Δεν τρωω κατσίκι, αρνι, κοκορέτσι, μαγειριτσα. Αμα μου το βαλεις ολοκληρο ψοφιο γουρούνι μπροστα μου με ενα μηλο στο στομα, ουτε κι αυτο θα μπορεσω να το φαω. (οπως συνεβη στη Νυρεμβεργη το 2000, σ' ενα τσιμπούσι, όπου το ανάσκελο ζώο επιανε εναν ολοκληρο παγκο). Επισης με χαλαει η ιδεα οτι καποιοι σ' ενα χωραφι σουβλιζουν ενα ολοκληρο προφανες ζώο, που δεν παρουσιαζεται σε κομψα μπριζολακια μετά, αλλα σε φλουδες σάρκας που πρεπει να σκισεις μονος σου απο το κουφάρι. Ακομα περισσοτερο με χαλαει το πρωινο ξυπνημα -για να γδαρεις, τραγουδήσεις, μαρινάρεις, παλεψεις με το ζώο.
Αρα το Πασχα ΔΕΝ ειναι η αγαπημενη μου γιορτη.
Καθε χρονο στο πατρικο μου συνεβαιναν λοιπον τα εξης. Πηγαιναν γονεις και σογια στο κτημα, στο χωριο, ετοιμαζαν το κατσικι, το διαβαζαν, το έπλεναν -τελευταια μαλιστα το έθαβαν κιολας- και εγω εσκαγα, κυρία, κατά τη μία, κουβαλώντας το γλυκο και ο,τι ξεχασαν (2 λεμονια και το τυρί, μια πιατέλα για τα καποια, τρεις σακούλες) και τους εβρισκα ενθουσιασμένους να σουβλίζουν εναλλαξ, ντάλα ο ήλιος, αν και παντα καποιος δύσμοιρος σουβλιζε περισσότερο απο τους αλλους. Εγω τωρα, ως μη φαν κατσικιού, δεν έπρεπε να σουβλίζω, καμια φορα ομως παραμυθιαζόμουνα (οπως ο φίλος του Τομ Σώγερ που εβαφε τον τοιχο επειδη το τέρας, ο Τομ, τον είχε πεισει οτι ειχε λεει φοβερή πλάκα το βάψιμο τοίχου, τσακίρ κέφια) και ζηλευα και γυρνούσα λιγο τη σούβλα.
Κορόιδο.
Μετα ετρωγα τις χοιρινές μπριζολιτσες και διάβαζα το Αστεριξ μου στη γωνία, περιφρονωντας την εξοχή, τα ραδίκια, τα λουλούδια, τα δημοτικά τραγούδια και τον Τσιτσάνη τον ίδιο με τον οποιο μερακλώνανε οι άλλοι. Ειρωνικά, το Αστερίξ τελειωνε παντα με ενα γιγάντιο τσιμπούσι με ζωντανά, ολόκληρα γουρούνια.
Αρα το Πασχα ΔΕΝ ειναι η αγαπημενη μου γιορτη.
Καθε χρονο στο πατρικο μου συνεβαιναν λοιπον τα εξης. Πηγαιναν γονεις και σογια στο κτημα, στο χωριο, ετοιμαζαν το κατσικι, το διαβαζαν, το έπλεναν -τελευταια μαλιστα το έθαβαν κιολας- και εγω εσκαγα, κυρία, κατά τη μία, κουβαλώντας το γλυκο και ο,τι ξεχασαν (2 λεμονια και το τυρί, μια πιατέλα για τα καποια, τρεις σακούλες) και τους εβρισκα ενθουσιασμένους να σουβλίζουν εναλλαξ, ντάλα ο ήλιος, αν και παντα καποιος δύσμοιρος σουβλιζε περισσότερο απο τους αλλους. Εγω τωρα, ως μη φαν κατσικιού, δεν έπρεπε να σουβλίζω, καμια φορα ομως παραμυθιαζόμουνα (οπως ο φίλος του Τομ Σώγερ που εβαφε τον τοιχο επειδη το τέρας, ο Τομ, τον είχε πεισει οτι ειχε λεει φοβερή πλάκα το βάψιμο τοίχου, τσακίρ κέφια) και ζηλευα και γυρνούσα λιγο τη σούβλα.
Κορόιδο.
Μετα ετρωγα τις χοιρινές μπριζολιτσες και διάβαζα το Αστεριξ μου στη γωνία, περιφρονωντας την εξοχή, τα ραδίκια, τα λουλούδια, τα δημοτικά τραγούδια και τον Τσιτσάνη τον ίδιο με τον οποιο μερακλώνανε οι άλλοι. Ειρωνικά, το Αστερίξ τελειωνε παντα με ενα γιγάντιο τσιμπούσι με ζωντανά, ολόκληρα γουρούνια.
Το τσούγκρισμα αυγών έχει πλάκα πάντως.
Φετος, ο φιλος ξεχασε να φερει τις μοσχαρίσιες μπριζόλες που μας είχε τάξει, σε μενα και στη Γιουντόκια, κι ετσι μειναμε με τη μαρουλοσαλάτα και το τζατζίκι. Και κατι τσουρεκια ζαχαροπλαστείου- πολυ καλύτερα δηλαδή απο της υπεροχης γιαγιας μου που εφτιαχνε τα χειροτερα τσουρέκια και την καλύτερη πίτα. Μα να σε αφηνουν νηστικια μετα απο τοση νηστεια; (ευτυχως που δε νηστευω)
ΥΓ. η βιομηχανια κρέατος ευθύνεται για το 18% του CO2. ΤΡΕΛΛΗ ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ, το ελληνικό Πασχα.
Μετα και τη θέαση των Παθων του Χριστου, του Μελ Γκιμπσον, ειμαι στα προθυρα της χορτοφαγιας.
ΥΓ. η βιομηχανια κρέατος ευθύνεται για το 18% του CO2. ΤΡΕΛΛΗ ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ, το ελληνικό Πασχα.
Μετα και τη θέαση των Παθων του Χριστου, του Μελ Γκιμπσον, ειμαι στα προθυρα της χορτοφαγιας.
3 σχόλια:
i agree. genikws.
δείξε μου τα έθιμά σου να σου πω ποιος είσαι...τι καννιβαλιστικός λαός είμαστε. και μετά φωνάζουν που σουβλίσανε οι Τουρκοι τον Αθανάσιο Διάκο!
κανιβαλοι, κανιβαλοι, χανουμισσες βαζέλες..
Δημοσίευση σχολίου