ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΕΝΑ ΦΟΝΤΑΝ?

ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ, ΤΑ ΕΠΙΠΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΘΑ ΤΑ ΑΦΗΣΩ ΕΔΩ ΝΑ (ΤΡΑΠΕΖΙΑ, ΑΡΧΕΙΑ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ) ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΑ Επειδή δεν πολυγουστάρω την εμφάνιση του blogger, κι επειδή εχω δικό μου σπίτι, είπα να μετακομίσω εκεί, να μην είμαι στο νοίκι. περαστε για ένα φοντάν, έχουμε και λικέρ [to site βεβαίως παραμένει οπως έχει, μονο το μπλογκ μετακομίζει]

γράμμα απο τη Ζάμπια [τζιπ για τζιπ]

Ένα πολύ προσφιλές μου άτομο βρίσκεται σε αποστολή στην Αφρική. Ζάμπια, πιο αφρική δε γίνεται. Και μάντεψε! Εκεί έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από μας.
«Τη χθεσινή μέρα θα τη ξεχνούσα ευχαρίστως. Έγιναν δύο μικρά τροχαία. Στο πρώτο ένα χαμίνι έπεσε στην πλευρά ενός τζιπ μας οδηγώντας ποδήλατο χωρίς φρένα. Μαζεύτηκε κόσμος και του έλεγε ότι θα μπορούσε να βγάλει λεφτά. Στη δεύτερη περίπτωση ένα άλλο τζιπ έπεσε πάνω σ’ έναν μεθυσμένο που παράπαιε στη μέση του δρόμου. Έτσι συνοδεύσαμε τους οδηγούς στην αστυνομία, κι όλη τη μέρα την έβγαλα εκεί. Γάματα. Ζήτω η Ελλάς. Έχουν τα απίστευτα χάλια. Πέρασα αρκετή ταλαιπωρία στο περίμενε, και ακούγοντας εξηγήσεις πότε στα αγγλικά και πότε στα μπέμπα. (ντόπια γλώσσα)
Περιμένουμε μέγκα επιδημία χολέρας. Για τη χολέρα δεν υπάρχει φάρμακο. Θεραπεύεται με ενυδατώσεις και αποφεύγεται ακόμα ευκολότερα με ενημέρωση και χλωρίωση. Αυτό είναι που κάνουμε τώρα.»

η επέλαση των κάφρων

Ο Πάνος λέει ότι όταν ένας άνθρωπος καίγεται ακούει το ίδιο του το λίπος που βράζει. Η μήπως το σωστό ρήμα είναι 'τηγανίζεται'; Αυτό η ο πόνος είναι το χειρότερο? Ο Θάνος λέει ότι ένας φίλος του πυροσβέστης γύρισε αυτοβούλως στην Πάτρα διακόπτοντας τις διακοπές του, και πήγε και παρουσιάστηκε και δεν του έδωσαν ακόμα, εδώ και μέρες, ΤΙΠΟΤΑ να κάνει.
Τα δέντρα δεν ξέρουμε πώς αισθάνονται όταν καίγονται, εγώ πάντως ξέρω πώς αισθάνομαι, σαν τον Ιντεφίξ. Τσαντίζομαι, γρυλίζω και θέλω να δαγκώσω όταν αυτό συμβαίνει. Δεν είχα ποτέ ιδιέταιρο κόλλημα με την αισθητική απόλαυση που προσφέρει ένα δάσος, ένα βουνό, ένα κουτσοχώρι. Είμαι κολλημένη με τη θάλασσα, όχι με τα βουνά, αλλά παρόλα αυτά γουστάρω το δάσος και τον καθαρό αέρα, κατανοώ την ανάγκη της ύπαρξης τους όπως οποιοσδήποτε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος. Πράγματα που δεν είναι πια αυτονόητα. Όλοι ξέραμε όταν καιγόταν η Θάσος απέναντι ότι αυτό είναι φριχτό που συμβαίνει. Ότι οι φλόγες και η στάχτη στα μπαλκόνια μας έρχονταν κατευθείαν από την κόλαση. Αυτοί οι μαλάκες που βάζουν φωτιές γιατί δεν το ξέρουν? Δεν υπάρχει άλλος λαός που καίει την ίδια του τη χώρα. Είμαστε κάφροι, γκάγκαροι, ακούλτουροι και σε λίγο θα γίνουμε και γύφτοι, γιατί δε θα έχουμε πια πού να πάμε. Οι ίδιοι κάφροι που πετάνε από το αυτοκίνητο τα σκουπίδια, που βρομίζουν και στήνουν τις πλαστικές καρέκλες τους στην παραλία, αυτοί είναι που βάζουν τις φωτιές, πρόκειται ακριβώς για την ίδια εγωκεντρική σκυλάδικη αδιαφορία. Όταν μας κατακλύσουν τα κύματα των μεταναστών από τις χώρες που βουλιάζουν (εξαιτίας μας), τις χώρες που πεινάνε (εξαιτίας μας) δεν θα έχουμε πια από πού να τους διώξουμε. Θα χρειαστεί να πνίγουμε πλέον όλους τους μετανάστες (που εμείς τεχνηέντως δημιουργήσαμε - ενώ τώρα πνίγουμε μόνο λίγους, όσους δηλαδή δεν χρειαζόμαστε για μαύρη, φτηνά αμειβόμενη εργασία). Θα χρειαστεί να ζούμε σε γυάλινους θόλους, στα χειρότερα φουτουριστικά σενάρια των αγαπημένων μας κόμικς.

Υπάρχει κανείς που διαφωνεί ότι φταίει ο δυτικός πολιτισμός για όλα? Για την πείνα στην Αφρική, για τις κλιματολογικές αλλαγές, για τους καρκίνους, για τους μετανάστες; Η λέξη 'λαθρομετανάστης' παρεμπιπτόντως δεν ισχύει, δεν την αποδεχόμαστε, διότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι λαθραία. Μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα και οι Πελοποννήσιοι, χάσανε ζώα, κτήματα, σπίτια επειδή διάφορα ασυνείδητα κομματόσκυλα χρησιμοποιούν τις πυρκαγιές για συλλογή ψήφων ή για αύξηση γηπέδων γκολφ. Τι θα τα κάνουνε τα καμένα? Γήπεδα γκολφ όπου διάφοροι ξενέρωτοι ηλίθιοι θα επιδεικνύονται μεταξύ τους. Ήμαρτον. Αν γίνει έστω και ένα σκατογήπεδο γκολφ στα καμένα θα πρέπει να γίνει πόλεμος. Να βγούμε στους δρόμους με τις καραμπίνες. Πού είναι η δεκαεφτά Νοέμβρη? Αυτή θα ήξερε τι να κάνει. Εγώ θέλω μόνο να γαβγίζω.

(Οι γύφτοι πάντως είναι οικολογικοί και μίνιμαλ)

ΣΝΤΟΥΠ

ΑΥΤΌΣ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ ΕΊΝΑΙ Ο ΦΑΝΤΆΡΟΣ

όπως θα έλεγε ο Δημ. Σ. ήπια τον κώλο μου. Χθες, στο πάρτι του Ανδρόνικου. Δεν πίνω γενικά οπότε εντυπωσιάζομαι όταν το κάνω. Λοιπόν, ξεκίνησα με σανγκριά και αναρωτιόμασταν με την Κωνσταντίνα, εφτά σανγκριές αργότερα, γιατί δεν ήρθε το σντουπ. Πού είναι το σντουπ? λέγαμε.
το σντουπ είναι όταν ξαφνικά το αλκοόλ σε βαράει, σε πιάνει. λοιπόν, αφού χορέψαμε κέρατα ηλεκτρονικής μουσικής εντελώς αγνώστων σε μένα συγκροτημάτων καθώς και μια διασκευή του Μισιρλού, δις, (έφαγα κόλλημα) ενόσω ο διάσημος Φαντάρος (που φυσικά δεν είναι καθόλου Φαντάρος) προσπαθούσε να αναπτύξει τη θεωρία του για τη μη ύπαρξη και ένας άλλος ισχυριζόταν ότι έχω περισσότερη πλάκα ξεμέθυστη απ' ότι μεθυσμένη, και ότι το 36 νούμερο παπούτσι σε γυναίκα είναι μεγάλο (!!) ήρθε το σντουπ!
Αφήστε με να σας μιλήσω για το σντουπ. Ξαφνικά όλα γυρίζουν, γελάς ακατάσχετα και πέφτεις σε έναν καναπέ και είσαι σχεδόν κοιμισμένος και απόλυτα ευτυχισμένος ενόσω γύρω γίνονται διάφορα που δε σε ενδιαφέρουν. Μετά τρεκλίζεις λίγο, και φιλάς όλο τον κόσμο επειδή αγαπάς όλον τον κόσμο και νομίζεις ότι όλοι είναι φίλοι σου. (Φτωχή και ανόητη, είναι ο χαζός συναισθηματισμός του αλκοολικού). Βέβαια, σ αυτό το πάρτι ίσως και να ναι αλήθεια, ίσως και όλοι να 'ναι φίλοι σου. Ει, τότε δεν πειράζει που έγινες ρόμπα! (Φτωχή και καθηλωμένη σε μια μεταφοιτητική παρείστικη φάση, ΠΟΤΕ δεν είναι όλοι φίλοι σου.)
όλα αυτά στην Αγία Μαρίνα, στο φοβερό σπίτι του Ανδρόνικου, με θέα το φεγγάρι τη θάλασσα και το αεροδρόμιο, και 2 ντιβάνια στο μπαλκόνι που αξιοποιήθηκαν πλήρως από άλλους σντουπαρισμένους.
Ο Λεονάρντο ήταν πάντως κύριος και καθόλου μεθυσμένος και φλέρταρε μέχρι τελευταία στιγμή την Ποδάρες. αν υπάρχει θεός η Ποδάρες θα του κάτσει. (η Ποδάρες είναι κούκλα)
Ένας φίλος με πήγε στο σπίτι. τι θα γινόμασταν χωρίς τους φίλους μας;
διάλογος-
Είμαι πολύ γελοία;
όχι.
είμαι λίγο γελοία;
όχι
Είμαι πολύ γελοία;
Όχι.
το λες για να μην αισθάνομαι άσχημα.
όχι.
Είμαι πολύ γελοία;
ναι.
Αχά.
Γιατί παίρνεις τις αρνητικές απαντήσεις ως σωστές;
Θα μας κάνεις ψυχανάλυση τώρα; Είμαι λίγο γελοία;
Ναι. Εντάξει;
όχι, μου έχουνε πει ότι είμαι κουλ μεθυσμένη.
Είσαι κουλ μεθυσμένη.
Οκέυ, μπορείς να φύγεις.
Υ.Γ. Τα ΜΙΣΙΡΛΟΥ και LOVE IN A TRASH CAN των RΑVEONNETES, πρέπει δια νόμου να παίζονται σε όλα τα πάρτι.

ο δημητράκης δεν ήθελε να φάει το φαί του

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ -THE RETURN
Μην κοιτάτε που ειναι στα γερμανικά, η ταινια είναι καραρώσικη, ενα μελαγχολικό γκρι μπλε και λίγο κίτρινο αριστούργημα που αποδεικνύει οτι η οικογένεια ειναι ενα πολύ επικίνδυνο μέρος. Και όλοι, ακόμη και το αυτοκίνητο, παίζουν τέλεια.
Ειδα και τον Τελευταιο βασιλιά της Σκοτίας, και ηταν ολα πολύ χρωματιστά και ευχάριστα μέχρι που ο Φορεστ Γουίτακερ τα πήρε κι αρχισε τις σφαγές. Ω, τι ηθοποιάρα, απο το παιχνίδι των λυγμών φαινότανε βέβαια. Μέχρι τη μεση της ταινίας λες, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ. Μετά αλλάζεις, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ.
Δε θελω να πάω στην Αφρική, εχω εξαλλου δει και τον Επίμονο Κηπουρό - ούτε στη Ρωσία θέλω να πάω, θέλω μόνο να βλέπω ταινίες που δείχουν την Αφρική και τη Ρωσία. Ισως να ηθελα να πάω στο αρτιστίκ Σεντ Πητερσμπουργκ, την πατρίδα του φίλου μου Ντίμα, μαζί με τον Ντίμα όμως που ισχυρίζεται οτι το Σεντ Πίτερσμπουργκ δεν είναι Ρωσια, είναι ευρώπη και κάτι παραπάνω, κατι σαν την Κρητη δηλαδή, ξεχωριστή χώρα. Ισως να ηθελα να παω στην Αιγυπτο και στο Μαροκο, αλλα αυτο δεν ειναι Αφρική-Αφρική, είναι; Αφού δε χρειαζεται να κανεις καν εμβολια για να πας, πας για πλάκα.

ΚΡΑΓΙΟΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΛΟΜΗ ΜΟΥΡΗ ΜΟΥ

Εχω διήγημα στην ATHENS VOICE που κυκλοφορεί, με τίτλο, ΚΡΑΓΙΟΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΛΟΜΗ ΜΟΥΡΗ ΜΟΥ. Καλύτερα στο χαρτί, αλλα μπορειτε να το διαβασετε και εδώ.
Εγραψα το μισό πέρυσι, μεσα σε ένα τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη ή Θεσσαλονίκη Αθήνα, οταν καθοταν απέναντί μου ενας φαντάρος με εντυπωσιακά κόκκινα μάγουλα που μιλούσε με μια κυρία που δεν ηταν η μαμά του από πίσω και άρχισα να πλέκω ένα στόρι. Εγραψα το υπόλοιπο πριν τρεις βδομάδες, οταν μου το ζήτησε η ATHENS VOICE. Δεν ήξερα αν θα το τελειωσω ποτέ, αλλα εφαγα μια φλασια. Δεν ήξερα πώς θα το τελειώσω, αλλα αποφάσισα σέξι, πλην ομως οχι σεξ σέξυ. Το τελικό είναι μεγαλύτερο απο αυτο που δημοσιευτηκε, εφόσον αυτο που έστειλα το έκοψα λίγο. Πρώτες αντιδράσεις στο διήγημα:
ΝΙΚΟΣ Κ: "Πού είναι το σεξ; Ο έο? Καταφέρνεις πάντως να τα χώσεις σε ενα καρο κοσμο μεσα σε 3 σελίδες."
ΘΑΝΑΣΗΣ Χ: Mε έφτιαξε μεσημεριάτικα.

ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ

Nate “igor” Smith- ΤΙΤΛΟΣ "SOMETHING WICKED" ΤΙ ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟΣ;
Μου θυμίζει την καμπάνια του πώς τον λέν για τη SISLEY, που δεν ειναι κακο, αφου γουσταρω τις καμπάνιες του πώς τον λεν με τα τεράστια σέβεντις γυαλιά και τα λευκά Μινέρβα - ή όποια άλλη εταιρεια φτιαχνει λευκά γκέι σώβρακα στην Ευρωπη.
Υπαρχει και ενας πιο αφαιρετικος και στυλάτος, ο LEO ZACHARIA, που δεν μπορει να μην ειχε εναν παππού στο Μετσοβο/ Μανη/ Σκαλοχώρι, γουατέβερ. Δε μπορει να μην ειναι ελληνας εστω πεμπτης γενιάς. Αν σας επιασε το πατριωτικο σας, ψηφιστε τον. Ή τον Ιγκορ. Αν βρειτε καποιον αλλον που σας αρεσει περισσοτερο στη σελίδα, ενημερώστε με, ε;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Ειδα την ταινια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, του Γιάνναρη. Δεν τηs αξιζε που την ειδα σε χαμηλη ανάλυση στο www.greek-movies.com το οποιο εχω ταραξει τελευταια, διοτι δεν εχω τηλεοραση και πες οτι θελω να δω, τι κανω; Μπαινω εκει και βλεπω ενα αριστουργημα ή μια μπαρούφα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ- Αριστουργημα με ντοκυμαντεριστικο ύφος, που μου θυμιζει το ΜΙΣΟΣ του Ματιε Κασοβιτς. Μεχρι να σκασει η ξανθια ελληνιδα ηθοποιος ημουνα σιγουρη οτι ολοι ειναι ρωσοποντιοι και τους τραβάνε με κρυφή κάμερα. Αυτο το μισοκοιμισμενο σεξυ νωχελικο ύφος του πρωταγωνιστή απο το Μουνίδι (Μενίδι) δεν παιζοτανε. Σπασε πλακα να ειναι ελληνας, δε θα το πιστεψω, τοσο ψημένη είμαι.
'Σιγουρα μια πολύ αξιόλογη προσπαθεια', διαβασα σε ενα site κριτικης ταινιων. Αν αυτο ειναι 'προσπαθεια' οι υπολοιπες ελληνικές ταινιες τι είναι; Ασε που συχαινομαι γενικά την εκφραση 'μια αξιολογη προσπαθεια' οταν δεν αφορα αθλητες του στιβου ή κατι παρομοιο.
Τελικα ο πρωταγωνιστης (Σταθης Παπαδοπουλος) και ολοι οι ηθοποιοι ειναι ελληνες! εκτος απο την Θεοδωρα Τζημου που την ειχα για ελληνιδα: εχει γεννηθει στο Ουζμπεκιστάν.

ΑΛΛΟ-Διαβασα τα βιβλιαρακια της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπιας, που δινει δωρεαν με την εφημεριδα. Κανονικά είμαι εναντιον των βιβλιων-τσαμπα-με-εφημεριδες, αλλα προκειται για όμορφη εκδοση σε καλο χαρτι (ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ) και ενοσω εγω διαβαζα το 'TRUE LOVE- στοιχεια απο ενα εγκλημα', tou ΑΡΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ, ο μπαμπας μου που διαβαζε στο μπαλκονι τον αρχιγκάνγκστερ του Β.Βασιλικού, δηλωσε οτι ο Βασιλικος ειναι πολύ μάγκας, και τον προτιμαει απο τον νουαρ Χουάν Μαντριντ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ που του εδωσα να διαβασει χθες. (ο Μαντριντ ειναι βασιλιάς των νουάρ, περυσι τον εσερνε στις παραλιες η Αυγουστινα, για παράδειγμα). Δεν ξερω βεβαια αν το προτιμαει και απο τα ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ που του εδωσα να διαβασει σήμερα. Οποιος ερχεται σ' αυτο το σπιτι διαβαζει και πεντε βιβλια, εφοσον δεν υπαρχει τηλεοραση.
ΥΓ. Λεω να νοικιάσω την ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και να τη δω σαν ανθρωπος.Σε προτζεκτορα κ με παρεα δηλαδή.

και μετά ετριψα τα πλακάκια με την οδοντόβουρτσα

Η φιλοσοφια του Αντυ Γουόρχολ, εκδ. Τσαγκαρουσιάνος: εχω ακομη 2 πραγματα να πω πανω σ' αυτό.

Έζησε με μοναδικό στυλ. Τα ταπεινά κίνητρα που τον οδήγησαν εκεί – φοβίες, ανασφάλειες και εγωκεντρισμός που θα μπορούσε να θρέψει δέκα ψωνισμένους ηθοποιούς- ενδιαφέρουν λιγότερο από το γεγονός ότι τα μετουσίωσε σε τέχνη. Ο Γουόρχολ νομιμοποίησε τον τρόπο ζωής του -και πόσοι μπορούν να το ισχυριστούν αυτό;
Σε φάσεις ξεχειλώνει, ακριβώς όπως στις υπερβολικής διάρκειας κινηματογραφικές αναπαραστάσεις ανθρώπινων στιγμών των ταινιών του: αφιερώνει σαράντα σελίδες στο πώς μια ψυχαναγκαστική φίλη του καθαρίζει το σπίτι της – σε στυλ, κατούρησα, σκουπίστηκα με το πετσετάκι, μετά με το δέυτερο πετσετάκι, μετα ομως μου τελειωσε το χαρτι υγειας και πηγα και εβαλα καινούριο, μετά επλυνα σχολαστικά το μουνί μου και καθαρισα με τρια διαφορετικά απορρυπαντικά το σημείο της τουαλέτας οπου ειχε σταξει μια σταγόνα. Μετα έπεσα στα γονατα και ετριψα ολο το πατωμα της τουαλέτας με την οδοντόβουρτσα. Τελος το ξανασφουγγάρισα με χλωρινη και το περασα με σανέλ νούμερο πέντε αφου εβγαλα τα πλαστικά γάντια ΄νούμερο τρια που με στενευουν λίγο. Δεν κάνω πλάκα, αυτο το πραγμα διαρκεί 38 σελίδες.
Το βιβλίο ομως εχει άλλες 288!

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΙΑΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΧΏΡΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ.

Γουσταρω περιπου οτιδήποτε εχει κάνει ο Γουόρχολ. Και οτιδήποτε έχει κάνει ο Σταθης Τσαγκαρουσιάνος. Αρα εγραψα κριτική στα ΝΕΑ για την ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΥ ΓΟΥΟΡΧΟΛ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ. Να μερικές super ατάκες.

"Εκτός από το να είσαι ζωντανός η επόμενη δύσκολη δουλειά είναι το σεξ."
"Μερικες φορες κανουμε σεξ απο νοσταλγία για το σεξ που κάναμε κάποτε."
"Μερικοί ανθρωποι χάνουν ενέργεια απο το σεξ, και μερικοί κερδίζουν. αυτοι που χανουν ισως δε θα έπρεπε να το κάνουν καθόλου. (εγώ χάνω, λεει ο Αντυ)
"Οι αλλοι άνθρωποι πιάνουν πολύ χώρο στο κρεβάτι.
"Μου φαίνεται πως σ' αυτο το σημείο συνοψίζεται ολόκληρος ο γάμος - η γυναίκα σου σου αγοράζει τα εσώρουχά σου.
"Στην πόλη τα πάντα λειτουργούν με βάση τη δουλειά και στην εξοχή τα πάντα με βάση την ξεκούραση. Εμένα μ' αρέσει πιο πολύ να δουλέυω παρά να ξεκουράζομαι.
«Με το που απέκτησα το μαγνητόφωνό μου έσβησε κάθε ίχνος συναισθηματικής ζωής που θα μπορούσα να έχω... Από τη στιγμή που θα κοιτάξεις τα συναισθήματα από μια ορισμένη οπτική γωνία παύεις να τα θεωρείς κάτι το πραγματικό».

ΥΓ. ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ Η ΝΤΕΜΠΥ ΧΑΡΙ. ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗς ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΕς ΤΙΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. ΚΥΡΙΩΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ THE TIDE IS HIGH, ΠΟΥ ΕΧΩΣΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΤΟΥ ΧΑΠΙ ΛΟΥ.

