ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάτι φίλοι περιμένουν σ' ένα μπαρ, ήταν να πάω στις εντεκα, αλλά δε μπορώ να ξεκουνήσω διότι μιλάω στο κινητό με τη φοβερή, καταπληκτική ζωγράφο (που μου φτιάχνει το εξώφυλλο σχεδόν με δική της πρωτοβουλια) Γιάννα Κεμανέ, που δεν έχει σταθερό, ούτε ιντερνετ, ούτε γάτα.
Τι έχει;
Ταλέντο. Απ' αυτό έχει.
Πόσο δύσκολο είναι να εξηγησεις απο το τηλέφωνο το πορτοκαλί τρέξε Λόλα Τρεξε; Οχι πορτοκαλί για Τάιντ για πλυσιμο στο χερι, ούτε πορτοκαλί του πορτοκαλιού. Αχ.
Περιμένοντας απειλητικό τηλεφώνημα από ώρα σε ώρα, διαλέγω εξώφυλλο για το Χάπι Λου που εξαντλήθηκε και θα ξαναβγεί από άλλον εκδοτικό (ΚΕΔΡΟ). Τα χαζεύω αλλοπαρμένη, αναποφάσιστη, μπερδεμένη. Ο γιόγκι Γιογκανάντα είπε ότι τη μεγαλύτερη σπατάλη ενέργειας προκαλούν η πολυφαγία, η αναποφασιστικότητα και το σεξ. Τις τελευταιες ώρες/μέρες επιδίδομαι σταθερά στα δύο πρωτα.

Ω εσείς φωτισμένοι μπλόγκερς, κάτοχοι ΝΤΙ ΕΣ ΕΛ και αναγνώστες ΒΑΒΕΛ, διαλέξτε εξώφυλλο! (βοήθεια))

(Μόλις ακούστηκε στην πόρτα ένα μπαμ! Μάλλον οι (οχι-πια) φίλοι που (δεν περιμένουν πια)στο μπαρ.)

για εξωφυλλα κοιταξτε κι εδω παρακαλω

having a cover breakdown

ΚΟΥΡΙΕΡ ΜΕ ΠΑΡΤΟΥΖΑ

μοιάζει βυθισμένος στο Αλζχάιμερ ή σε κάποιου είδους μόνιμη μετα-ναρκωτική ζαβλακωμάρα σ' αυτή την τρελλή φωτό, αλλά ο Γουέλς στην πραγματικότητα τα έχει τετρακόσια. Παρότι προσπάθησε επανειλημένα στο παρελθόν να καταστρέψει τον υπέροχο εγκέφαλό του (με ηρωίνη, αλκοόλ, έκστασι). Επίσης μου θυμίζει φατσικά -και συμπεριφορικά- τον Νικ Χόρνμπι, που διαθέτει ανάλογη χαίτη και αναλογη φωτό... Θ αμπορούσα να προχωρήσω σε μια σύγκριση των δύο φαντάζομαι, αλλα ΝΥΣΤΆΖΩ.

Διότι.

Σήμερα με ξύπνησε ένας κούριερ που έφερνε βιβλία. Οι κούριερ έχουνε μάθει πια το σπίτι μου και δεν τηλεφωνούν -αλλα εξακολουθούν δυστυχώς να έρχονται πρωί. Ψάχνω να βρω έναν τρόπο να αποσυνδέσω το θυροτηλέφωνο.

Διότι.

Και χθες με ξύπνησε ένας κούριερ, που έφερε Λουθία Ετσεμπαρία, Τζον Μπαρθ και Γιαν Μουάξ. Ανυπομονώ να διαβάσω την Παρτούζα του τελευταίου, που στα ελληνκά διατηρήθηκε PARTOUZ, για να μη θίξει τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη φανταζομαι. Γιατι ανυπομονώ; Ο συγγραφέας συχαίνεται τον Ουελμπέκ, εχει παρει Κονκούρ, είναι το κακό παιδί των γαλλικών γραμμάτων, ωραίος, νεος, σεξομανής, του δρόμου και τιγκα στη φιλοσοφική αναφορά.

Εντωμεταξύ δημοσιευτηκε σήμερα στα ΝΕΑ η κριτική για τον άλλο κακό, τον Άιρβιν Γουέλς -εκείνη η κριτικη που με ζόριζε, που την έγραψα μεσα σε τρένα, ΚΤΕΛ και στην κουζίνα της μαμάς μου την πρωτοχρονιά, με τη μαμά μου να ουρλιάζει "παράτα το κομπιούτερ, βγες μια βόλτα στον ήλιο". Είναι το πρώτο μου εξώφυλλο στο ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ, μάλιστα. Οποιος ενδιαφέρεται, κλικ εδώ Άντρες στα έγκατα κρίσης ταυτότητας

ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ Ο ΚΑΠΟΙΟΣ

Παίρνεις αυτον, τον βάζεις στο βιβλίο της Μήτσορα, με το υφος ακριβώς που φορούσε στην Ερωτική Αναπαράσταση, και έχεις την ιστορία που θα ήθελες να ζήσεις.

Ειδα επιτέλους την υπέροχη Ερωτική Αναπαράσταση (RECONSTRUCTION) που με έπρηξε η Φλώρα να δω εδώ και δύο χρόνια. (Ειχε δίκιο η Φλώρα.)

