Δημήτρης Γκενεράλης, Λώρη Κέζα, Εύη Λαμπροπούλου
Φάγαμε περπάτημα στα στενά για να βρούμε το Λάθος, που ήταν όπως αποδείχτηκε το σωστό. Ο αδερφός μου, που επέμενε από μακριά, είχε πάλι τηλεφωνικό δίκιο. Το Λάθος ήταν παλαβό με έναν απόλυτα λογικό τρόπο, επίσης αποδείχτηκε επαρκώς ντεκαντάνς για τα μέλη της ελληνικής μποεμίας. Ακόμα αναρωτιόμαστε αν η φωτογραφία στον τοίχο ήταν ο ίδιος ο Μπίλυ Μπο ή ο ενδεχομένως κούκλος (και σίγουρα σουρεάλ) ιδιοκτήτης του Λάθους στα σωστά νιάτα του.
Το Λάθος το βρίσκεις γενικά παντού αλλά ειδικά στο Ναύπλιο. Και τι ζητούσα εγώ εκεί, που δεν είχα ξαναδεί την Πελοπόννησο; Χέι, ήταν η καλύτερη περίπτωση πρώτης θέασης της Πελοποννήσου. Αντί να πρωτοαντικρύσω το Μπούρτζι με τίποτα γονείς, τίποτα συμμαθητές σε πενταήμερη, το έκανα σε λογοτεχνική συνάντηση - που είναι κάτι σαν πενταήμερη αλλά πιο ενδιαφέρον διότι οι συμμαθητές έχουν ξεδιαλεχτεί και έχουνε μείνει οι μαμούχαλοι σπασίκλες που γράφουν μόνοι και κάποια μέρα βγάζουν βιβλία που κάτι έχουν να πουν, και άρα κάτι έχεις να πεις κι εσύ μαζί τους, και εν πάση περιπτώσει κανείς δεν ακούει Ρουβά, Ρέμο η Άντζελα Δημητρίου - αν και υποψιάζομαι ότι κάποιοι θα άκουγαν Φλωρινιώτη ευχαρίστως, οι γραφιάδες αρέσκονται στην λαϊκή κουλτούρα όταν αυτή είναι καραtrash. Οι πρώην μαμούχαλοι σπασίκλες, λοιπόν, γίνονται παράξενα κοινωνικοί όταν μεγαλώσουν, η δε ευφράδειά τους ανατριχιάζει.
Εδώ ανήκω, σκέφτεσαι την πρώτη φορά που πηγαίνεις. Ξέρουν εφτά ορισμούς έκαστος για το μεταμοντέρνο, μπορούν ν' απαγγείλουν, αν χρειαστεί, Μαγιακόφσκι, χωρίς να χρειαστεί να τους απειλήσεις με ένα όπλο. Επίσης έχουν πλουσιότερο λεξιλόγιο από σένα. Οπότε θα πάψουν πλέον οι φίλοι σου να σε φωνάζουν Τεγόπουλο-Φυτράκη. Απρόσμενα ανακαλύπτεις ότι έχουν και πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου