Η φιλοσοφια του Αντυ Γουόρχολ, εκδ. Τσαγκαρουσιάνος: εχω ακομη 2 πραγματα να πω πανω σ' αυτό.
Έζησε με μοναδικό στυλ. Τα ταπεινά κίνητρα που τον οδήγησαν εκεί – φοβίες, ανασφάλειες και εγωκεντρισμός που θα μπορούσε να θρέψει δέκα ψωνισμένους ηθοποιούς- ενδιαφέρουν λιγότερο από το γεγονός ότι τα μετουσίωσε σε τέχνη. Ο Γουόρχολ νομιμοποίησε τον τρόπο ζωής του -και πόσοι μπορούν να το ισχυριστούν αυτό;
Σε φάσεις ξεχειλώνει, ακριβώς όπως στις υπερβολικής διάρκειας κινηματογραφικές αναπαραστάσεις ανθρώπινων στιγμών των ταινιών του: αφιερώνει σαράντα σελίδες στο πώς μια ψυχαναγκαστική φίλη του καθαρίζει το σπίτι της – σε στυλ, κατούρησα, σκουπίστηκα με το πετσετάκι, μετά με το δέυτερο πετσετάκι, μετα ομως μου τελειωσε το χαρτι υγειας και πηγα και εβαλα καινούριο, μετά επλυνα σχολαστικά το μουνί μου και καθαρισα με τρια διαφορετικά απορρυπαντικά το σημείο της τουαλέτας οπου ειχε σταξει μια σταγόνα. Μετα έπεσα στα γονατα και ετριψα ολο το πατωμα της τουαλέτας με την οδοντόβουρτσα. Τελος το ξανασφουγγάρισα με χλωρινη και το περασα με σανέλ νούμερο πέντε αφου εβγαλα τα πλαστικά γάντια ΄νούμερο τρια που με στενευουν λίγο. Δεν κάνω πλάκα, αυτο το πραγμα διαρκεί 38 σελίδες.
Το βιβλίο ομως εχει άλλες 288!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου