide to go to a party/ a reading/ a concert/ a wedding. This is my lame excuse for not going to weddings. (I rarely miss the parties though). Plus, everything is very laid back - which can be really boring. New York sounds artsy and fast. I want summers on the island, winters in New York- sounds egoistical, yes. But can I have that? Please?

LC: What are your favorite things about the Greek literary scene? Least favorite?

EL: My favorite thing about the Greek literary scene is the literary parties, and the fact that the literature is in Greek, my language of proficiency. My least favorite thing is the historical novels that have flooded the bookstores. Plus most Greeks think they can write and unfortunately they do. (Apparently i am one of them). A huge number of books is published which also suffers from narcissism and from an obsession with history. So I kinda like it when they say I write American literature. Then again, a huge number of books being published could be a good thing.
More on the con side: it is a big literary scene in a small country, with a rare language. Which offers few possibilities for developing a big readership. American (or Chinese) writers have no idea how lucky they are.

LC: Are young writers supportive of each other?

EL: I am supportive of my writer friends -and them of me, I hope. You see, I am a huge fan of the writers I like. But there is enormous narcissism and insecurity in artistic personalities. I was on a committee for a prize lately, (it is very weird that I actually am in this committee) and was a bit torn, because I had to choose between the writers I like as people and those I like as writers. I chose the latter - i chose books in the end. Furthermore, I was attacked by an anonymous blog commenter lately, and I couldn't sleep for two days. Friends informed me she was some fellow writer I have met! Then I forgot all about it –well, apparently, not all.

LC: How has the public received your work?

EL: My first book, HAPPY LOO, that was deemed as a low profile, melancholic though funny, somewhat cult book (about a girl who does doctorate studies in London and suffers from insomnia, parental interventions, mupltiple sex-partners and indecision) made an impact. It was strange, suddenly I was on tv and being photographed for magazines, having my hair done by hairdressers and appearing on a couple of best seller lists. Sometimes people would come and talk to me in the street and they hadn't even read the book, they had only seen me on tv.
With the second book I made it to the cover of a prestigious newspaper. This may have been the highlight of my career!

LC: Are there any plans to translate any of your fiction into English?

EL: There are plans for a German translation, no plans for English yet. But I would so love to be translated in English. I would be able to read it too!

LC: What's the new novel about ?

EL: It's about a woman who falls for another guy. She gives the new guy a lot of shit, cause she thinks it is only lust that she is feeling. Then she returns to the full time guy, at home, and they watch tv. It is about love and lust. A very banal plot, that has to be executed masterfully and given some fresh aspect, or else it can get terribly dull. I am not sure I have achieved this though. If I finally decide it is banal I will not publish it. The title might be All the apples. Or One more piece of cake. What do you think? [LC: All the apples, definitely]
The back cover will be like this:How much does infidelity cost, what was the song that Sailor sang for Lula in Wild at Heart, and can you built a passion on the fact that you are aware of the answer? Why are you suddenly drawn to a person? Do you leave someone you love for someone you are in lust with? What is best, sex or fantasy, and how can some people just quit love, the way they quit cigarettes? Especially when they do both simultaneously?

LC: Many people are influenced by things outside of the medium they work in, and I'd be curious to know what you're feeling influenced by right now, whether it's art or fashion or film or literature or anything specific that's shaping your aesthetic philosophy of the moment...

EL: Life is a great influence. This means I have to have a life in order to write, no one gets inspiration just by looking at the turbulent sea -bars are a much better place. I use my friends' lives a lot. Some of them are amazing. Some supply great dialogues. One likes to shout at me whenever he sees me, "I want my percentage of the publishing rights!" PULP FICTION, London, rain, my thesis, Heisenberg, Portishead, Oasis and writer Jay MacInerney have been great influences.
Latest inspiration was derived from a COCOROSIE concert, in Athens, and from film RECONSTRUCTION. Also, by Wim Wenders film, DON'T COME KNOCKING. Something about its aesthetics has affected me and I am sure it will somehow influence my work. Then again, Wenders may have influenced the aesthetic philosophy of my life. In my new novella I used the "Say fuck me" scene, from WILD AT HEART, where this ugly guy with the bad teeth [Bobby Peru] goes to her and says "say fuck me'' and [Lula] does repeat it… until she starts to mean it. In the novella the girl meets this guy who is movie-literate and the fact that he uses the lines of this movie totally turns her on. See, when they first met, he asked her "What did Lula sing for Sailor in Wild at Heart?"