Η ΜΙΡΑΝΤΑ ΤΖΟΥΛΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΠΕΣ

Η ενδεχομενως ανορεξικη Miranda July δεν ειναι πορνοσταρ, οπως υπαινισσεται το όνομα της, που φυσικά δεν ειναι το ονομα με το οποιο την ξαποστειλαν οι γονεις της στον κόσμο. Δε μοιαζει καθολου με πορνοσταρ, εχει αντιθετως αυτη την αστεια ιντελεξουελ φατσα και ρουχα καλλιτεχνικης συμπαθητικιας. Και εκανε ολομοναχη (ΩΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗς, ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟς ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟς) μια πολυ φρεσκια ταινια. ΕΓΩ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ, που ειναι τοσο, πως να το πω, καπως. Με απιθανους διαλογους και ηθοποιούς.
Συν τοις αλλοις ταυτιζομαι με το γεγονος οτι δεν εχει κανει, λεει, σχεδον ποτέ ημερησια δουλειά στη ζωή της. Και ειναι 32 χρονών. Ειναι επισης συγγραφεας, performance artist και φορτηγατζού (πλακα κανω) αλλα εχει κανει ενα καρο πραματα, και αναρωτιεται κανεις/ καμιά στην προκειμενη περίπτωση, ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΩ? Γιατι δεν γινομαι επιτέλους τραγουδίστρια, σερβιτόρα και performance artist?
Evi October? Evi August? Evi April? (opos Victoria Abril)

ΜΟΥΤΡΩΣΑ ΤΩΡΑ

Επεσε στην αντίληψή μου το δημοσίευμα του Δημήτρη Αθηνάκη για το Χάπι Λου. Γράφει την άποψή του, οκέυ, σεβαστή, και καταληγει οτι το βιβλίο, η έκδοση απο τον Κεδρο δηλαδή, έχει πολλά τυπογραφικά λάθη.
Έχει δίκιο.
Τι να πω. Ζητώ συγνώμη. Δεν ευθυνομαι, εριξα τρελή δουλειά στην ανατύπωση... Το κειμενο που πρωτοέγραψα σιγουρα δεν είχε τετοια λάθη.
Στεναχωρέθηκα.
Διαβάζω ξανά το Χάπι λου μήπως και το διορθώσω. Ενοσω γράφω μανιακά άλλα προτζεκτς, χανοντας ήδη τα μπανια μου με τα οποια ειμαι κολλημενη.
Το gremlin φτάνει στο σημείο να με υπερασπιστεί "επιτέλους μία συγγραφέας που έστω και επίτηδες αφήνει να βγουν στον αέρα ορθρογραφίκα και τυπογραφικά λάθη! μπράβο της" thanks gremlin! αλλα δεν ειναι ετσι τα πραγματα.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΟΥ;

Εγραψα ηδη για το ποσο τρομακτική μου φαινοταν η προοπτική της παρουσιασης μου στην Καβάλα, πλην όμως τελικα ηταν σούπερ. Δηλαδή εγινε χαμος και πανκ αποδιοργανωση μέσα στον καυσωνα -αλλα εγώ περασα σουπερ. H Lauren φιλοξενεί το σχετικο report - για το δικο μου μπλογκ δεν αξιωνομαι να γράψω αλλα άμα μου ζητήσουν αλλοι... Η εξω φρενών ερώτηση ηρθε στο τέλος, μια κοπελιτσα πλησιασε εκει που υπεγραφα και είπε, ''μπορω να σου κάνω μια αδιάκριτη ερώτηση; απο πού πήρες τα παπούτσια σου;''

ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ

video still toy YANG FUDONG,που μπηκε στο εξώφυλλο του ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ

"ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ-
ΜΟΛΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΟΞΥΔΕΡΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΕΙΣΤΕ. ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΣΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ. ΕΨΑΞΑ ΓΙΑ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΡΥΒΩ ΟΤΙ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ. ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ''ΦΩΝΟΥΛΑ'' ΑΠΛΑ ΞΕΧΕΙΛΗΣΑΝ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΜΑΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΑΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟΣΟ ΕΡΕΘΙΣΜΕΝΟ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΕΣΑΣ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ(!) ΑΥΤΟΥΡΓΟ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΡΕΙΤΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ.
ΕΙΜΑΙ 22 ΕΤΩΝ, ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΣΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΜΑΙ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ. ΠΡΟΣΜΕΝΩΝΤΑΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΣΥΓΝΩΜΗ."

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ: «Ευχαριστώ για το κομψό σας γράμμα. Χαίρομαι που σας φτιάχνει η ηρωίδα μου. Κατανοώ ότι τα επεισοδιακά πήδηματα του Σχεδον Σούπερ έχουν εξάψει τη φαντασία σας. Πρέπει όμως να πάψετε να με ταυτίζετε με την Βέρα. Η ηρωίδα μου δεν είμαι εγώ, δυστυχώς η ευτυχώς.
Μια που είναι μέρες καύσωνα, προσοχή στην απώλεια υγρών, ο κίνδυνος της αφυδάτωσης καραδοκεί.
υγ.1 Με τετοια προσόντα παντως ολο και κάποια ταλαντούχα θα βρειτε να ασχοληθει μαζι σας."
ΥΓ.2 Παρέλειψα προσωπικα στοιχεία οπως σχολή πανεπιστημιου/ ονομα και αναγκαστικά, τη φωτογραφία, για να μη μας καταγγείλλουν...

Τ' ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΝΗΣΙ

ΕΧΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΤΗΕΝΣ VOICE ΣΗΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΝΗΣΙ, ΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ. ΚΑΤΑ ΠΑΣΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΞΕ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ (ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΜΕΛΙΣΣΩΝ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ, ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΖΩ ΚΑΘ' ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ),ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΧΑΡΑΜΙΔΑ Η ΙΣΩς ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ, ΔΕΝ ΚΟΒΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ, ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΔΥΟ ΤΡΕΙς ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ

πανκ για πανκ

Δεν ειμαι αρκετά πανκ. Δεν ειμαι ουτε λιγο πανκ, οπως ηταν αρχικα ο σκοπός μου. Το οτι κοτσαρω ονομα σ' αυτο το ημερολογιο δεν μου το επιτρέπει. Αυτολογοκρινομαι σαν τρελλή. Να το πραγματικό πανκ- και με το κατωθι συμφωνω απολύτως.

"για την ημέρα του περιβαλλοντος : ανάψτε όλοι τα αρχοντίσιον. τα φώτα του σπιτιού και οι θερμοσίφωνες στο φούλ, κάντε παντού σκουπίδια , ναι στα πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, ρίξτε ότι παλιά λάδια και χημικά έχετε στο έδαφος , σπάστε της ΑΦΗΣ τις στήλες με τις μπαταρίες , λερώστε -χέστε - φτύστε παντού , όλα τα τσιγάρα έξω απ'το παράθυρο, ότι σπρέι έχετε που γαμούνε το όζον καταλύστε τα...
τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου όμως καμμία ανοχή στους γρουσούζηδες και τους βρωμιάρηδες, όλα τα φώτα κλειστά, θάνατος στις φιλοζωικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις , θάνατος στις ψευτοοικολογικές ομάδες που λειτουργούν ως μοχλός πίεσης για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και την εμπορευματοποίηση του φυσικού πλούτου, άμεση μείωση των σκουπιδιών μέσω της μη κατανάλωσης άχρηστων προϊόντων , θάνατος στις ψεύτικες ανάγκες και το σόπινγκ θέραπι , πάρτε όλοι μηχανές , ούτε ποδήλατα και πατίνια , ούτε ένα άτομο για κάθε αμάξι στις μεγαλουπόλεις, μόνο ο αντικαταναλωτισμός γενικευμένης μορφής μπορεί να σώσει τις τσέπες των ανθρώπων και το πλανήτη συνάμα...""
ε?

ΧΑΠΙ ΝΕΑ- ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΚΔΟΣΗ

ΤΟ ΧΑΠΙ ΛΟΥ ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΕ ΠΑΛΙ, ΣΕ 2 ΜΗΝΕΣ. ΓΙΕΑ. ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΚΔΟΣΗ. ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, ΤΙ ΔΩΡΑΚΙ. ΜΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ; ΕΝΑ ΠΑΚΕΤΟ ΜΑΣΤΙΧΕΣ ΧΙΟΥ; ΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕς ΤΟΥ ΧΑΠΙ ΛΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΑΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΟΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΝΑΓΝΩΣΤΕς ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΙ.ΕΝΑς ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕ 2 ΦΟΡΕΣ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΞΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ. ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΛΕΕΙ ΣΙΝΤΙ ΜΕ ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ - ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ, Ε? ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΡΤΗΣΩ ΚΑΠΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ.
ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΒΙΛΙΟ ΠΟΥ ΕΚΛΑΠΗ ΑΒΕΡΤΑ. ΤΟ ΚΛΕΨΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΙΑΣ ΦΙΛΗΣ (ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΤΖΕΚΤΟΡΑ), ΤΟ ΚΛΕΨΑΝΕ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥς ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ. ΤΟ ΕΚΛΕΨΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΙΛΙΟΠΩΛΕΙΟ - ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ. [ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ!] ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΤΥΠΟ.
ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΗΣΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΚΑΝΩ 3 ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΜΑΖΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. ΑΛΛΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΕΚΑΝΑ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΗς ΧΡΟΝΙΑΣ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΤΩΝ. ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΟΜΩς, ΑΡΗ. ΑΦΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

ΔΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΛΟΙΑ

Σ’ ένα nyxterino κατάστρωμα στην αρχή βλέπεις σκέτη σκοτεινιά. Δε βρίσκεις την τσάντα σου ούτε τα πόδια του διπλανού σου. Μετά από πέντε λεπτά το μάτι διακρίνει περιγράμματα, και ότι ήταν κατάμαυρο έχει γίνει απαλό γκρι. Βλέπεις τη φάτσα του Γιάννη που κοιμάται δίπλα σου, την κουπαστή, το περίγραμμα της Άννας, αυτούς που έρχονται κατά πάνω σου να σε πατήσουν –είναι περαστικοί, κινητικοί, καπνιστές, βλέπουν μόνο μαύρο. Ο τρόπος για να φωτίσει είναι να μείνεις ακίνητος στο λουλουδέ σλήπινγκ μπαγκ σου. Κοιτάζοντας, το τονίζω αυτό, τα αστέρια. Και θα νομίζεις ξαφνικά ότι χάραξε, τόσα θα βλέπεις.
Αναρωτιέμαι αν ισχύει και στη ζωή: αν καθίσω ήσυχη, αφουγκραζόμενη κάργα, αν θα αρχίσω να βλέπω ξαφνικά περιγράμματα - εκεί που ήταν τυφλά και θολά σαν κατάστρωμα πλοίου.

ΈΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ. Δε σιχαίνομαι πάντα τα πλοία. Όχι όταν ξαπλώνω στο κατάστρωμα ανάσκελα με τη θάλασσα λάδι. Δίπλα ο Γιάννης και η Άννα τσουγκρίζουν κεφάλια. Μια ροδαλή σουηδέζα/ ένας μελαχρινός, όλο μέλλον. Κοιμούνται -κοινότοπο, εντάξει- σαν ερωτευμένοι. Αυτοί με σύραν εδώ, μακριά από μοκέτες, κι από αυτούς που χυμένοι σε τσάντες/ σε πατώματα/ σε τραπέζια πλαστικά, ροχαλίζουν - και δεν έχουν κανέναν να αγαπομισούν στο πλευρό τους.
Το οπτικό μου πεδίο γεμίζει αστέρια και χάσιμο, το οπτικό μου πεδίο είναι φιξ, όταν, όπως τώρα, μαντρώνομαι σ’ ένα σλήπινγκ μπαγκ του Ιουνίου, κι ο ουρανός αναβοσβήνει στα μούτρα μου σα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα διερχόμενα φωτάκια, τα ασπροκόκκινα, δεν είναι αστέρια. Αλλά ξέρω τι είναι. [Όλοι το ξέρουν αυτό, είναι αεροπορικά φωτάκια.]
Αυτές οι ριπές που μυρίζουνε είναι τσιγάρο. Το γιγάντιο φουρφούρι στην κορυφή είναι κάτι αναγκαίο. Κι όπως είπα και πριν τα παιδιά μες τον ύπνο κοιτιούνται.
Κρατάω τα μάτια ορθάνοιχτα όλο το βράδυ.

