ΚΟΥΡΙΕΡ ΜΕ ΠΑΡΤΟΥΖΑ

μοιάζει βυθισμένος στο Αλζχάιμερ ή σε κάποιου είδους μόνιμη μετα-ναρκωτική ζαβλακωμάρα σ' αυτή την τρελλή φωτό, αλλά ο Γουέλς στην πραγματικότητα τα έχει τετρακόσια. Παρότι προσπάθησε επανειλημένα στο παρελθόν να καταστρέψει τον υπέροχο εγκέφαλό του (με ηρωίνη, αλκοόλ, έκστασι). Επίσης μου θυμίζει φατσικά -και συμπεριφορικά- τον Νικ Χόρνμπι, που διαθέτει ανάλογη χαίτη και αναλογη φωτό... Θ αμπορούσα να προχωρήσω σε μια σύγκριση των δύο φαντάζομαι, αλλα ΝΥΣΤΆΖΩ.

Διότι.

Σήμερα με ξύπνησε ένας κούριερ που έφερνε βιβλία. Οι κούριερ έχουνε μάθει πια το σπίτι μου και δεν τηλεφωνούν -αλλα εξακολουθούν δυστυχώς να έρχονται πρωί. Ψάχνω να βρω έναν τρόπο να αποσυνδέσω το θυροτηλέφωνο.

Διότι.

Και χθες με ξύπνησε ένας κούριερ, που έφερε Λουθία Ετσεμπαρία, Τζον Μπαρθ και Γιαν Μουάξ. Ανυπομονώ να διαβάσω την Παρτούζα του τελευταίου, που στα ελληνκά διατηρήθηκε PARTOUZ, για να μη θίξει τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη φανταζομαι. Γιατι ανυπομονώ; Ο συγγραφέας συχαίνεται τον Ουελμπέκ, εχει παρει Κονκούρ, είναι το κακό παιδί των γαλλικών γραμμάτων, ωραίος, νεος, σεξομανής, του δρόμου και τιγκα στη φιλοσοφική αναφορά.

Εντωμεταξύ δημοσιευτηκε σήμερα στα ΝΕΑ η κριτική για τον άλλο κακό, τον Άιρβιν Γουέλς -εκείνη η κριτικη που με ζόριζε, που την έγραψα μεσα σε τρένα, ΚΤΕΛ και στην κουζίνα της μαμάς μου την πρωτοχρονιά, με τη μαμά μου να ουρλιάζει "παράτα το κομπιούτερ, βγες μια βόλτα στον ήλιο". Είναι το πρώτο μου εξώφυλλο στο ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ, μάλιστα. Οποιος ενδιαφέρεται, κλικ εδώ Άντρες στα έγκατα κρίσης ταυτότητας