For more of Evi's wit and wisdom, visit her at hyper.super and do prepare to be addicted!

ΑΣΤΕΡΙΞ vs ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ μερος β'

Με αφορμή ενα σχόλιο στο προηγούμενο κομιξο-ποστ, δημοσιεύω το δικό μου -σε στυλ High Fidelity – top five από Αστερίξ. Ίσως, να μου διαφεύγει κανένα φοβερό, χιλιοδιαβασμένο: έχω καιρό να τα διαβάσω διότι βρίσκονται σε μια σοφίτα στο πατρικό. Τώρα όμως που θα πάω, θα τα διαβάσω ξανά.

Αστερίξ Λεγεωνάριος
Αστερίξ και Κλεοπάτρα
Αστερίξ στη Βρετανία
Η Κατοικία των Θεών
Αστεριξ και Νορμανδοί

Η ασπίδα της Αρβέρνης

Ξερω δεν ειναι 5, αλλα αυτό ειναι το ΤΟΠ5 μου. Η μαλλον το τοπ 5 μου μαζι με τον αδερφο, απο τον οποιο ελαβα μολις τηλεφωνημα διαμαρτυρίας. Ισχυριζεται βαθια προσβεβλημενος απο το γεγονος οτι ειπα οτι προτιμαει τα Λουκυ Λουκ, και διορθωνει οτι απλα τα κατέχει περισσοτερο απο μενα, οτι εχει επιστημονική και οχι επιφανειακη γνωση τω ΛουκΥ Λουκ ( την επιφανειακή, λέει, την εχω εγω). μετα μου εκανε απιστευτες ερωτησεις για τα Λουκυ Λουκ, καποιες απο τισ οποιεσ δε μπορεσα να απαντησω. Σα να μην εφταναν ολα αυτα, διεκδικησε τα Ουμπα Πα ως προικα- αλλα σταθηκα ανενδοτη. (Μολις παω Καβαλα , θα τα υπεξαιρεσω και κρυψω καπου καλα, χεχε)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙς τον αδερφο σου να σε παρει τηλέφωνο, κράξε τον στα μπλογκ.

Λατρευω το Αστερίξ στη Βρετανία: hilarious, έλεγε πράγματα όπως «εκλιπαρώ τη συγνώμη σας» (I beg your pardon), και Είμαι απαίσια ευτυχισμένος.
Tο έχω και στα αγγλικά, το αγόρασα στην τρίτη γυμνάσιου στο Λονδίνο, μαζί με άλλα δύο. Συνιστώ σε όσους δίνουν Proficiency να διαβάζουν Αστερίξ. Εμένα, στα προκαταρκτικά του Michigan, μου έπεσαν 3 λέξεις από τα 3 Αστερίξ που είχα μελετήσει - διότι βέβαια, δεν μπόρεσα ποτέ να διαβάσω κάτι που δεν μου άρεσε, λογοτεχνία και κόμικς ήταν πάντα οι πηγές μου. Η μία λέξη ήταν to ‘DELEGATES’, αντιπρόσωποι. Όσο για το CAMBRIDGE που το έδωσα φοιτήτρια, το πήρα λόγω λογοτεχνίας και τραγουδομανίας, ήξερα απέξω τα κέρατα μου από στίχους, και μια μέρα τα αγγλικά μου ήταν από μόνα τους σούπερ. Το πιο αστείο είναι ο αδερφός μου, που πήρε LOWER χωρίς να γνωρίζει χριστό, λόγω τραγουδιών κι αυτός. Αυτό εννοούσε ο Νικ Χόρνμπι όταν έλεγε ότι η μουσική σώζει ζωές;
Ακόμα δε γνωρίζει αγγλικά ο αδερφός, τους ξεγέλασε στις εξετάσεις -επικίνδυνο, αν σκεφτείς ότι κάνει δημοσιεύσεις στ’ αγγλικά, ελπίζω να τα βγάζει σωστά τα πειράματα. (ΠΡΟΣ ΑΔΕΡΦΟ- ΑΝ δεν μου αφησεις τα Ουμπα-πα θα συνεχισω να σε κραζω).

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΑΣ

1. ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ /ΑΣΤΕΡΙΞ, ΠΟΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑς ΤΟΠ5?

2. Απο ποια Αστερίξ ειναι οι εξής ατάκες;

- Μια σταγόνα γάλα στο ζεστό νερό σας;

- Μμμμ, εχει και αμυγδαλάκια!

--Καλαμαράκια τηγανητάα είπατε;

- Τρία κομμάτια είπαμε Οβελίξ!

- Ο Αιμοροιδίξ πού εμφανίστηκε;

- 'Εχασα πάλι το τυράκι μου!' 'Στη λίμνη με μια πέτρα στο λαιμό, στη λίμνη με μια πέτρα στο λαιμό!'

- Φόβισέ με! (κορυφαίο σημείο)

- Πας φιρί φιρί για μιά δαχτυλιά στο συκώτι.

- Σκεφτηκες ποτέ να τηγανίσεις τις πατάτες;

Υ.Γ. τα Ιζνογκούντ δε μας πολυαρέσουν.

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Θα το κανω στήλη. Εφοσον εχασα ήδη διαφορα στα οποία θα ήθελα να είχα πάει, (μια παρουσιαση της Σωτης Τριανταφύλλου, μία της Δημητρακάκη και το φοβερό παρτυ του ΜΗΛΟΥ), θα παρουσιάζω εδώ αυτά που θα ήθελα να ειχα δει και δεν τα καταφερα (λογω αποστασης) υπό τον τίτλο ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ.

Τι χάνω την Πεμπτη;

ΖΕΦΗ ΚΟΛΙΑ, 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στις 19.00, παρουσιαση του βιβλίου της Χ-Αιματος στο Βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ: Ανδρέα Παπανδρέου 11 εντός στοάς, Χαλάνδρι, τηλ.: 210 6800644-6.

Θα μιλήσουν η Τζέλα Παυλάκου, δημοσιογράφος και ο Γιάννης Μπασκόζος, δημοσιογράφος, συγγραφέας του ΜΕΖ, διευθυντής του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.

Μ' αρεσουν ολα σ' αυτο το βιβλίο, εκτος απο τον τίτλο. Αλλα μην ασχολείστε, ειμαι παραξενη. Εδω δε μ'αρεσει ουτε ο τιτλος του δεύτερου δικού μου βιβλίου, ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ, ολο σκεφτομαι ότι έπρεπε να προτιμήσω το ΜΙΣ ΛΑΠΤΟΠ, που του ταίριαζε, και που ηταν η αρχική μου παρόρμηση, αναρωτιεμαι αν θα μπορούσα να το ξαναβγάλω με καινουριο τίτλο, ή αν θα πέσουν μηνύσεις για εξαπάτηση του κοινού. Η Ελίζαμπεθ Βερτζελ παντως το έκανε.

Tο βιβλιο αυτο εχει χιούμορ, ρυθμό, μοντέρνο στόρυ, σπίντα και πολλη ακριβή πιτσιρικάδικη σλανγκ, που η συγγραφέας κατεχει απο το γιό της.
Επισης η Ζεφη εχει πλάκα και στυλ, και πάω στοίχημα οτι θα σας γραψει μια foberή αφιέρωση αν πατε.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Τι χανω παλι;

Τον Ανθρωπο Καλαμπόκι.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Δημήτρη Σωτάκη, του οποίου η φάτσα εχει εμφανιστει συχνα πυκνα εδω πέρα.