[καποιοι μου γραψατε: τι απεγινα και γιατι δε γράφω. Ευχαριστώ.]

δεκάδες πατημένοι αχινοί

Mερικα τραγούδια των Πόρτισχεντ ακομα με κανουν να θέλω να κυλιστώ σε μια παραλία. Το Γκλόρυ Μποξ υπηρξε το σαουντρακ ενος συγκλονιστικού καλοκαιριού - εγραψα ολοκληρο κεφάλαιο υπο την επήρεια.
Η μαγευτική τραγουδίστρια των Πόρτισχεντ μοιάζει εδώ με τη Λενα Πλάτωνος, ισως γενικα θυμιζει Πλατωνος, στην εσωστρέφεια, στα μαλλιά, στους πολύ προσωπικούς στίχους. Το Σαμποτάζ μου αρέσει ακόμα - ακομα κι αν δε με κανει να θελω να κυλιστώ σε μια παραλια.
Παρεπιπτόντως, κυλιέμαι σε παραλιες ούτως η άλλως, απο σήμερα. Η Καβάλα προσφέρεται για κύλισμα. Ειναι περιπου το μονο που μπορώ να κάνω το καλοκαίρι.
αφού
ζω από καλοκαίρι σε καλοκαίρι οπως οι ταξιτζήδες από νυχτα σε νύχτα. Επισης ζω σαν ταξιτζης, από νύχτα σε νύχτα. Εκτος απο κουκουβάγια ειναι πιθανο οτι στην προηγούμενη ζωή ήμουν κολοκυθάκι. Κατι που ανθιζει το Μάη και ξεραίνεται το Σεπτέμβρη πάντως.
τα καλοκαιρια γλυστρανε στον ουρανίσκο σα μύδια. Και τόνοι μυδιών γλυστρανε στον οισοφάγο τα καλοκαιρια. Αυτα τα διεσταλμένα καλοκαίρια χωράνε τα πάντα. Ξενυχτια, πιόματα, ξημερώματα, δεκάδες πατημενους αχινούς. (απο το χάπι λου)
[πατησα τον πρώτο αχινο της χρονιάς. και η τηλεοραση προειδοποιεί, να ανανεωνετε το αντηλιακο σας μετά το μπανιο.]

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Παλι κατι χανω: την παρουσίαση του Μαμαλούκα. Αξιζει να πατε μια βόλτα αν αγαπάτε το καλό αστυνομικό μυθιστόρημα: Ο ΜΟΣΤΡΑΣ έκανε Β' εκδοση μολις 19 μέρες μετά την πρώτη κυκλοφορία του, το αλάνθαστο κριτήριο του κοινού δε μπορει να κάνει λάθος. Την Τετάρτη 13 Ιουνίου στο βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου, Πανεπιστημίου 37 & Κοραή,Αθήνα, στις 7 μμ, η παρουσίαση του βιβλίου Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα. παρουσιάzουν οι: Κορτώ,D.Γκενεράλης.

Αλλο παρτυ, που μπορει και να μη χάσω, διοτι μαλλον θα ειμαι διερχομενη (στο δρόμο για τη δική μου παρουσιαση στην Καβάλα δηλαδή) ειναι αυτη την Παρασκευή στις 9, στο μπαρ ΚΗΠΟΣ,ΜΠΕΝΑΚΗ 78, ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Χ ΑΙΜΑΤΟΣ, της ΖΕΦΗΣ ΚΟΛΙΑ. Θα σας δω εκεί -ισως!

Το παρτυ των Εξαρχειων που δεν εχασα, ηταν στο ΒΟΧ, του συγγραφέα Νικου Βλαντη που παντρευτηκε, και σαν να μη έφτανε αυτό, εφτιαξε, ακουσον άκουσον, δικο του εκδοτικό οικο μαζί με τη συγγραφέα γυναίκα του. Δυο νεαροί συγγραφείς μαζί, ακούγεται επίφοβο, τρομακτικό και ρομαντικό, μια φαντασίωση, αλλα δε βλέπω γιατί να μην πετυχει αυτός ο γάμος. Τα παιδιά έλαμπαν σα ντισκομπάλες. Επισης ο Βλαντής δεν ειναι ο τυπικος ονειροπολος, πένης συγγραφέας, εχει -περιέργως- και μια επιχειρηματική πλευρά. Ηταν σχεδον όλοι εκει, εκτος απο τη Σωτη Τριανταφύλλου που παρουσιαζε στν Ιανό ενα βιντεο, και στο οποιο μ'επιασε μια εντονη διάθεση να παω αλλα δεν τα κατάφερα δυστυχώς να διακτινιστώ, πράγμα που έχω πολύ μετανιώσει. Για το παρτυ στο ΒΟΧ εχω φωτογραφιες-ντοκουμέντα πάντως, που θα κανουν καποιους να κοκκινίσουν. Οπως αυτη. Μεινετε συντονισμενοι.
ΚΟΥΙΖ- ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑς ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΩ?

ΚΙ ΑΛΛΟ ΛΟΥ

απόπειρα φωτογράφισης για την ATHENS VOICE

ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ.
ΤΟ ΑΠΕΦΕΥΓΑ ΕΠΙΜΕΛΩΣ, ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΩΣ, ΑΛΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ, Ο ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΜΕΡΤΖΙΔΗς ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ, ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΑ.

ΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΛΕΥΚΑΔΙΤΗS ΤΟΤΕ, ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΠΙ ΛΟΟ. ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ, ΕΙΝΑΙ ΤΙΓΚΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.

ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟ ΛΙΣΤΑ τραγουδιών ΓΙΑ ΠΑΙΞΙΜΟ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟ ΧΑΠΙ ΛΟΥ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΏΣ ΘΑ ΜΟΥ ΦΑΝΕΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ.
ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ. ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΗΔΗ, ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΛΛΑ ΟΚ, ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΙΣ ΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΓΗΡΑΙΟΙ ΔΙΑΝΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΤΙ ΜΕ ΚΟΛΛΑΕΙ, ΚΑΤΙ ΜE ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ.

ΝΑ ΒΡΩ ΤΙ ΘΑ ΦΟΡΕΣΩ. ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΜΟΥ, ΚΑΘΩς ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΘΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΓΛΑΣΤΡΑ, ΑΣ ΒΑΛΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΤΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΟ Η ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΚΙΤΣ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ "ΕΙΝΑΙ ΧΟΝΤΡΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΙΤΣ, ΔΕΣ ΠΟΣΟ ΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΧΟΛΕΙΟ/ ΚΑΘΟΤΑΝΕ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΘΡΑΝΕΙΟ, ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΟ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ..."  ΚΑΝΩ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ, ΟΙ ΛΑΙΒ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΕΝΝΟΩ.
ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ, ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΛΕΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ giati einai super ΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ, Η ΛΟΡΕΝ, ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΑΠ ΑΥΤΑ, ΛΕΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. ΧΑ, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΕΣ, ΑΝ ΤΥΧΟΝ ΕΡΘΟΥΝ: ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚA, ΑΥΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΕΣ/ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΜΕΝΕΣ, ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ, ΠΑΤΖΑΡΙ. (ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΙΑΛΟΓΟ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.)

ΕΥΧΗΘΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΥΧΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΙΣ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΜΠΑΡ ΘΑΛΑΣΣΟΓΡΑΦΙΑ, ΠΕΡΑΣΤΕ. ΟΥΤΕ ΓΑΜΟΣ ΝΑ 'ΤΑΝΕ, ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.

ευτυχως που υπαρχουν νταρντάνοι

Δυο πραγματα εχω να πω.
1) Αν ειναι να στραμπουλήξεις το ποδι σου σε ένα μπαρ πρεπει να εχεις κανει πεντικιούρ.
2) Αν θες την προσοχή ολων σε ένα μπαρ, στραμπούληξε το πόδι σου. Μη διστασεις να αρπαχτεις απο το πρωτο ορθιο πουκάμισο που θα βρεις οταν πέφτεις. Αν ειναι η πλατη ενος αντρα και το ύφασμα σκιστεί, ακομα καλύτερα. Αν ειναι δίπλα η γκόμενά του και νομισει οτι του την πέφτεις, και παλι κερδιζεις σε ακροαματικότητα. (στην περιπτωση μου ήταν νταρντάνος και το πουκάμισο του γερό)
Εχω κανει διαφορα σε μπαρ. Εχω φάει σουβάκια, παιξει τάβλι, χαιδέψει σκύλο, αγοράσει σιντί, λουστεί με το ποτό του διπλανού. Χθες το βραδυ στραμπούληξα και το πόδι μου. Μετα ολο το μπαρ επεσε πάνω μου να δει πώς είμαι. Πονάς; ακουγοταν καθε λιγο και λιγάκι μια χωρωδία. Πονάω, υπαρχει περίπτωση να πονούσα πριν πεντε λεπτά και τωρα να μου πέρασε; Πως ΕΊΣΑΙ; (Ρεζίλι και με το ποδι ξεπαπούτσωτο).Ο ιδιοκτητης εφερε πάγο. Ενας αλλος σκαμπό για το πόδι. Η ολγα εφερε το αυτοκινητο μεχρι την πορτα για να με παει σπίτι. Ο Π. με στηριξε στα πεντε μετρα μεχρι το αυτοκίνητο. Παραλίγο να με κουβαλήσει αλλα κρατησα χαρακτήρα.

Κατεβαινω Αθηνα σήμερα. Δουλειά και διασκέδαση, ελπίζω δηλαδή, και χωρις να εχω να παω καπου συνταρακτικά. Χωρις να ξέρω πού θα μείνω - ο φίλος που με φιλοξενεί δεν απαντάει. Χμ. Με φανταζομαι, με μια βαριά βαλίτσα ν' ανεβαινω μια ατέλειωτη ανηφόρα, το στραμπουληγμενο πόδι μου να πρηζεται κι αλλο, να βρέχει, ο φίλος να ανοιγει την πόρτα και να λεει, Ποια είσαι; Σε ξέρω; κΟΙΜΑΜΑΙ ΣΤΑ ΣΚΑΛΆΚΙΑ ΤΟΥ, με μαξιλάρι τη βαλίτσα και το πρωι με κλωτσάει μια καθαρίστρια λεγοντας- δε μπορεις να κοιμηθες εδω, ειναι χολ!
Ενας θετικος οραματισμός τώρα: η βαλίτσα ειναι ελαφριά, ο Οδ. με παραλαμβανει πακέτο με τη βαλίτσα, το στραμπουληγμενο μου πόδι έχει περάσει τελείως, ο καιρός ειναι σούπερ, βλέπουμε ταινια και κοιμομαστε στη μία το βράδυ, (εγώ παίρνω το καλό δωμάτιο) και ξυπναω το πρωι στις εντεκα φρέσκια και παω να κανω τη δουλειά κεφάτη και ψύχραιμη... το βραδυ βγαινω και χορευω (το στραμπουληγμενο πόδι έχει φτιάξει λεμε) και ζήσαν αυτοι καλά κι εμείς καλύτερα.
Τον Ο. τον πετυχα στη θεσ/νικη τελικα, θα φτάσουμε λεει ταυτόχρονα στην Αθηνα, πρώτα ο θεός, και θα συναντηθούμε στο σπίτι του και θα ειναι (πιστευει!) εκεί πριν από μενα. Καλα την ειδα εγω τη ρωσιδα του πρώτου -αυτη θα με μαζέψει.
[Τον καιρο τον τσέκαρα στο ιντερνετ καλού κακού, με τους θετικούς οραματισμούς δε βγάζεις άκρη: rainy days are over.]

