ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ- πως να γινεις χορτοφαγος

Σήμερα, σ' ένα μειλ που έγραφα στη Ζεφη, συνειδητοπoιησα ότι δεν έχω δει ακόμα τη ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ του Μπαρτον, αλλά έχω δει το O διάβολος φορούσε Πραντα. Τι λέει αυτό για μένα ως άτομο και ως σινεφίλ; Ντρέπομαι. H Μεριλ Στριπ ήταν θεά βέβαια.

Για τιμωρία είδα ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, του Μελ Γκίμπσον. Ένας φίλος μου επισήμανε ότι δεν χρειαζόταν αυτό το μέτρο, εφόσον έφαγα στη μάπα όλο το διαγωνιστικο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος τον Νοέμβριο, όλες τις Κινέζικες αυτοβιογραφικές-σχολικές και Βραζιλιάνικες σαπουνόπερες και Γερμανικές κλειστοφοβικές ταινίες που μπορεί να φάει κανείς στη μάπα σε έξι μέρες, καθώς και τον σουρεαλιστή Σβατζεμάγιερ (η κάπως έτσι) οπότε, λέει, δικαιούμαι να βλέπω Χολιγουντ όλη την υπόλοιπη χρόνια. Έφαγα επίσης στη μαπα μια αγενή κοπέλα με ύφος υπουργού, που δεν μου έδινε το δημοσιογραφικά πακέτο, ούτε με αφηνε να περάσω στα γραφεία, πράγμα που συντέλεσε στην μέτρια μου εντύπωση από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο ήμουν προκατειλημμένη εξαρχής να λατρέψω, διότι τέτοια είμαι, μια γεννημένη φεστιβαλτζού που τη βρίσκει να σερνει τον κώλο της στα πατώματα και να βλέπει Δανέζικες λόου μπάτζετ ταινίες, χωρίς καμία απαίτηση για βελούδινα καθίσματα, ή θέση, αρκεί οι λόου μπατζετ να βλέπονται.

Μπορούσα βέβαια να είχα δει το αφιέρωμα στον Βεντερς, (ας ξαναέβλεπα για εικοστή φορά τα Φτερά του Έρωτα, είχε και ταινίες του που δεν έχω δει) ποιος μου έφταιξε;

Το πακέτο το πήρα την τελευταία μέρα καταλαθος, επειδή με παρέσυρε μια φιλη, διότι δε γούσταρα να ξαναδώ αυτήν την μικρή υπουργό στη ζωη μου, οποτε πάσαρα τις προσκλήσεις μου σε φίλους, εφοσον έφευγα την επομενη για το Ναύπλιο.

Τα ΠΑΘΗ του Μελ πω πω, πολύ σπλάτερ, μια φιλη περασε κουκουλωμενη με το μπουφαν στο κεφάλι τη μιση ταινια, ήτανε σε προβολή στο σπίτι φίλου, που του φάνηκε κατάλληλο θέμα μέρες που είναι. Αλλά εκείνος ο Γολγοθάς ήταν ατελείωτος, εκείνοι οι Εβραίοι πολύ κακοί, γιατί τόσο αίμα; Είχε ένα σχετικό σχόλιο το SOUTH PARK, τον έκανε τον Μελ ρόμπα… εγώ είμαι με το SOUTH PARK.