Σήμερα, στον Παπασωτηρίου, Πανεπιστημιου και Κοραή, στις 7.30, αντε οχτώ. Παντα αργούν λίγο αυτα τα πράγματα.

Τον παρουσιάζει ο άλλος φίλος, ο Θανάσης Χειμωνάς. Θα διαβάσει ο (φίλος του συγγραφέα) Ρενος Χαραλαμπίδης και θα συνοδέψει μουσικά το κιθαριστικό ντουέτο REMATE, που ειμαι σιγουρη οτι θα σκιζει διοτι ο Σωτακης, ας το πω, ειναι και μουσικος μουσικάρα. Δεν θα αποκαλυψω περισσότερα.

Επισης γουσταρω τον Ρενο Χαραλαμπίδη, οχι αυτον που παιζει στις σειρές, τον αλλον, που εκανε το φοβερό ΝΟ ΜΠΑΤΖΕΤ ΣΤΟΡΥ -που ειδα φεστιβαλ Θεσ/νικης. ΞΕΡΩ, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ταυτοπροσωπία.

Οσον αφορά το βιβλίο, συμφωνώ με την κομψή κριτική του Δημήτρη Μαμαλούκα. Θελω να αποκαλύψω ομως οτι περιέχει και ζωγραφιές, υπέροχες ζωγραφιές των ηρωων του βιβλίου, τις οποιες εκανε μια φιλη του συγγραφέα, απο φατσες φιλων του συγγραφέΑ. Δηλαδή, ναι, αυτη η ψυχεδελική φατσα του Ντον, που βλεπουμε μεσα στο βιβλίο σε τετραχρωμία, υπάρχει στην πραγματικότητα!

Επίσης, ναι, αυτος ο συγγραφέας έχει πολλούς φίλους.

Το βιβλίο ειναι ισως το καλύτερο του Σωτάκη, που έγραψε, ανάμεσα σε άλλα, την ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ, (ΕΚΔ. Κεδρος, 2006) και την Πράσσινη πορτα (Μεταίχμιο) που πήραν διθυραμβικές κριτικές.

Τι μου θυμίζεις τώρα... Το προηγούμενο παρτυ- παρουσιαση το κάναμε μαζί, για τα βιβλία μας (ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ του κ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ μου), στο ΜΠΑΡ Αλχημιστής, στου Ψυρρή, πριν απο δύο χρονια. Ηταν καλοκαίρι, νομιζω Μαιος και κανεις δεν ακουγε τι λεγαμε. Ηταν ολοι εξω στον πεζόδρομο, στα πεζούλια. Καποιους τους ειχε ήδη ξεπαστρέψει το κρασί απο την βιβλιοπαρουσίαση της προηγούμενης μέρας, δε λέω τίνος. Ρεει πολύ κρασί σ' αυτα τα μέρη. Θυμαμαι οτι κατα τις δύο τα κουτσοπίναμε, με Κατερίνα Φράγκου και Ικαρο Μπαμπασάκη και Ταδε και οτι ο... αρπαξε ενα τριαντάφυλλο και... Α, οχι, αυτο δε μπορώ να το πω. )

Με λίγες ημέρες διαφορά, ειχε κυκλοφορήσει τότε και το βιβλίο του Θ. Χειμωνά, Η μπλε ώρα. Φοβερό Τάιμινγκ.

Αν πάτε, στο τέλος καντε καμια ερώτηση για τους Ντουράν Ντουράν, και οχι, δεν θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες.