Έχουν γέλιο οι απαντησεις του Θανάση Χειμωνά στα ΝΕΑ, στο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Επειδή απαντάει με απόλυτη ειλικρίνεια και μηδέν στήσιμο. (Αυτος ειναι ο θανάσης.) Αλλα και του Πετρου Τατσόπουλου οι απαντησεις ήταν έτσι. Αλλοι απαντανε σ' αυτο το ερωτηματολόγιο 'ποιητικά'. Στην ερώτηση λοιπον ποιο ειναι το προσωπικό σου ΜΟΤΟ ο Θαν. αναφέρει εναν στιχο του Παπακωσταντίνου. Τυχαίνει να γνωρίζω ότι εννοεί τον εξής: 'Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται σε ταβέρνες πλατείες και αλάνες/ ευτυχώς που υπάρχει κι ο ερωτας, ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες.'
[Το αγαπημένο μου βιβλίο του παραμένει το Ραμόν, εκδ. Kedros.]

ΥΠΑΡΧΩ και αλλα υπαρξιακά

φωτο STEREOBIRD.COM

Υπάρχω. Διχως αμφιβολία. Το έγραψε και ο Δημήτρης Σωτάκης στο impossibly cool kai ολοκληρωμένο site του. (Οχι σαν κι εμένα που το δημοσιευσα ενω ηταν -και ειναι-ακόμα στα μπετά). Απλά, κανεις δεν ξερει πού βρίσκομαι αν πάσα στιγμή. Ούτε κι εγώ. Ειδικά δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι την επόμενη στιγμή. (Το γνωστο: ποια είμαι, πού παω;) Πραγμα που εκνευριζει πολλούς ανθρώπους που με συναναστρεφονται. Π.Χ. τη μαμά μου. Ένας διάλογος:
- θα φύγεις αύριο παιδάκι μου;
- Δεν ξέρω.
- Ποιος ξέρει;
- Άγνωστο.
- Μα πρέπει να βγάλεις εισιτήριο σήμερα.
- θα βγάλω αύριο.
= Κι αν δεν βρεις;
- Αν δε βρω δε θα φύγω.
- Κι εγώ πώς θα το ξέρω; Να παω σε χαρτορίχτρα;
- ΚΑΛΉ ΙΔΈΑ. Και αμα μάθεις πες μου κι εμένα.

Επισκεφτείτε και το κοινωφελές φιλανθρωπικό ίδρυμα Σωτάκη παρακαλώ, που σπονσοράρει εικαστικές εγκαταστάσεις, βουλγάρικα μπαλέτα και ποιητικές βραδιές, αλλα κυριως τα πατατοχάμπουργκερ του συγγραφέα. (Λες να κάνω κι εγώ ένα ίδρυμα;)

Εδω που τα λέμε, πάντως, καμιά φορά αναρωτιέμαι: Υπάρχω; Ισως γι' αυτο να γράφω εδώ πέρα, για να το επιβεβαιώσω.

URBANview

φωτο-STEREOBIRD.COM

Ωραια απο εικαστική άποψη η σελίδα του συνεντευξοκειμένου μου στο ντιζαινάτο ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ της εφημερίδας Φιλελεύθερος Κυπρου. Την πήρε η φανατικά ούρμπαν Μαρία Μασούρα, που θυμόταν απέξω ατάκες του Χαπι Λου, και με την οποία η τηλεφωνική επικοινωνία ηταν επιμορφωτική/ ξεκαρδιστική/ουτοπική - το ενδεχόμενο κοινού ταξιδιού στη Νέα Υόρκη αναφέρθηκε, για παράδειγμα. Τώρα που την ξανακοιτάω, τη συνεντευξη, εστιάζει στη σχεση αγάπης-μίσους που έχω αναπτύξει με την Αθήνα - κάτι σαν ερωτική σχέση δηλαδή. Κι αν έχει έτσι το πράγμα, μήπως πρέπει να πάω επιτέλους να μεινω εκει και να συγκατοικήσουμε; Αλλά μετά θα χαθεί η μαγεία, έρως γκουντμπάι, μόνο μίσος. URBANview

πλαστικές σφαίρες, γιούπιιιιιιιι! είπε ο ένας μπάτσος στον άλλο

Επειδή είμαστε τρίτος κόσμος και ο σκουπιδοτενεκές της Ευρώπης, ό,τι κακό και ηλίθιο συμβαίνει εκεί πάνω το εισάγουμε, (πχ. Μακντόναλντς) αποφεύγοντας επιμελώς να εισάγουμε τα καλά. (κουλτούρα π.χ) Ο νεωτερισμός που θέλει να εισάγει η κυβέρνηση τώρα είναι οι πλαστικές σφαίρες, σαν αυτές του πέιντμπολ, μόνο που δεν είναι ακριβώς σαν του πέιντμπολ, επειδή αυτές δεν σουτάρονται από αθώα αεροβόλα, δηλαδή ο τρώγων τη σφαίρα δεν την σκαπουλάρει με ένα απλό, ΑΟΥΤΣ! Ούτε τόσο νεωτερισμός είναι, εφόσον στην Αγγλία σκοτώνονταν άνθρωποι μ' αυτές από το 1970.

Η δικαιολογία είναι ότι οι σφαίρες είναι ακίνδυνες, και θα χρησιμοποιούνται ασύστολα προς σωφρονισμό σε ταραχές, όπως εκτροχιασμένες πορείες συνταξιούχων πχ. Έχουμε δει παππούδες να τρώνε ξύλο, τώρα θα τους δούμε να τρώνε και σφαίρες στο μάτι (μόνιμη τύφλωση) η αλλού (μόνιμη αναπηρία κλπ) Κι άντε να βγει το μάτι του παππού, καλά, παππούς είναι, τα μικρά αναρχοαυτόνομα πιτσιρίκια όμως, που είναι περίπου ό,τι διαθέτουμε από άποψη ιδεολόγων σ’ αυτή τη χώρα, τι φταίνε; Εξάλλου, τα μικρά μια μέρα θα μεγαλώσουν και θα θελήσουν να αποκτήσουν ιδιοκτησία και καρέκλα, δηλαδή θα γίνουν του συρμού και του καταναλωτισμού, γιατί λοιπόν να τα σκοτώσουμε νωρίς;

Θα διασκεδάσουν τα μπατσάκια με τα νέα 'ακίνδυνα' παιχνιδάκια τους. Όσο για τους μικρούς αναρχοαυτόνομους ιδεολόγους, ο Μπακούνιν να τους φυλάει (είναι και άθεα, τα σκασμένα). Γιατί οι υπόλοιποι, εμείς που συγκινούμαστε, νοιαζόμαστε για τις κατά καιρό άδικες, ή και εξοργιστικά φασιστικές υποθέσεις, παραμεγαλώσαμε, η παραπλαδαρέψαμε - και βαριόμαστε να βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε, που να τρέχουμε τώρα, τα δακρυγόνα τσούζουν, το παιδικό μας άσθμα καραδοκεί, τα τακούνια χαλάνε στα πλακόστρωτα, άσε που έχουμε να δούμε ονλάιν και τα καινούρια επεισόδια του ΣΑΟΥΘΠΑΡΚ.

παρακαλώ διαβαστε [διαβάστε όμως], περισσότερα στον υιο της Ελευθεροτυπίας

ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ

Η τεμπελιά ειναι τέχνη, όπως ο ύπνος. Εφόσον πιεζομαι απο τους γυρω μου να κανω μια σειρα ενεργειων που δεν ταιριαζουν στο χαρακτηρα μου, όπως να παντρευτω, βγάλω λεφτά, αγοράσω καναπέ, (ναι, δεν εχω τετοιον, διοτι καποτε ειχα αποφασισει οτι αμα παρεις καναπε το επομενο βημα ειναι να σωριαστεις στην τηλεοραση με τις παντοφλες, και να περνανε τα χρονια) τι κανω; Παλιμπαιδιζω - και αυτο ας μην γελιομαστε, ξερω πως γινεται. Χθες για παραδειγμα ξαμοληθηκα σε ενα παρκο βγαζοντας φωτογραφιες, ποζαροντας ως μαιμού, βανδαλη λουλουδιών, και πολυ νεκρο πτώμα σε καροτσάκι, σε μια διαθεση αναπαραστασης της σκηνης απο την ταινια του Νικολαίδη Τα κουρελια τραγουδάνε ακόμα,, οπου την φρεσκοσκοτωμένη Ολια Λαζαριδου βολτάρει στον κήπο ο φαλακριζων συζυγος της με καροτσάκι για μπετα.
Αυτο δεν ειναι χασομέρι, λέγαμε, αυτο ειναι καλλιτεχνικη εγκατασταση λέγαμε, η φωτορομαντζο στη χειροτερη, λέγαμε. Παιδί μου: άμα ο άνθρωπος θελει να ξεγελάσει τον εαυτο του, μπορεί.
Τωρα βεβαια, αυτο μπορει να εκληφθει και ως μια μορφη εν δυναμει καλλιτεχνικης δημιουργιας, μια χαλαρωση και απορροφηση πληροφοριων που μια μερα θα οδηγησουν σε ενα σπουδαιο εικαστικο ή αλλο εργο.(...) Δηλαδη, οταν κωλοβαρας κανεις ερευνα. Θα συμφωνουσε και Ο Κερουακ μ' αυτο, ειμαι σιγουρη.
Και τωρα θα με συγχωρέσετε, εχω να παω να μαζεψω κατι κοχύλια.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ

ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΩ ΕΤΡΕΧΑ ΣΤΑ ΚΑΦΕΔΟΠΑΡΤΙΑ, επειδή δεν εφαγα όλο το φαί μου, ή επειδη εφαγα ολη τη γρανίτα, το κρύωμα μου μετατράπηκε σε ρινοφαρυγγίτιδα που επιβαλλει να τρωω μονο σούπες και τσάγια.
(Αλλη εκδοχή: με τιμώρησε ο θεός που χώθηκα σε Μουλτισίνεμα.)
Χμ
Αν δεν τριγυριζα στο Εθνικ και στην Ζεύξιδος με τους Αυγουστίνα, Γιάννη και Γιάννα, στο σέβεντις μπαρ ΟΥΡΜΠΑΝ, απέναντι απο το Σπίρτο, που ανακαλύψαμε εκεινη τη μερα - παρότι φανταζομαι οτι υπήρχε και πιο πριν.
Αν δεν τραβιόμουν μετα στο αλλο τζαζολογοτεχνικομπάρ με τον Γιώργο Κέιβ και λοιπούς,
Αν δεν ειχα χωθεί σε ερκοντισιονάτο μουλτισίνεμα με φαί,
αν δεν ειχα πιει καφέ -με ποιητή- στο Στρέτο της Τσιμισκή,
(Βασ. Αμανατίδης)
αν δεν, τώρα δεν θα.
Αλλά.

