ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Λατρεύω τα ξένα μωρά. Είναι μοσχομυριστά, αφράτα πακετάκια με πανίσχυρη αύρα. Οταν τα κρατάς σκεφτεσαι 'θέλω κι εγώ ενα τέτοιο', αλλά το εφέ μειώνεται λογαρυθμικά καθώς η απόσταση απο το μωρο αυξάνει. Τα μωρά ειναι υψηλής τεχνολογίας παγίδες, κατασκευασμένα για αποπλάνηση.
Ο φιλος μου ο Θανάσης εφτιαξε κατι καταπληκτικό -με την συνδρομή της γυναικας του- με το οποιο μπορώ να παίζω λίγες φορές το χρόνο. Διοτι λογω του μωρου ο Θ. μετακομισε σε άλλη χωρα. Και παρατησε τη δουλειά του. Και τα λεφτά του. Και το DSL του μαζί- και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.
It must be love, λέω. Κατι παιζει με τα μωρά. Κατι που σε αλλάζει.

υ.γ. εγραψα καποτε ενα κειμενο υπέρ του δικαιώματος να μην φτιάξεις ενα τέτοιο. Στα γραφεια του περιοδικού έφτασαν ενα εκατομυριο γραμματα που με βριζαν. Δεν κατάλαβαν ακριβώς, νομιζω. Αν συνοδευοταν απο φωτο μου κινδυνευα να με λυντσάρουν στο δρομο.

υ.γ.2. ειδα την ταινια τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝθΡΩΠΩΝ και περαν του πρωταγωνιστη που εμοιαζε με τον Χαρισον Φοντ στο πιο τσαλακωμένο, είχε μια αρκετά λογική κεντρική ιδέα: ποιο το νόημα να φτιαχνεις μουσεια αν δεν γεννιούνται πια παιδιά στον κόσμο; ε;