μια κομιξομανής παραμιλάει

Αυτή τη βδομάδα διαβάζω Κερτ Βόνεγκατ, σε μετάφραση Σωτης Τριανταφύλλου, και ΝΕW YORK SHITTY, EKD. OPERA. Μολις διάβασα Λουθία Ετσεμπαρία, Ενα θαυμα σε ισσοροπία, (θα δημοσιευτεί στα ΝΕΑ του Σαββάτου το σχετικο κειμενο) και το καταπληκτικό κομικς BLANKETS.
Είμαι κομιξομανής, το παραδέχομαι δημοσίως, φταίει το οτι εκτέθηκα σε κομικς πολύ μικρή, στην πρωτη δημοτικού ξεκίνησα τα Μικυ Μαους, τα οποία ξεφορτώθηκα δια παντος οταν ανακαλυψα τα Αστερίξ, τα οποια δεν θα ξεφορτωθώ ποτέ, ποτέ, ποτέ , τα ξερω απέξω και τα κανω επαναληψεις και τα εχω ολα. Ο αδερφος μου εχει τα Λούκυ Λουκ, οπότε εντάξει, τα εχουμε χωρίσει. Αυτος γουσταρει περισσότερο τα Λουκυ Λουκ, κάποιου ειδους αντρική υποχρεωση φανταζομαι , να γουσταρεις εναν τύπο που χανεται με το αλογο του στο ηλιοβασίλεμα, ενας φτωχος και μονος καουμπόι κλπ, τι πιο αντρικο, και σεξυ απο αυτο; Ενας χοντρος που χλαπακιάζει γουρούνια σε κάθε ευκαιρία; Μάλλον όχι. Ενταξει, καταγουστάρω και τα Λούκυ Λουκ, σχεδον εξισου, ωχ δεν ξερω, εξάλλου ολα τα Λουκυ Λουκ δεν ειναι ίδια. Σίγουρα γουσταρω το Καλαμιτυ Τζεην περισσοτερο απο το ΑΣΤΕΡΙΞ Ο ΓΑΛΑΤΗΣ.
Επισης λατρεύω τα ΟΥΜΠΑ ΠΑ, που εβγαλε ο Γκοσινύ πριν πεθανει, με τον Ινδιάνο και τον 'παραένα δοντι φαφούτη που ειναι πια φαφούτης'. Έχω τρια, μου λειπει το ενα, αν κάποιος χριστιανος το έχει ή ξερει που θα το βρω, ας μιλήσει. Α, Γκοσινύ, ποσο εκλαψα οταν πέθανες. Εκλαψα επισης οταν πεθανε ο REISER, καταστραφηκα, ποσες φορές διαβασα τη ΖΑΝΙΝ και το μεγαλο ρεμάλι...
Λοιπον, γουσταρω βασικα τους Ιταλογάλλους στα κομικς, να είναι καλά η ΒΑΒΕΛ που μας τους έμαθε, αλλα εχω φαει τη φλασια κ με τους Αμερικανούς, λογω μάλλον και της λογοτεχνιας - τους 300 π.χ. τους ειχα χρονια πριν γινουν ξαφνικα διασημοι, καθως και το ΡΟΝΙΝ. Καλα ολα αυτα, και τα σκιτσα του ειναι ΤΕΧΝΗ, ΤΕΧΝΗ, ΤΕΧΝΗ, άλλα δεν τα ξαναδιαβάζω εκατο φορες σαν το Γκοσινι, Αλταν, Κορτο ΜΑΛΤΕΖΕ , REISER, και αλλους πολυαγαπημενους. Ηταν παρεα για χρονια, παροτι παντα η αγαπη προς τη λογοτεχνια υπερίσχυε αυτης των κομικς -εμ ισως οχι παντα. Πρέπει να αναφέρω οπωσδηποτε εδώ τον θειο μου τον Κωστα που ειναι υπεύθυνος για το γεγονος οτι διαβαζα Βαβελ απο βρεφος αλλα και για το οτι διάβασα στην έκτη δημοτικού ΜΑΡΚΗΣΙΟ ΝΤΕ ΣΑΝΤ, (Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΝΤΟΥΆΡ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΡΥΒΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΏΜΑ ΣΑΝ ΧΡΥΣΗ ΛΙΡΑ) Μαξ Βέμπερ και Στρατή Τσίρκα. Καλά, τετοια βιβλιοθήκη ουτε η δημοτική της Καβάλας. Τον Τσιρκα τοτε φυσικα τον βαρέθηκα, κατάφερα αργοτερα να ενθουσιαστώ με την τριλογία.
Αληθεια υπάρχει ενας αντίστοιχος του reiser σήμερα και ποιος είναι;

Εσεις τι διαβάζετε; Και ποια η θεση σας στην κοσμοϊστορική μάχη ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ -ΑΣΤΕΡΙΞ?

