ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Ειδα την ταινια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, του Γιάνναρη. Δεν τηs αξιζε που την ειδα σε χαμηλη ανάλυση στο www.greek-movies.com το οποιο εχω ταραξει τελευταια, διοτι δεν εχω τηλεοραση και πες οτι θελω να δω, τι κανω; Μπαινω εκει και βλεπω ενα αριστουργημα ή μια μπαρούφα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ- Αριστουργημα με ντοκυμαντεριστικο ύφος, που μου θυμιζει το ΜΙΣΟΣ του Ματιε Κασοβιτς. Μεχρι να σκασει η ξανθια ελληνιδα ηθοποιος ημουνα σιγουρη οτι ολοι ειναι ρωσοποντιοι και τους τραβάνε με κρυφή κάμερα. Αυτο το μισοκοιμισμενο σεξυ νωχελικο ύφος του πρωταγωνιστή απο το Μουνίδι (Μενίδι) δεν παιζοτανε. Σπασε πλακα να ειναι ελληνας, δε θα το πιστεψω, τοσο ψημένη είμαι.
'Σιγουρα μια πολύ αξιόλογη προσπαθεια', διαβασα σε ενα site κριτικης ταινιων. Αν αυτο ειναι 'προσπαθεια' οι υπολοιπες ελληνικές ταινιες τι είναι; Ασε που συχαινομαι γενικά την εκφραση 'μια αξιολογη προσπαθεια' οταν δεν αφορα αθλητες του στιβου ή κατι παρομοιο.
Τελικα ο πρωταγωνιστης (Σταθης Παπαδοπουλος) και ολοι οι ηθοποιοι ειναι ελληνες! εκτος απο την Θεοδωρα Τζημου που την ειχα για ελληνιδα: εχει γεννηθει στο Ουζμπεκιστάν.

ΑΛΛΟ-Διαβασα τα βιβλιαρακια της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπιας, που δινει δωρεαν με την εφημεριδα. Κανονικά είμαι εναντιον των βιβλιων-τσαμπα-με-εφημεριδες, αλλα προκειται για όμορφη εκδοση σε καλο χαρτι (ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ) και ενοσω εγω διαβαζα το 'TRUE LOVE- στοιχεια απο ενα εγκλημα', tou ΑΡΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ, ο μπαμπας μου που διαβαζε στο μπαλκονι τον αρχιγκάνγκστερ του Β.Βασιλικού, δηλωσε οτι ο Βασιλικος ειναι πολύ μάγκας, και τον προτιμαει απο τον νουαρ Χουάν Μαντριντ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ που του εδωσα να διαβασει χθες. (ο Μαντριντ ειναι βασιλιάς των νουάρ, περυσι τον εσερνε στις παραλιες η Αυγουστινα, για παράδειγμα). Δεν ξερω βεβαια αν το προτιμαει και απο τα ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ που του εδωσα να διαβασει σήμερα. Οποιος ερχεται σ' αυτο το σπιτι διαβαζει και πεντε βιβλια, εφοσον δεν υπαρχει τηλεοραση.
ΥΓ. Λεω να νοικιάσω την ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και να τη δω σαν ανθρωπος.Σε προτζεκτορα κ με παρεα δηλαδή.

ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ

Η τεμπελιά ειναι τέχνη, όπως ο ύπνος. Εφόσον πιεζομαι απο τους γυρω μου να κανω μια σειρα ενεργειων που δεν ταιριαζουν στο χαρακτηρα μου, όπως να παντρευτω, βγάλω λεφτά, αγοράσω καναπέ, (ναι, δεν εχω τετοιον, διοτι καποτε ειχα αποφασισει οτι αμα παρεις καναπε το επομενο βημα ειναι να σωριαστεις στην τηλεοραση με τις παντοφλες, και να περνανε τα χρονια) τι κανω; Παλιμπαιδιζω - και αυτο ας μην γελιομαστε, ξερω πως γινεται. Χθες για παραδειγμα ξαμοληθηκα σε ενα παρκο βγαζοντας φωτογραφιες, ποζαροντας ως μαιμού, βανδαλη λουλουδιών, και πολυ νεκρο πτώμα σε καροτσάκι, σε μια διαθεση αναπαραστασης της σκηνης απο την ταινια του Νικολαίδη Τα κουρελια τραγουδάνε ακόμα,, οπου την φρεσκοσκοτωμένη Ολια Λαζαριδου βολτάρει στον κήπο ο φαλακριζων συζυγος της με καροτσάκι για μπετα.
Αυτο δεν ειναι χασομέρι, λέγαμε, αυτο ειναι καλλιτεχνικη εγκατασταση λέγαμε, η φωτορομαντζο στη χειροτερη, λέγαμε. Παιδί μου: άμα ο άνθρωπος θελει να ξεγελάσει τον εαυτο του, μπορεί.
Τωρα βεβαια, αυτο μπορει να εκληφθει και ως μια μορφη εν δυναμει καλλιτεχνικης δημιουργιας, μια χαλαρωση και απορροφηση πληροφοριων που μια μερα θα οδηγησουν σε ενα σπουδαιο εικαστικο ή αλλο εργο.(...) Δηλαδη, οταν κωλοβαρας κανεις ερευνα. Θα συμφωνουσε και Ο Κερουακ μ' αυτο, ειμαι σιγουρη.
Και τωρα θα με συγχωρέσετε, εχω να παω να μαζεψω κατι κοχύλια.

ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ- πως να γινεις χορτοφαγος

Σήμερα, σ' ένα μειλ που έγραφα στη Ζεφη, συνειδητοπoιησα ότι δεν έχω δει ακόμα τη ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ του Μπαρτον, αλλά έχω δει το O διάβολος φορούσε Πραντα. Τι λέει αυτό για μένα ως άτομο και ως σινεφίλ; Ντρέπομαι. H Μεριλ Στριπ ήταν θεά βέβαια.

Για τιμωρία είδα ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, του Μελ Γκίμπσον. Ένας φίλος μου επισήμανε ότι δεν χρειαζόταν αυτό το μέτρο, εφόσον έφαγα στη μάπα όλο το διαγωνιστικο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος τον Νοέμβριο, όλες τις Κινέζικες αυτοβιογραφικές-σχολικές και Βραζιλιάνικες σαπουνόπερες και Γερμανικές κλειστοφοβικές ταινίες που μπορεί να φάει κανείς στη μάπα σε έξι μέρες, καθώς και τον σουρεαλιστή Σβατζεμάγιερ (η κάπως έτσι) οπότε, λέει, δικαιούμαι να βλέπω Χολιγουντ όλη την υπόλοιπη χρόνια. Έφαγα επίσης στη μαπα μια αγενή κοπέλα με ύφος υπουργού, που δεν μου έδινε το δημοσιογραφικά πακέτο, ούτε με αφηνε να περάσω στα γραφεία, πράγμα που συντέλεσε στην μέτρια μου εντύπωση από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο ήμουν προκατειλημμένη εξαρχής να λατρέψω, διότι τέτοια είμαι, μια γεννημένη φεστιβαλτζού που τη βρίσκει να σερνει τον κώλο της στα πατώματα και να βλέπει Δανέζικες λόου μπάτζετ ταινίες, χωρίς καμία απαίτηση για βελούδινα καθίσματα, ή θέση, αρκεί οι λόου μπατζετ να βλέπονται.

Μπορούσα βέβαια να είχα δει το αφιέρωμα στον Βεντερς, (ας ξαναέβλεπα για εικοστή φορά τα Φτερά του Έρωτα, είχε και ταινίες του που δεν έχω δει) ποιος μου έφταιξε;

Το πακέτο το πήρα την τελευταία μέρα καταλαθος, επειδή με παρέσυρε μια φιλη, διότι δε γούσταρα να ξαναδώ αυτήν την μικρή υπουργό στη ζωη μου, οποτε πάσαρα τις προσκλήσεις μου σε φίλους, εφοσον έφευγα την επομενη για το Ναύπλιο.

Τα ΠΑΘΗ του Μελ πω πω, πολύ σπλάτερ, μια φιλη περασε κουκουλωμενη με το μπουφαν στο κεφάλι τη μιση ταινια, ήτανε σε προβολή στο σπίτι φίλου, που του φάνηκε κατάλληλο θέμα μέρες που είναι. Αλλά εκείνος ο Γολγοθάς ήταν ατελείωτος, εκείνοι οι Εβραίοι πολύ κακοί, γιατί τόσο αίμα; Είχε ένα σχετικό σχόλιο το SOUTH PARK, τον έκανε τον Μελ ρόμπα… εγώ είμαι με το SOUTH PARK.

MOST OF ALL WE 'VE GOT TO HIDE IT FROM THE KIDS

Είδα επιτέλους σε ντιβιντί τον Graduate, ελληνιστί ΠΡΩΤΑΡΗΣ, με Αν Μπάνκροφτ κ Ντάστιν Χόφμαν, υπέροχοι και οι δυο τους, αυτή παγερή, παραιτημένη, πικρόχολη, κυνική του κερατά σαραντάρα, αυτός αποπροσανατολισμένος εικοσάρης που δεν ξέρει τι θέλει, δεν τον συγκινεί τίποτα, τον συγκινεί μόνο λίγο το ξερό, ξενοδοχειακό γαμήσι με την Μπάνκφροφτ, αλλά πολύ -τρομερά- η κόρη της όταν τη γνωρίζει. Ήταν τα σίξτις, που οι άνθρωποι παντρεύονταν για πλάκα και παίρνανε αποφάσεις στο άψε σβήσε - και δεν έμεναν μέχρι τα σαράντα με τους γονείς τους. Η Μπάνκροφτ παίζει τη Mrs Robinson, επιτέλους κατάλαβα πού αναφέρεται το τραγούδι των Simon & Garfunκel, μόνο που οι στίχοι είναι αλλού γι’ αλλού, άσχετοι με την ταινία τελικά.

Τον συγκεκριμένο καταγρατσουνισμένο δίσκο (ναι, βινίλιο) μου τον χάρισε όταν ήμουνα στο γυμνάσιο ο πιο ψαγμενος μπάρμαν της Καβάλας με του οποίου την μικρη αδερφή κάναμε παρέα μικρές. Πρόσθεσα κι εγώ κατι γρατσουνιές. Επίσης θυμάμαι ότι διαβάζαμε στα κρυφά τα (σόκιν) κόμικς του. Είχε κόλλημα με τη Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Άρα εχω κι εγώ κόλλημα με τον Κρεπαξ.

ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΑ ΠΑΛΙ

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισε το αεροσκάφος ATR-42 των Ολυμπιακών Αερογραμμών, το οποίο με 28 επιβάτες εκτελούσε την πτήση 982 Θεσσαλονίκη-Λήμνος-Μυτιλήνη-Ρόδο. Όταν το αεροσκάφος έφτασε στο αεροδρόμιο της Ρόδου και ενώ βρισκόταν στη διαδικασία προσγείωσης και μάλιστα σε ελάχιστο ύψος από το έδαφος, "κτυπήθηκε" από πλευρικό άνεμο, με αποτέλεσμα να εκτραπεί μερικώς από την πορεία του και να υποστεί μικροζημιές στον ένα κινητήρα. "
Αυτή ήταν η πτήση μου για Ρόδο - και μετά Κασο. Ευτυχώς που μετάνιωσα τελευταία στιγμή και δεν πήγα. Thank god for this.

(Η ανεπίσημη ενημέρωση είναι ότι στο τσαφ τη γλίτωσε και χέστηκαν όλοι, μαζί και ο πιλότος. Γενικά η προσγείωση είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή της πτήσης και το αεροδρόμιο της Ρόδου σε άσχημο σημείο.)

Πήγα σήμερα στην καταπληκτική μουσική παρουσίαση του βιβλίου της Ασημένιας Σαράφη, Φεγγαράδα στο δέρμα, διηγήματα, εκδ. Πατάκη. Έχει ένα διήγημα εκεί για δύο γυναίκες που έχουν ένα πανδοχείο στην άκρη της θάλασσας και αρχίζουν να πηγαίνουν κιόλας με τους πελάτες, που μου θυμίζει κάπως το βιβλίο του Αϊτινού Ντανυ Λαφαριέρ, Η σάρκα του αφέντη. Επίσης μου άρεσε παραδόξως η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο, ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ – παρότι του έχουν αλλάξει τα φώτα του βιβλίου- αλλά οκέυ, βλέπεται και σαν ντοκιμαντέρ. Και η κυνική Σαρλότ Ράμπλινγκ λέει την πιο νουάρ ατάκα, "Πάντοτε σκεφτόμουν ότι όταν γεράσω θα πληρώνω άντρες για να με αγαπούν... αλλά δεν ήξερα ότι θα συμβεί τόσο σύντομα".

Ατάκα που τσακίζει.

ΠΑΛΑΒΗ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΑ- την Ασημενια τη γνωρισα πριν δεκα χρονια, οταν πηραμε μαζι τα πρωτα δύο βραβεια διηγήματος σε εναν διαγωνισμό διηγήματος της Θεσνικης και περάσαμε τρεις μερες μαζι στο μαγευτικό Αγιο Λαυρέντη. Ηταν τα πρωτα μας -αθλια- διηγήματα. Ξανασυναντηθηκαμε τυχαία σε μια ταβέρνα!

ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ Ο ΚΑΠΟΙΟΣ

Παίρνεις αυτον, τον βάζεις στο βιβλίο της Μήτσορα, με το υφος ακριβώς που φορούσε στην Ερωτική Αναπαράσταση, και έχεις την ιστορία που θα ήθελες να ζήσεις.

Ειδα επιτέλους την υπέροχη Ερωτική Αναπαράσταση (RECONSTRUCTION) που με έπρηξε η Φλώρα να δω εδώ και δύο χρόνια. (Ειχε δίκιο η Φλώρα.)

Μετά διάβασα, μέσα σ' ένα βραδυ, το βιβλίο Καλός Καιρός Μετακίνηση που κάποιος επίσης μου πρότεινε. (Ειχε δίκιο ο κάποιος.) Η τέλος πάντων τελευταία μπήτνικ, ή οπως αλλιώς την αποκαλεί ο τύπος, ΜΑΡΙΑ ΜΉΤΣΟΡΑ, γράφει πράγματα σαν αυτό

"Ελα όσο είναι ακόμα ανοιχτή η στιγμή, γιατί οι παλιές μου συνήθειες περιμένουν να γυρίσω σ' αυτές για να με σκοτώσουν. Η σχέση μας δε μπορεί να είναι παρά μια ανεξήγητη κινητή γιορτή. Έλα τρέχοντας."

ή σαν αυτό,

"Οι ψυχές, όταν ερωτεύονται, αποκτούν ύλη και χαιδέυονται. Οι ψυχές χαιδεύονται με τα μάτια, με τα νύχια και με τα δόντια."

Αυτά.

(de fovatai na ginei corny & cheesy)

ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Λατρεύω τα ξένα μωρά. Είναι μοσχομυριστά, αφράτα πακετάκια με πανίσχυρη αύρα. Οταν τα κρατάς σκεφτεσαι 'θέλω κι εγώ ενα τέτοιο', αλλά το εφέ μειώνεται λογαρυθμικά καθώς η απόσταση απο το μωρο αυξάνει. Τα μωρά ειναι υψηλής τεχνολογίας παγίδες, κατασκευασμένα για αποπλάνηση.
Ο φιλος μου ο Θανάσης εφτιαξε κατι καταπληκτικό -με την συνδρομή της γυναικας του- με το οποιο μπορώ να παίζω λίγες φορές το χρόνο. Διοτι λογω του μωρου ο Θ. μετακομισε σε άλλη χωρα. Και παρατησε τη δουλειά του. Και τα λεφτά του. Και το DSL του μαζί- και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.
It must be love, λέω. Κατι παιζει με τα μωρά. Κατι που σε αλλάζει.

υ.γ. εγραψα καποτε ενα κειμενο υπέρ του δικαιώματος να μην φτιάξεις ενα τέτοιο. Στα γραφεια του περιοδικού έφτασαν ενα εκατομυριο γραμματα που με βριζαν. Δεν κατάλαβαν ακριβώς, νομιζω. Αν συνοδευοταν απο φωτο μου κινδυνευα να με λυντσάρουν στο δρομο.

υ.γ.2. ειδα την ταινια τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝθΡΩΠΩΝ και περαν του πρωταγωνιστη που εμοιαζε με τον Χαρισον Φοντ στο πιο τσαλακωμένο, είχε μια αρκετά λογική κεντρική ιδέα: ποιο το νόημα να φτιαχνεις μουσεια αν δεν γεννιούνται πια παιδιά στον κόσμο; ε;