ευτυχως που υπαρχουν νταρντάνοι

Δυο πραγματα εχω να πω.
1) Αν ειναι να στραμπουλήξεις το ποδι σου σε ένα μπαρ πρεπει να εχεις κανει πεντικιούρ.
2) Αν θες την προσοχή ολων σε ένα μπαρ, στραμπούληξε το πόδι σου. Μη διστασεις να αρπαχτεις απο το πρωτο ορθιο πουκάμισο που θα βρεις οταν πέφτεις. Αν ειναι η πλατη ενος αντρα και το ύφασμα σκιστεί, ακομα καλύτερα. Αν ειναι δίπλα η γκόμενά του και νομισει οτι του την πέφτεις, και παλι κερδιζεις σε ακροαματικότητα. (στην περιπτωση μου ήταν νταρντάνος και το πουκάμισο του γερό)
Εχω κανει διαφορα σε μπαρ. Εχω φάει σουβάκια, παιξει τάβλι, χαιδέψει σκύλο, αγοράσει σιντί, λουστεί με το ποτό του διπλανού. Χθες το βραδυ στραμπούληξα και το πόδι μου. Μετα ολο το μπαρ επεσε πάνω μου να δει πώς είμαι. Πονάς; ακουγοταν καθε λιγο και λιγάκι μια χωρωδία. Πονάω, υπαρχει περίπτωση να πονούσα πριν πεντε λεπτά και τωρα να μου πέρασε; Πως ΕΊΣΑΙ; (Ρεζίλι και με το ποδι ξεπαπούτσωτο).Ο ιδιοκτητης εφερε πάγο. Ενας αλλος σκαμπό για το πόδι. Η ολγα εφερε το αυτοκινητο μεχρι την πορτα για να με παει σπίτι. Ο Π. με στηριξε στα πεντε μετρα μεχρι το αυτοκίνητο. Παραλίγο να με κουβαλήσει αλλα κρατησα χαρακτήρα.

Κατεβαινω Αθηνα σήμερα. Δουλειά και διασκέδαση, ελπίζω δηλαδή, και χωρις να εχω να παω καπου συνταρακτικά. Χωρις να ξέρω πού θα μείνω - ο φίλος που με φιλοξενεί δεν απαντάει. Χμ. Με φανταζομαι, με μια βαριά βαλίτσα ν' ανεβαινω μια ατέλειωτη ανηφόρα, το στραμπουληγμενο πόδι μου να πρηζεται κι αλλο, να βρέχει, ο φίλος να ανοιγει την πόρτα και να λεει, Ποια είσαι; Σε ξέρω; κΟΙΜΑΜΑΙ ΣΤΑ ΣΚΑΛΆΚΙΑ ΤΟΥ, με μαξιλάρι τη βαλίτσα και το πρωι με κλωτσάει μια καθαρίστρια λεγοντας- δε μπορεις να κοιμηθες εδω, ειναι χολ!
Ενας θετικος οραματισμός τώρα: η βαλίτσα ειναι ελαφριά, ο Οδ. με παραλαμβανει πακέτο με τη βαλίτσα, το στραμπουληγμενο μου πόδι έχει περάσει τελείως, ο καιρός ειναι σούπερ, βλέπουμε ταινια και κοιμομαστε στη μία το βράδυ, (εγώ παίρνω το καλό δωμάτιο) και ξυπναω το πρωι στις εντεκα φρέσκια και παω να κανω τη δουλειά κεφάτη και ψύχραιμη... το βραδυ βγαινω και χορευω (το στραμπουληγμενο πόδι έχει φτιάξει λεμε) και ζήσαν αυτοι καλά κι εμείς καλύτερα.
Τον Ο. τον πετυχα στη θεσ/νικη τελικα, θα φτάσουμε λεει ταυτόχρονα στην Αθηνα, πρώτα ο θεός, και θα συναντηθούμε στο σπίτι του και θα ειναι (πιστευει!) εκεί πριν από μενα. Καλα την ειδα εγω τη ρωσιδα του πρώτου -αυτη θα με μαζέψει.
[Τον καιρο τον τσέκαρα στο ιντερνετ καλού κακού, με τους θετικούς οραματισμούς δε βγάζεις άκρη: rainy days are over.]

Έχουν γέλιο οι απαντησεις του Θανάση Χειμωνά στα ΝΕΑ, στο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Επειδή απαντάει με απόλυτη ειλικρίνεια και μηδέν στήσιμο. (Αυτος ειναι ο θανάσης.) Αλλα και του Πετρου Τατσόπουλου οι απαντησεις ήταν έτσι. Αλλοι απαντανε σ' αυτο το ερωτηματολόγιο 'ποιητικά'. Στην ερώτηση λοιπον ποιο ειναι το προσωπικό σου ΜΟΤΟ ο Θαν. αναφέρει εναν στιχο του Παπακωσταντίνου. Τυχαίνει να γνωρίζω ότι εννοεί τον εξής: 'Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται σε ταβέρνες πλατείες και αλάνες/ ευτυχώς που υπάρχει κι ο ερωτας, ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες.'
[Το αγαπημένο μου βιβλίο του παραμένει το Ραμόν, εκδ. Kedros.]