κατσίκι sucks

αυτό μου το εστειλε η Ζεφη

Δεν τρωω κατσίκι, αρνι, κοκορέτσι, μαγειριτσα. Αμα μου το βαλεις ολοκληρο ψοφιο γουρούνι μπροστα μου με ενα μηλο στο στομα, ουτε κι αυτο θα μπορεσω να το φαω. (οπως συνεβη στη Νυρεμβεργη το 2000, σ' ενα τσιμπούσι, όπου το ανάσκελο ζώο επιανε εναν ολοκληρο παγκο). Επισης με χαλαει η ιδεα οτι καποιοι σ' ενα χωραφι σουβλιζουν ενα ολοκληρο προφανες ζώο, που δεν παρουσιαζεται σε κομψα μπριζολακια μετά, αλλα σε φλουδες σάρκας που πρεπει να σκισεις μονος σου απο το κουφάρι. Ακομα περισσοτερο με χαλαει το πρωινο ξυπνημα -για να γδαρεις, τραγουδήσεις, μαρινάρεις, παλεψεις με το ζώο.
Αρα το Πασχα ΔΕΝ ειναι η αγαπημενη μου γιορτη.
Καθε χρονο στο πατρικο μου συνεβαιναν λοιπον τα εξης. Πηγαιναν γονεις και σογια στο κτημα, στο χωριο, ετοιμαζαν το κατσικι, το διαβαζαν, το έπλεναν -τελευταια μαλιστα το έθαβαν κιολας- και εγω εσκαγα, κυρία, κατά τη μία, κουβαλώντας το γλυκο και ο,τι ξεχασαν (2 λεμονια και το τυρί, μια πιατέλα για τα καποια, τρεις σακούλες) και τους εβρισκα ενθουσιασμένους να σουβλίζουν εναλλαξ, ντάλα ο ήλιος, αν και παντα καποιος δύσμοιρος σουβλιζε περισσότερο απο τους αλλους. Εγω τωρα, ως μη φαν κατσικιού, δεν έπρεπε να σουβλίζω, καμια φορα ομως παραμυθιαζόμουνα (οπως ο φίλος του Τομ Σώγερ που εβαφε τον τοιχο επειδη το τέρας, ο Τομ, τον είχε πεισει οτι ειχε λεει φοβερή πλάκα το βάψιμο τοίχου, τσακίρ κέφια) και ζηλευα και γυρνούσα λιγο τη σούβλα.
Κορόιδο.
Μετα ετρωγα τις χοιρινές μπριζολιτσες και διάβαζα το Αστεριξ μου στη γωνία, περιφρονωντας την εξοχή, τα ραδίκια, τα λουλούδια, τα δημοτικά τραγούδια και τον Τσιτσάνη τον ίδιο με τον οποιο μερακλώνανε οι άλλοι. Ειρωνικά, το Αστερίξ τελειωνε παντα με ενα γιγάντιο τσιμπούσι με ζωντανά, ολόκληρα γουρούνια.

Το τσούγκρισμα αυγών έχει πλάκα πάντως.

Φετος, ο φιλος ξεχασε να φερει τις μοσχαρίσιες μπριζόλες που μας είχε τάξει, σε μενα και στη Γιουντόκια, κι ετσι μειναμε με τη μαρουλοσαλάτα και το τζατζίκι. Και κατι τσουρεκια ζαχαροπλαστείου- πολυ καλύτερα δηλαδή απο της υπεροχης γιαγιας μου που εφτιαχνε τα χειροτερα τσουρέκια και την καλύτερη πίτα. Μα να σε αφηνουν νηστικια μετα απο τοση νηστεια; (ευτυχως που δε νηστευω)

ΥΓ. η βιομηχανια κρέατος ευθύνεται για το 18% του CO2. ΤΡΕΛΛΗ ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ, το ελληνικό Πασχα.
Μετα και τη θέαση των Παθων του Χριστου, του Μελ Γκιμπσον, ειμαι στα προθυρα της χορτοφαγιας.

ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ, ΝΑ ΠΑΣ

αλλο μερος, άλλο παρτυ. ασχετο -αλλα καλοκαιρινο, ε;

Εχασα το παρτυ της χρονιάς. Οπως μου το περιγράψανε ειχε τρελλο κεφι, φοβερή διάθεση για επικοινωνία και την πιο αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα ever, τιγκα λεμε στα καλά vibes.
Λογοτέχνες λιωμα απο τον ήλιο αγαπώντες αλλήλους! Απίστευτο. Κατι εκανε η Λωρη- πάλι.
Μάγια;
Και τι περιειχαν εκεινα τα σουβλάκια μοτσαρέλας; Έκστασυ?

Ειχα αγορασμενο εισιτήριο απο αυτα που δεν αλλάζουν, ειχα ραψει φορεμα (ΟΚ, πλακα κανω), ειχα τηλεφωνηματα που ρωτούσαν αν θα παω.
Μεσημεριάτικα στο Λαυριο, λεγαμε, σα βαφτίσια θα είναι, λέγαμε... Και ποιος ξυπναει πρωι πρωι, λέγαμε.
Η Ζ. που το έχασε λογω μεσης, συνοψίζει "κρίιιμα που δεν πήγαμε, λοιπόν... μου αρέσουν αυτά τα σάλια εμένα, τύπου σαν να μας αμολήσανε σε παιδότοπο, μου αρέσει όταν χαλαρώνουν τα ήθη ... γενικώς...."'
Α, Ζ. πώς την πατησαμε έτσι;

υγ. Ο Σουρούνης -καταμεσημερο, ντάλα ο ήλιος στο τεχνολογικό πάρκο Λαυρίου- το πήρε το βραβείο. Εννοώ το βραβείο του περιοδικού ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, τον λόγο για τον οποίο εγινε το όλο παρτυ. Ας δημοσιευσω και τη short list. Πρωτα οι κυρίες.

Ελένη Γιαννακάκη «Τα χερουβείμ της μοκέτας»
Αντζελα Δημητρακάκη «Το μανιφέστο της ήττας»
Πέτρος Τατσόπουλος «Η καλοσύνη των ξένων»
Αντώνης Σουρούνης «Το μονοπάτι στη θάλασσα»
Αλέξης Σταμάτης «Αμερικάνικη φούγκα»

ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ- πως να γινεις χορτοφαγος

Σήμερα, σ' ένα μειλ που έγραφα στη Ζεφη, συνειδητοπoιησα ότι δεν έχω δει ακόμα τη ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ του Μπαρτον, αλλά έχω δει το O διάβολος φορούσε Πραντα. Τι λέει αυτό για μένα ως άτομο και ως σινεφίλ; Ντρέπομαι. H Μεριλ Στριπ ήταν θεά βέβαια.

Για τιμωρία είδα ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, του Μελ Γκίμπσον. Ένας φίλος μου επισήμανε ότι δεν χρειαζόταν αυτό το μέτρο, εφόσον έφαγα στη μάπα όλο το διαγωνιστικο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος τον Νοέμβριο, όλες τις Κινέζικες αυτοβιογραφικές-σχολικές και Βραζιλιάνικες σαπουνόπερες και Γερμανικές κλειστοφοβικές ταινίες που μπορεί να φάει κανείς στη μάπα σε έξι μέρες, καθώς και τον σουρεαλιστή Σβατζεμάγιερ (η κάπως έτσι) οπότε, λέει, δικαιούμαι να βλέπω Χολιγουντ όλη την υπόλοιπη χρόνια. Έφαγα επίσης στη μαπα μια αγενή κοπέλα με ύφος υπουργού, που δεν μου έδινε το δημοσιογραφικά πακέτο, ούτε με αφηνε να περάσω στα γραφεία, πράγμα που συντέλεσε στην μέτρια μου εντύπωση από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο ήμουν προκατειλημμένη εξαρχής να λατρέψω, διότι τέτοια είμαι, μια γεννημένη φεστιβαλτζού που τη βρίσκει να σερνει τον κώλο της στα πατώματα και να βλέπει Δανέζικες λόου μπάτζετ ταινίες, χωρίς καμία απαίτηση για βελούδινα καθίσματα, ή θέση, αρκεί οι λόου μπατζετ να βλέπονται.