Μετά διάβασα, μέσα σ' ένα βραδυ, το βιβλίο Καλός Καιρός Μετακίνηση που κάποιος επίσης μου πρότεινε. (Ειχε δίκιο ο κάποιος.) Η τέλος πάντων τελευταία μπήτνικ, ή οπως αλλιώς την αποκαλεί ο τύπος, ΜΑΡΙΑ ΜΉΤΣΟΡΑ, γράφει πράγματα σαν αυτό

"Ελα όσο είναι ακόμα ανοιχτή η στιγμή, γιατί οι παλιές μου συνήθειες περιμένουν να γυρίσω σ' αυτές για να με σκοτώσουν. Η σχέση μας δε μπορεί να είναι παρά μια ανεξήγητη κινητή γιορτή. Έλα τρέχοντας."

ή σαν αυτό,

"Οι ψυχές, όταν ερωτεύονται, αποκτούν ύλη και χαιδέυονται. Οι ψυχές χαιδεύονται με τα μάτια, με τα νύχια και με τα δόντια."

Αυτά.

(de fovatai na ginei corny & cheesy)

ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Λατρεύω τα ξένα μωρά. Είναι μοσχομυριστά, αφράτα πακετάκια με πανίσχυρη αύρα. Οταν τα κρατάς σκεφτεσαι 'θέλω κι εγώ ενα τέτοιο', αλλά το εφέ μειώνεται λογαρυθμικά καθώς η απόσταση απο το μωρο αυξάνει. Τα μωρά ειναι υψηλής τεχνολογίας παγίδες, κατασκευασμένα για αποπλάνηση.
Ο φιλος μου ο Θανάσης εφτιαξε κατι καταπληκτικό -με την συνδρομή της γυναικας του- με το οποιο μπορώ να παίζω λίγες φορές το χρόνο. Διοτι λογω του μωρου ο Θ. μετακομισε σε άλλη χωρα. Και παρατησε τη δουλειά του. Και τα λεφτά του. Και το DSL του μαζί- και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.
It must be love, λέω. Κατι παιζει με τα μωρά. Κατι που σε αλλάζει.

υ.γ. εγραψα καποτε ενα κειμενο υπέρ του δικαιώματος να μην φτιάξεις ενα τέτοιο. Στα γραφεια του περιοδικού έφτασαν ενα εκατομυριο γραμματα που με βριζαν. Δεν κατάλαβαν ακριβώς, νομιζω. Αν συνοδευοταν απο φωτο μου κινδυνευα να με λυντσάρουν στο δρομο.

υ.γ.2. ειδα την ταινια τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝθΡΩΠΩΝ και περαν του πρωταγωνιστη που εμοιαζε με τον Χαρισον Φοντ στο πιο τσαλακωμένο, είχε μια αρκετά λογική κεντρική ιδέα: ποιο το νόημα να φτιαχνεις μουσεια αν δεν γεννιούνται πια παιδιά στον κόσμο; ε;

ΑΘΗΝΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Αγωνίζομαι να τελειώσω μια κριτική για τον Ιρβιν Γουελς. Δε βγαίνει, ίσως επειδή τον καταγουστάρω και το κοιτάζω από εκατό μεριές το πράγμα. Ανέβαλα να τη γράψω εν μέσω εορτών και μελομακάρονων στην παγωμένη, φιλική Θεσσαλονίκη -και μετά ανέβαλα να τη στείλω. Συνήθως αυτό δεν συμβαίνει.

Για να εξασφαλίσω άμεσα το αντίτυπο έπρεπε πρώτα να τρέξω πεντακοσάρι από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι την Ομόνοια. Μετά περίμενα δυο λεπτά έξω από ένα Αθηναϊκό Στάρμπακς τον Άγγελο, από τον παλιό μου εκδοτικό (Οξύ), να το φέρει. Μετά στήθηκα δέκα λεπτά πάλι ΕΞΩ να πίνω καφέ στους μείον τόσους, αφού ο Άγγελος καπνίζει και τα Στάρμπακς είναι σαν τα βρετανικά λεωφορεία, Upstairs, downstairs, there's no smoking on the bus.

Διάβαζα τα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΕΦ την επόμενη, παραμονή Χριστουγέννων, στο τρένο -καθώς ένας ψηλός προσπάθησε να καθίσει δίπλα μου, μια κυρία τσίριζε μπροστά μου και το τρένο έκανε -ανούσιες κατά τη γνώμη μου- στάσεις παντού. Ήταν το αργό τρένο, ήταν μια δύσκολη μέρα για εισιτήρια, είχα να πάω σε ενα (δικό μου) παρτυ σε ( ξένο) σπίτι (!), και ο Γουέλς με έσωσε απο τον εαυτό μου και τους γύρω. Στα μεσοδιαστήματα έβγαζα φωτογραφίες μέσα απο τα τζάμια. Ο ψηλός κάθισε δίπλα σε μια όμορφη κοπέλα και, καθώς ο αλκοολικός μου ήρωας έπινε 7 ποτά στη σειρά πασπαλισμένα με σκόνη από ναρκωτικά χάπια - κάπου κοντά στο Λιανοκλάδι φαντάζομαι- πιάσανε την κουβέντα. Μετά η κοπέλα κατέβηκε. "Λιανοκλάδι, Λιανοκλάδι, Σούλα μ' έστειλες στον Άδη", που λέει και ο Λενος Χρηστίδης στο Μπορορό. Μπορεί να την έλεγαν Σούλα.

Είμαι στις δυόμισι χιλιάδες λέξεις και πρέπει να γράψω 900.

Να τ' αφήσω;
Όχι, ε;
Λιανοκλάδι!