[Η θεσσαλονικη έχει πάλι ωραία μπαρ.]

Η αντιβίωση μαστουρώνει
Εξακολουθώ να εχω κόλλημα με κεινο το τραγούδι. Αλλα δεν εχω ακουστικά.
Παλι διαβάζω Κερουακ (Ο γυρισμός του ταξιδευτή, εκδ ΑΠΟΠΕΙΡΑ)
Κι εμαθα επιτελους τη διαφορά μπητ και μπήτνικ.
Και τι σημαινει ακριβώς χίπστερ.
Και εχασα κι αλλο πλοίο.

ΚΑΤΙ ΛΟΥ

λεπτομερεια απο πινακα της Γιαννας Κεμανέ

Κάτι Λου :εχω ιστοσελιδα και εχει πλακα. Εχει κατι μερες που κυκλοφορησε - δηλαδη αν ειδατε κατι παλιοτερα δεν ειναι εκεινο.
Κανονικα θα ημουν πολύ χαρούμενη αλλα περασα καιρο προσπαθωντας να τη φτιαξω η εστω να καθοδηγησω αυτον που την εφτιαχνε και μετα δεν την ειχα πια και μετα τελικα την ειχα.
ξερω, δε βγαζω νοημα, υπαρχει ενα στορυ απο πισω, γι' αυτο.
Ολα σε μενα συμβαινουν. Υπαρχει μια ιστορια πισω απο το εξωφυλλο του Χαπι Λου. Και μια πισω απο το εξωφυλλο του Σχεδόν Σουπερ - αυτην την εχω υποσχεθει σε ενα περιοδικο.
Ti legame?
Εχω ιστοσελιδα, γιεεεε. και είναι αυτή: εύη λαμπροπούλου

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ

ΤΟ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΠΟΖΑΡΕΙ ΩΣ ΜΙΣ ΛΑΠΤΟΠ. ΜΕΤΑ ΕΟΡΤΗΣ, ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΩ.


ΠΑΝΕ ΣΧΕΔΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΓΡΑΨΑΝΕ ΓΡΑΨΑΝΕ, ΝΟΜΙΖΑ. ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΛΗΞΕΩΣ ΣΑΝ ΤΑ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. ΕΤΣΙ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ. ΤΟ ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΥΤΟ. ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ ΕΚΕΙ -ΟΠΩΣ Μ' ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΑΛΛΑ: ΤΙ ΚΑΛΑ.
ΑΥΤΗ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, (ΜΕ ΦΡΟΥΤΑ, ΜΕ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ, ΜΕ ΓΕΥΣΗ ΚΕΡΑΣΙ) ΕΙΝΑΙ ΦΡΙΧΤΗ.
ΦΡΙΧΤΟΤΕΡΗ
ΦΡΙΧΤΟΤΑΤΗ

AYTH POY EXANE TA PARTY

Ειμαι η μαμούχαλη της χρονιας.
Εχασα ki αλλο παρτυ.
Εγινε χθες στο Μουσείο Μπενάκη, με την απονομή των βραβείων του περιοδικού ''Διαβάζω''. Ελαβα και συλλυπητήριο ιμειλ, σ' αυτο σημειο εχω φτάσει. Μα ποσο δυσκολο ηταν πια να παρω ενα τρενο, ενα αεροπλανο απο Θεσ/νίκη;

Λεει λοιπον το συλλυπητήριο
""Θα σε στενοχωρήσω, ηταν σούπερ. Μη φανταστείς ότι έγινε το τρομερό κεφι, μπαααα!, αλλά απλά ήταν όλοι εκεί και γελάσαμε, σαχλαμαρίσαμε και τα ρέστα.
ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΝΝΟΩ ΟΛΟΙ.
Οσο για τα βραβεία, θα τα δεις στις εφημερίδες, ο ένας ήταν παλι ο Σουρούνης, ήταν και η λένα κιτσοπούλου που έγραψε τις ΄΄νυχτερίδες'', το έχεις διαβάσει;
ελπίζω να είσαι καλά και να συνεχίζεις τα φοβερά μπάνια σου
τι να κάνουμε, άλλοι στα πάρτια και άλλοι στα πελαγα, όλα δεν μπορεί να τα έχει κανεις μαζί και ταυτοχρόνως... "

ΣΟΥΡΟΥΝΟΜΑΝΙΑ--Ο ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ ΠΗΡΕ ΞΑΝΑ ΜΑΝΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ. (ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ) ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠ' ΟΤΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟς ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΔΕΚΑΤΑ.
Ο ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ ΠΗΡΕ ΠΑΛΙ ΜΙΣΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ. Η ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗΣ. ΑΥΤΑ ΞΕΡΩ ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΩ. ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΨΑΞΤΕ ΣΕ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ.

MY NEW YORK INTERVIEW

Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιευτηκε η συνεντευξή μου στον Φιλελέυθερο Κυπρου (στο εξωτερικό δηλαδή!) με θεμα, ΠΟΣΟ ΟΥΡΜΠΑΝ ΕΙΣΑΙ, ενώ αυτην την Κυριακή η συνεντευξη στο ΝΕΟΥΟΡΚΕΖΙΚΟ site luxlotus tis foveris Lauren Cerand.Ειμαι χαρουμενη που η συνεντευξη μου εστω ταξιδευει στη Νεα Υορκη.
Την αναδημοσιεύω.

The Lux Lotus Interview: Evi Labropoulou

Photo credit: MICHALIS Skourlis for Greek newspaper PROTO THEMA.

Words pale to describe how much I adore getting email from Lux Lotus readers. One recent correspondence that's been a pleasure is my funny, friendly exchange with impossibly cool young Greek novelist Evi Labropoulou (above, center). I've been encouraging her to get some of her much-praised work translated into English so we can discover it, and she's also begun writing about her glamourous, Athens-dreading life via her new, hilariously clever blog, hyper.super. This miracle worker also maintains LooDe Punk, an entirely different blog in her native Greek, too! In between her many projects, working with a group of fellow writers, agonizing over the cover for her first novel, soon to be reissued, and commenting on a life well-lived in general, Evi was kind enough to answer some questions via email for us here at Lux Lotus:

''The only standard thing in my life is my hair. Sometimes, though, the wind blows.'' --Happy Loo

"I like sweating with you. I prefer sweating with you to being alone in the coolness of my room."
-- Happy Loo

Lauren Cerand for Lux Lotus: What are the pros and cons of living and writing on an island in Greece? Why would you rather be in NEW YORK wishing you were living on an island?

Evi Labropoulou: Pros and cons are basically the same.
Pros. Desolation. And the sea is everywhere -you can dive or just watch it from your balcony. Finally, everything is very laid back here, if you want to have a drink you can just go to a bar where you will probably find some people you know.
Cons. Desolation. And, the sea is everywhere - you can't just get in the car and drive away, you have to wait for a boat, a plane -or otherwise swim if you suddenly decide to go to a party/ a reading/ a concert/ a wedding. This is my lame excuse for not going to weddings. (I rarely miss the parties though). Plus, everything is very laid back - which can be really boring. New York sounds artsy and fast. I want summers on the island, winters in New York- sounds egoistical, yes. But can I have that? Please?

LC: What are your favorite things about the Greek literary scene? Least favorite?

EL: My favorite thing about the Greek literary scene is the literary parties, and the fact that the literature is in Greek, my language of proficiency. My least favorite thing is the historical novels that have flooded the bookstores. Plus most Greeks think they can write and unfortunately they do. (Apparently i am one of them). A huge number of books is published which also suffers from narcissism and from an obsession with history. So I kinda like it when they say I write American literature. Then again, a huge number of books being published could be a good thing.
More on the con side: it is a big literary scene in a small country, with a rare language. Which offers few possibilities for developing a big readership. American (or Chinese) writers have no idea how lucky they are.

LC: Are young writers supportive of each other?

EL: I am supportive of my writer friends -and them of me, I hope. You see, I am a huge fan of the writers I like. But there is enormous narcissism and insecurity in artistic personalities. I was on a committee for a prize lately, (it is very weird that I actually am in this committee) and was a bit torn, because I had to choose between the writers I like as people and those I like as writers. I chose the latter - i chose books in the end. Furthermore, I was attacked by an anonymous blog commenter lately, and I couldn't sleep for two days. Friends informed me she was some fellow writer I have met! Then I forgot all about it –well, apparently, not all.

LC: How has the public received your work?

EL: My first book, HAPPY LOO, that was deemed as a low profile, melancholic though funny, somewhat cult book (about a girl who does doctorate studies in London and suffers from insomnia, parental interventions, mupltiple sex-partners and indecision) made an impact. It was strange, suddenly I was on tv and being photographed for magazines, having my hair done by hairdressers and appearing on a couple of best seller lists. Sometimes people would come and talk to me in the street and they hadn't even read the book, they had only seen me on tv.
With the second book I made it to the cover of a prestigious newspaper. This may have been the highlight of my career!

LC: Are there any plans to translate any of your fiction into English?

EL: There are plans for a German translation, no plans for English yet. But I would so love to be translated in English. I would be able to read it too!

LC: What's the new novel about ?

EL: It's about a woman who falls for another guy. She gives the new guy a lot of shit, cause she thinks it is only lust that she is feeling. Then she returns to the full time guy, at home, and they watch tv. It is about love and lust. A very banal plot, that has to be executed masterfully and given some fresh aspect, or else it can get terribly dull. I am not sure I have achieved this though. If I finally decide it is banal I will not publish it. The title might be All the apples. Or One more piece of cake. What do you think? [LC: All the apples, definitely]
The back cover will be like this:How much does infidelity cost, what was the song that Sailor sang for Lula in Wild at Heart, and can you built a passion on the fact that you are aware of the answer? Why are you suddenly drawn to a person? Do you leave someone you love for someone you are in lust with? What is best, sex or fantasy, and how can some people just quit love, the way they quit cigarettes? Especially when they do both simultaneously?

LC: Many people are influenced by things outside of the medium they work in, and I'd be curious to know what you're feeling influenced by right now, whether it's art or fashion or film or literature or anything specific that's shaping your aesthetic philosophy of the moment...

EL: Life is a great influence. This means I have to have a life in order to write, no one gets inspiration just by looking at the turbulent sea -bars are a much better place. I use my friends' lives a lot. Some of them are amazing. Some supply great dialogues. One likes to shout at me whenever he sees me, "I want my percentage of the publishing rights!" PULP FICTION, London, rain, my thesis, Heisenberg, Portishead, Oasis and writer Jay MacInerney have been great influences.
Latest inspiration was derived from a COCOROSIE concert, in Athens, and from film RECONSTRUCTION. Also, by Wim Wenders film, DON'T COME KNOCKING. Something about its aesthetics has affected me and I am sure it will somehow influence my work. Then again, Wenders may have influenced the aesthetic philosophy of my life. In my new novella I used the "Say fuck me" scene, from WILD AT HEART, where this ugly guy with the bad teeth [Bobby Peru] goes to her and says "say fuck me'' and [Lula] does repeat it… until she starts to mean it. In the novella the girl meets this guy who is movie-literate and the fact that he uses the lines of this movie totally turns her on. See, when they first met, he asked her "What did Lula sing for Sailor in Wild at Heart?"

For more of Evi's wit and wisdom, visit her at hyper.super and do prepare to be addicted!

ΑΣΤΕΡΙΞ vs ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ μερος β'

Με αφορμή ενα σχόλιο στο προηγούμενο κομιξο-ποστ, δημοσιεύω το δικό μου -σε στυλ High Fidelity – top five από Αστερίξ. Ίσως, να μου διαφεύγει κανένα φοβερό, χιλιοδιαβασμένο: έχω καιρό να τα διαβάσω διότι βρίσκονται σε μια σοφίτα στο πατρικό. Τώρα όμως που θα πάω, θα τα διαβάσω ξανά.

Αστερίξ Λεγεωνάριος
Αστερίξ και Κλεοπάτρα
Αστερίξ στη Βρετανία
Η Κατοικία των Θεών
Αστεριξ και Νορμανδοί

Η ασπίδα της Αρβέρνης

Ξερω δεν ειναι 5, αλλα αυτό ειναι το ΤΟΠ5 μου. Η μαλλον το τοπ 5 μου μαζι με τον αδερφο, απο τον οποιο ελαβα μολις τηλεφωνημα διαμαρτυρίας. Ισχυριζεται βαθια προσβεβλημενος απο το γεγονος οτι ειπα οτι προτιμαει τα Λουκυ Λουκ, και διορθωνει οτι απλα τα κατέχει περισσοτερο απο μενα, οτι εχει επιστημονική και οχι επιφανειακη γνωση τω ΛουκΥ Λουκ ( την επιφανειακή, λέει, την εχω εγω). μετα μου εκανε απιστευτες ερωτησεις για τα Λουκυ Λουκ, καποιες απο τισ οποιεσ δε μπορεσα να απαντησω. Σα να μην εφταναν ολα αυτα, διεκδικησε τα Ουμπα Πα ως προικα- αλλα σταθηκα ανενδοτη. (Μολις παω Καβαλα , θα τα υπεξαιρεσω και κρυψω καπου καλα, χεχε)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙς τον αδερφο σου να σε παρει τηλέφωνο, κράξε τον στα μπλογκ.

Λατρευω το Αστερίξ στη Βρετανία: hilarious, έλεγε πράγματα όπως «εκλιπαρώ τη συγνώμη σας» (I beg your pardon), και Είμαι απαίσια ευτυχισμένος.
Tο έχω και στα αγγλικά, το αγόρασα στην τρίτη γυμνάσιου στο Λονδίνο, μαζί με άλλα δύο. Συνιστώ σε όσους δίνουν Proficiency να διαβάζουν Αστερίξ. Εμένα, στα προκαταρκτικά του Michigan, μου έπεσαν 3 λέξεις από τα 3 Αστερίξ που είχα μελετήσει - διότι βέβαια, δεν μπόρεσα ποτέ να διαβάσω κάτι που δεν μου άρεσε, λογοτεχνία και κόμικς ήταν πάντα οι πηγές μου. Η μία λέξη ήταν to ‘DELEGATES’, αντιπρόσωποι. Όσο για το CAMBRIDGE που το έδωσα φοιτήτρια, το πήρα λόγω λογοτεχνίας και τραγουδομανίας, ήξερα απέξω τα κέρατα μου από στίχους, και μια μέρα τα αγγλικά μου ήταν από μόνα τους σούπερ. Το πιο αστείο είναι ο αδερφός μου, που πήρε LOWER χωρίς να γνωρίζει χριστό, λόγω τραγουδιών κι αυτός. Αυτό εννοούσε ο Νικ Χόρνμπι όταν έλεγε ότι η μουσική σώζει ζωές;
Ακόμα δε γνωρίζει αγγλικά ο αδερφός, τους ξεγέλασε στις εξετάσεις -επικίνδυνο, αν σκεφτείς ότι κάνει δημοσιεύσεις στ’ αγγλικά, ελπίζω να τα βγάζει σωστά τα πειράματα. (ΠΡΟΣ ΑΔΕΡΦΟ- ΑΝ δεν μου αφησεις τα Ουμπα-πα θα συνεχισω να σε κραζω).

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΑΣ

1. ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ /ΑΣΤΕΡΙΞ, ΠΟΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑς ΤΟΠ5?

2. Απο ποια Αστερίξ ειναι οι εξής ατάκες;

- Μια σταγόνα γάλα στο ζεστό νερό σας;

- Μμμμ, εχει και αμυγδαλάκια!

--Καλαμαράκια τηγανητάα είπατε;

- Τρία κομμάτια είπαμε Οβελίξ!

- Ο Αιμοροιδίξ πού εμφανίστηκε;

- 'Εχασα πάλι το τυράκι μου!' 'Στη λίμνη με μια πέτρα στο λαιμό, στη λίμνη με μια πέτρα στο λαιμό!'

- Φόβισέ με! (κορυφαίο σημείο)

- Πας φιρί φιρί για μιά δαχτυλιά στο συκώτι.

- Σκεφτηκες ποτέ να τηγανίσεις τις πατάτες;

Υ.Γ. τα Ιζνογκούντ δε μας πολυαρέσουν.

ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Θα το κανω στήλη. Εφοσον εχασα ήδη διαφορα στα οποία θα ήθελα να είχα πάει, (μια παρουσιαση της Σωτης Τριανταφύλλου, μία της Δημητρακάκη και το φοβερό παρτυ του ΜΗΛΟΥ), θα παρουσιάζω εδώ αυτά που θα ήθελα να ειχα δει και δεν τα καταφερα (λογω αποστασης) υπό τον τίτλο ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ.

Τι χάνω την Πεμπτη;

ΖΕΦΗ ΚΟΛΙΑ, 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στις 19.00, παρουσιαση του βιβλίου της Χ-Αιματος στο Βιβλιοπωλείο ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ: Ανδρέα Παπανδρέου 11 εντός στοάς, Χαλάνδρι, τηλ.: 210 6800644-6.

Θα μιλήσουν η Τζέλα Παυλάκου, δημοσιογράφος και ο Γιάννης Μπασκόζος, δημοσιογράφος, συγγραφέας του ΜΕΖ, διευθυντής του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.

Μ' αρεσουν ολα σ' αυτο το βιβλίο, εκτος απο τον τίτλο. Αλλα μην ασχολείστε, ειμαι παραξενη. Εδω δε μ'αρεσει ουτε ο τιτλος του δεύτερου δικού μου βιβλίου, ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ, ολο σκεφτομαι ότι έπρεπε να προτιμήσω το ΜΙΣ ΛΑΠΤΟΠ, που του ταίριαζε, και που ηταν η αρχική μου παρόρμηση, αναρωτιεμαι αν θα μπορούσα να το ξαναβγάλω με καινουριο τίτλο, ή αν θα πέσουν μηνύσεις για εξαπάτηση του κοινού. Η Ελίζαμπεθ Βερτζελ παντως το έκανε.

Tο βιβλιο αυτο εχει χιούμορ, ρυθμό, μοντέρνο στόρυ, σπίντα και πολλη ακριβή πιτσιρικάδικη σλανγκ, που η συγγραφέας κατεχει απο το γιό της.
Επισης η Ζεφη εχει πλάκα και στυλ, και πάω στοίχημα οτι θα σας γραψει μια foberή αφιέρωση αν πατε.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΑΝΕ ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Τι χανω παλι;

Τον Ανθρωπο Καλαμπόκι.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Δημήτρη Σωτάκη, του οποίου η φάτσα εχει εμφανιστει συχνα πυκνα εδω πέρα.

Σήμερα, στον Παπασωτηρίου, Πανεπιστημιου και Κοραή, στις 7.30, αντε οχτώ. Παντα αργούν λίγο αυτα τα πράγματα.

Τον παρουσιάζει ο άλλος φίλος, ο Θανάσης Χειμωνάς. Θα διαβάσει ο (φίλος του συγγραφέα) Ρενος Χαραλαμπίδης και θα συνοδέψει μουσικά το κιθαριστικό ντουέτο REMATE, που ειμαι σιγουρη οτι θα σκιζει διοτι ο Σωτακης, ας το πω, ειναι και μουσικος μουσικάρα. Δεν θα αποκαλυψω περισσότερα.

Επισης γουσταρω τον Ρενο Χαραλαμπίδη, οχι αυτον που παιζει στις σειρές, τον αλλον, που εκανε το φοβερό ΝΟ ΜΠΑΤΖΕΤ ΣΤΟΡΥ -που ειδα φεστιβαλ Θεσ/νικης. ΞΕΡΩ, ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ταυτοπροσωπία.

Οσον αφορά το βιβλίο, συμφωνώ με την κομψή κριτική του Δημήτρη Μαμαλούκα. Θελω να αποκαλύψω ομως οτι περιέχει και ζωγραφιές, υπέροχες ζωγραφιές των ηρωων του βιβλίου, τις οποιες εκανε μια φιλη του συγγραφέα, απο φατσες φιλων του συγγραφέΑ. Δηλαδή, ναι, αυτη η ψυχεδελική φατσα του Ντον, που βλεπουμε μεσα στο βιβλίο σε τετραχρωμία, υπάρχει στην πραγματικότητα!

Επίσης, ναι, αυτος ο συγγραφέας έχει πολλούς φίλους.

Το βιβλίο ειναι ισως το καλύτερο του Σωτάκη, που έγραψε, ανάμεσα σε άλλα, την ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ, (ΕΚΔ. Κεδρος, 2006) και την Πράσσινη πορτα (Μεταίχμιο) που πήραν διθυραμβικές κριτικές.

Τι μου θυμίζεις τώρα... Το προηγούμενο παρτυ- παρουσιαση το κάναμε μαζί, για τα βιβλία μας (ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ του κ ΣΧΕΔΟΝ ΣΟΥΠΕΡ μου), στο ΜΠΑΡ Αλχημιστής, στου Ψυρρή, πριν απο δύο χρονια. Ηταν καλοκαίρι, νομιζω Μαιος και κανεις δεν ακουγε τι λεγαμε. Ηταν ολοι εξω στον πεζόδρομο, στα πεζούλια. Καποιους τους ειχε ήδη ξεπαστρέψει το κρασί απο την βιβλιοπαρουσίαση της προηγούμενης μέρας, δε λέω τίνος. Ρεει πολύ κρασί σ' αυτα τα μέρη. Θυμαμαι οτι κατα τις δύο τα κουτσοπίναμε, με Κατερίνα Φράγκου και Ικαρο Μπαμπασάκη και Ταδε και οτι ο... αρπαξε ενα τριαντάφυλλο και... Α, οχι, αυτο δε μπορώ να το πω. )

Με λίγες ημέρες διαφορά, ειχε κυκλοφορήσει τότε και το βιβλίο του Θ. Χειμωνά, Η μπλε ώρα. Φοβερό Τάιμινγκ.

Αν πάτε, στο τέλος καντε καμια ερώτηση για τους Ντουράν Ντουράν, και οχι, δεν θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες.

