ΧΑΠΙ ΛΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ

Είμαι πάλι στην Αθήνα.
Παρά το γεγονός ότι παραπονιόμουνα για το πανω-κάτω, μέσα-εξω σε πλοια και αεροπλανα. Δεν ήθελα να κατεβώ εφόσον πάλι έπαθα την αγοραφοβία του νησιού, τη γνωστή νησο-αγοραφοβία, αλλά εφόσον πάτησα στον Ελβενιζέλο, και αφού έψαξα πάνω κάτω στα Μετρόπολις να βρω το πρώτο το σιντί των Νάνων, Λινγκουαφών, (αλλά δεν το βρήκα οπότε αγόρασα το Νανοdrive), μ’ έπιασε μια έντονη διάθεση επικοινωνίας.
Είμαι στην Αθήνα διοτι.
Σήμερα, Παρασκευή, βγήκε από το τυπογραφείο το ΧΑΠΙ ΛΟΥ, με το νέο περιτύλιγμα απο τον Κεδρο -αυτό είναι, τέρμα τα πειράματα, πολύ αργά για ν' αλλάξω γνώμη. Μύριζε τυπογραφική καινουργίλα. Είναι μια συγκινητική στιγμή όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα τυπωμένο βιβλίο, ΤΥΠΩΜΕΝΟ είπα (Μάριος ακούει; διότι ένα τυπωμένο βιβλίο είναι διαφορετικό από ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, ότι κι αν λένε μερικοί μερικοί Μάριοι) και εμ αν εξαιρέσουμε δυο τρία πραγματάκια που θα ήθελα να αλλάξω (το βιογραφικό, τη φωτογραφία, το τρίτο κεφάλαιο, το μέγεθος των σχολίων στο οπισθόφυλλο, το χρώμα του χαρτιού στο εσωτερικό εφόσον αυτό το χοντρομπέζ φύλλο μου τη δίνει, μικροπράγματα ρε αδερφέ), είναι περίπου αυτό που ήθελα.
Οκ, ΑΥΤΟ που ήθελα -χωρίς περίπου.

νάνοι- www.nanoi.gr

θυμαστε που παραμιλούσα για τον Γιαν Μουαξ; Περισσότερα στα νεα του Σαββατου που πέρασε.