Μπορούσα βέβαια να είχα δει το αφιέρωμα στον Βεντερς, (ας ξαναέβλεπα για εικοστή φορά τα Φτερά του Έρωτα, είχε και ταινίες του που δεν έχω δει) ποιος μου έφταιξε;

Το πακέτο το πήρα την τελευταία μέρα καταλαθος, επειδή με παρέσυρε μια φιλη, διότι δε γούσταρα να ξαναδώ αυτήν την μικρή υπουργό στη ζωη μου, οποτε πάσαρα τις προσκλήσεις μου σε φίλους, εφοσον έφευγα την επομενη για το Ναύπλιο.

Τα ΠΑΘΗ του Μελ πω πω, πολύ σπλάτερ, μια φιλη περασε κουκουλωμενη με το μπουφαν στο κεφάλι τη μιση ταινια, ήτανε σε προβολή στο σπίτι φίλου, που του φάνηκε κατάλληλο θέμα μέρες που είναι. Αλλά εκείνος ο Γολγοθάς ήταν ατελείωτος, εκείνοι οι Εβραίοι πολύ κακοί, γιατί τόσο αίμα; Είχε ένα σχετικό σχόλιο το SOUTH PARK, τον έκανε τον Μελ ρόμπα… εγώ είμαι με το SOUTH PARK.

MOST OF ALL WE 'VE GOT TO HIDE IT FROM THE KIDS

Είδα επιτέλους σε ντιβιντί τον Graduate, ελληνιστί ΠΡΩΤΑΡΗΣ, με Αν Μπάνκροφτ κ Ντάστιν Χόφμαν, υπέροχοι και οι δυο τους, αυτή παγερή, παραιτημένη, πικρόχολη, κυνική του κερατά σαραντάρα, αυτός αποπροσανατολισμένος εικοσάρης που δεν ξέρει τι θέλει, δεν τον συγκινεί τίποτα, τον συγκινεί μόνο λίγο το ξερό, ξενοδοχειακό γαμήσι με την Μπάνκφροφτ, αλλά πολύ -τρομερά- η κόρη της όταν τη γνωρίζει. Ήταν τα σίξτις, που οι άνθρωποι παντρεύονταν για πλάκα και παίρνανε αποφάσεις στο άψε σβήσε - και δεν έμεναν μέχρι τα σαράντα με τους γονείς τους. Η Μπάνκροφτ παίζει τη Mrs Robinson, επιτέλους κατάλαβα πού αναφέρεται το τραγούδι των Simon & Garfunκel, μόνο που οι στίχοι είναι αλλού γι’ αλλού, άσχετοι με την ταινία τελικά.

Τον συγκεκριμένο καταγρατσουνισμένο δίσκο (ναι, βινίλιο) μου τον χάρισε όταν ήμουνα στο γυμνάσιο ο πιο ψαγμενος μπάρμαν της Καβάλας με του οποίου την μικρη αδερφή κάναμε παρέα μικρές. Πρόσθεσα κι εγώ κατι γρατσουνιές. Επίσης θυμάμαι ότι διαβάζαμε στα κρυφά τα (σόκιν) κόμικς του. Είχε κόλλημα με τη Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Άρα εχω κι εγώ κόλλημα με τον Κρεπαξ.