μια κομιξομανής παραμιλάει

Αυτή τη βδομάδα διαβάζω Κερτ Βόνεγκατ, σε μετάφραση Σωτης Τριανταφύλλου, και ΝΕW YORK SHITTY, EKD. OPERA. Μολις διάβασα Λουθία Ετσεμπαρία, Ενα θαυμα σε ισσοροπία, (θα δημοσιευτεί στα ΝΕΑ του Σαββάτου το σχετικο κειμενο) και το καταπληκτικό κομικς BLANKETS.
Είμαι κομιξομανής, το παραδέχομαι δημοσίως, φταίει το οτι εκτέθηκα σε κομικς πολύ μικρή, στην πρωτη δημοτικού ξεκίνησα τα Μικυ Μαους, τα οποία ξεφορτώθηκα δια παντος οταν ανακαλυψα τα Αστερίξ, τα οποια δεν θα ξεφορτωθώ ποτέ, ποτέ, ποτέ , τα ξερω απέξω και τα κανω επαναληψεις και τα εχω ολα. Ο αδερφος μου εχει τα Λούκυ Λουκ, οπότε εντάξει, τα εχουμε χωρίσει. Αυτος γουσταρει περισσότερο τα Λουκυ Λουκ, κάποιου ειδους αντρική υποχρεωση φανταζομαι , να γουσταρεις εναν τύπο που χανεται με το αλογο του στο ηλιοβασίλεμα, ενας φτωχος και μονος καουμπόι κλπ, τι πιο αντρικο, και σεξυ απο αυτο; Ενας χοντρος που χλαπακιάζει γουρούνια σε κάθε ευκαιρία; Μάλλον όχι. Ενταξει, καταγουστάρω και τα Λούκυ Λουκ, σχεδον εξισου, ωχ δεν ξερω, εξάλλου ολα τα Λουκυ Λουκ δεν ειναι ίδια. Σίγουρα γουσταρω το Καλαμιτυ Τζεην περισσοτερο απο το ΑΣΤΕΡΙΞ Ο ΓΑΛΑΤΗΣ.
Επισης λατρεύω τα ΟΥΜΠΑ ΠΑ, που εβγαλε ο Γκοσινύ πριν πεθανει, με τον Ινδιάνο και τον 'παραένα δοντι φαφούτη που ειναι πια φαφούτης'. Έχω τρια, μου λειπει το ενα, αν κάποιος χριστιανος το έχει ή ξερει που θα το βρω, ας μιλήσει. Α, Γκοσινύ, ποσο εκλαψα οταν πέθανες. Εκλαψα επισης οταν πεθανε ο REISER, καταστραφηκα, ποσες φορές διαβασα τη ΖΑΝΙΝ και το μεγαλο ρεμάλι...
Λοιπον, γουσταρω βασικα τους Ιταλογάλλους στα κομικς, να είναι καλά η ΒΑΒΕΛ που μας τους έμαθε, αλλα εχω φαει τη φλασια κ με τους Αμερικανούς, λογω μάλλον και της λογοτεχνιας - τους 300 π.χ. τους ειχα χρονια πριν γινουν ξαφνικα διασημοι, καθως και το ΡΟΝΙΝ. Καλα ολα αυτα, και τα σκιτσα του ειναι ΤΕΧΝΗ, ΤΕΧΝΗ, ΤΕΧΝΗ, άλλα δεν τα ξαναδιαβάζω εκατο φορες σαν το Γκοσινι, Αλταν, Κορτο ΜΑΛΤΕΖΕ , REISER, και αλλους πολυαγαπημενους. Ηταν παρεα για χρονια, παροτι παντα η αγαπη προς τη λογοτεχνια υπερίσχυε αυτης των κομικς -εμ ισως οχι παντα. Πρέπει να αναφέρω οπωσδηποτε εδώ τον θειο μου τον Κωστα που ειναι υπεύθυνος για το γεγονος οτι διαβαζα Βαβελ απο βρεφος αλλα και για το οτι διάβασα στην έκτη δημοτικού ΜΑΡΚΗΣΙΟ ΝΤΕ ΣΑΝΤ, (Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΟ ΜΠΟΥΝΤΟΥΆΡ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΡΥΒΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΏΜΑ ΣΑΝ ΧΡΥΣΗ ΛΙΡΑ) Μαξ Βέμπερ και Στρατή Τσίρκα. Καλά, τετοια βιβλιοθήκη ουτε η δημοτική της Καβάλας. Τον Τσιρκα τοτε φυσικα τον βαρέθηκα, κατάφερα αργοτερα να ενθουσιαστώ με την τριλογία.
Αληθεια υπάρχει ενας αντίστοιχος του reiser σήμερα και ποιος είναι;

Εσεις τι διαβάζετε; Και ποια η θεση σας στην κοσμοϊστορική μάχη ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ -ΑΣΤΕΡΙΞ?

κατσίκι sucks

αυτό μου το εστειλε η Ζεφη

Δεν τρωω κατσίκι, αρνι, κοκορέτσι, μαγειριτσα. Αμα μου το βαλεις ολοκληρο ψοφιο γουρούνι μπροστα μου με ενα μηλο στο στομα, ουτε κι αυτο θα μπορεσω να το φαω. (οπως συνεβη στη Νυρεμβεργη το 2000, σ' ενα τσιμπούσι, όπου το ανάσκελο ζώο επιανε εναν ολοκληρο παγκο). Επισης με χαλαει η ιδεα οτι καποιοι σ' ενα χωραφι σουβλιζουν ενα ολοκληρο προφανες ζώο, που δεν παρουσιαζεται σε κομψα μπριζολακια μετά, αλλα σε φλουδες σάρκας που πρεπει να σκισεις μονος σου απο το κουφάρι. Ακομα περισσοτερο με χαλαει το πρωινο ξυπνημα -για να γδαρεις, τραγουδήσεις, μαρινάρεις, παλεψεις με το ζώο.
Αρα το Πασχα ΔΕΝ ειναι η αγαπημενη μου γιορτη.
Καθε χρονο στο πατρικο μου συνεβαιναν λοιπον τα εξης. Πηγαιναν γονεις και σογια στο κτημα, στο χωριο, ετοιμαζαν το κατσικι, το διαβαζαν, το έπλεναν -τελευταια μαλιστα το έθαβαν κιολας- και εγω εσκαγα, κυρία, κατά τη μία, κουβαλώντας το γλυκο και ο,τι ξεχασαν (2 λεμονια και το τυρί, μια πιατέλα για τα καποια, τρεις σακούλες) και τους εβρισκα ενθουσιασμένους να σουβλίζουν εναλλαξ, ντάλα ο ήλιος, αν και παντα καποιος δύσμοιρος σουβλιζε περισσότερο απο τους αλλους. Εγω τωρα, ως μη φαν κατσικιού, δεν έπρεπε να σουβλίζω, καμια φορα ομως παραμυθιαζόμουνα (οπως ο φίλος του Τομ Σώγερ που εβαφε τον τοιχο επειδη το τέρας, ο Τομ, τον είχε πεισει οτι ειχε λεει φοβερή πλάκα το βάψιμο τοίχου, τσακίρ κέφια) και ζηλευα και γυρνούσα λιγο τη σούβλα.
Κορόιδο.
Μετα ετρωγα τις χοιρινές μπριζολιτσες και διάβαζα το Αστεριξ μου στη γωνία, περιφρονωντας την εξοχή, τα ραδίκια, τα λουλούδια, τα δημοτικά τραγούδια και τον Τσιτσάνη τον ίδιο με τον οποιο μερακλώνανε οι άλλοι. Ειρωνικά, το Αστερίξ τελειωνε παντα με ενα γιγάντιο τσιμπούσι με ζωντανά, ολόκληρα γουρούνια.

Το τσούγκρισμα αυγών έχει πλάκα πάντως.

Φετος, ο φιλος ξεχασε να φερει τις μοσχαρίσιες μπριζόλες που μας είχε τάξει, σε μενα και στη Γιουντόκια, κι ετσι μειναμε με τη μαρουλοσαλάτα και το τζατζίκι. Και κατι τσουρεκια ζαχαροπλαστείου- πολυ καλύτερα δηλαδή απο της υπεροχης γιαγιας μου που εφτιαχνε τα χειροτερα τσουρέκια και την καλύτερη πίτα. Μα να σε αφηνουν νηστικια μετα απο τοση νηστεια; (ευτυχως που δε νηστευω)

ΥΓ. η βιομηχανια κρέατος ευθύνεται για το 18% του CO2. ΤΡΕΛΛΗ ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ, το ελληνικό Πασχα.
Μετα και τη θέαση των Παθων του Χριστου, του Μελ Γκιμπσον, ειμαι στα προθυρα της χορτοφαγιας.

ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ, ΝΑ ΠΑΣ

αλλο μερος, άλλο παρτυ. ασχετο -αλλα καλοκαιρινο, ε;

Εχασα το παρτυ της χρονιάς. Οπως μου το περιγράψανε ειχε τρελλο κεφι, φοβερή διάθεση για επικοινωνία και την πιο αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα ever, τιγκα λεμε στα καλά vibes.
Λογοτέχνες λιωμα απο τον ήλιο αγαπώντες αλλήλους! Απίστευτο. Κατι εκανε η Λωρη- πάλι.
Μάγια;
Και τι περιειχαν εκεινα τα σουβλάκια μοτσαρέλας; Έκστασυ?

Ειχα αγορασμενο εισιτήριο απο αυτα που δεν αλλάζουν, ειχα ραψει φορεμα (ΟΚ, πλακα κανω), ειχα τηλεφωνηματα που ρωτούσαν αν θα παω.
Μεσημεριάτικα στο Λαυριο, λεγαμε, σα βαφτίσια θα είναι, λέγαμε... Και ποιος ξυπναει πρωι πρωι, λέγαμε.
Η Ζ. που το έχασε λογω μεσης, συνοψίζει "κρίιιμα που δεν πήγαμε, λοιπόν... μου αρέσουν αυτά τα σάλια εμένα, τύπου σαν να μας αμολήσανε σε παιδότοπο, μου αρέσει όταν χαλαρώνουν τα ήθη ... γενικώς...."'
Α, Ζ. πώς την πατησαμε έτσι;

υγ. Ο Σουρούνης -καταμεσημερο, ντάλα ο ήλιος στο τεχνολογικό πάρκο Λαυρίου- το πήρε το βραβείο. Εννοώ το βραβείο του περιοδικού ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, τον λόγο για τον οποίο εγινε το όλο παρτυ. Ας δημοσιευσω και τη short list. Πρωτα οι κυρίες.

Ελένη Γιαννακάκη «Τα χερουβείμ της μοκέτας»
Αντζελα Δημητρακάκη «Το μανιφέστο της ήττας»
Πέτρος Τατσόπουλος «Η καλοσύνη των ξένων»
Αντώνης Σουρούνης «Το μονοπάτι στη θάλασσα»
Αλέξης Σταμάτης «Αμερικάνικη φούγκα»

ΤΑΙΝΙΑ ΩΣ ΤΙΜΩΡΙΑ- πως να γινεις χορτοφαγος

Σήμερα, σ' ένα μειλ που έγραφα στη Ζεφη, συνειδητοπoιησα ότι δεν έχω δει ακόμα τη ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ του Μπαρτον, αλλά έχω δει το O διάβολος φορούσε Πραντα. Τι λέει αυτό για μένα ως άτομο και ως σινεφίλ; Ντρέπομαι. H Μεριλ Στριπ ήταν θεά βέβαια.

Για τιμωρία είδα ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, του Μελ Γκίμπσον. Ένας φίλος μου επισήμανε ότι δεν χρειαζόταν αυτό το μέτρο, εφόσον έφαγα στη μάπα όλο το διαγωνιστικο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος τον Νοέμβριο, όλες τις Κινέζικες αυτοβιογραφικές-σχολικές και Βραζιλιάνικες σαπουνόπερες και Γερμανικές κλειστοφοβικές ταινίες που μπορεί να φάει κανείς στη μάπα σε έξι μέρες, καθώς και τον σουρεαλιστή Σβατζεμάγιερ (η κάπως έτσι) οπότε, λέει, δικαιούμαι να βλέπω Χολιγουντ όλη την υπόλοιπη χρόνια. Έφαγα επίσης στη μαπα μια αγενή κοπέλα με ύφος υπουργού, που δεν μου έδινε το δημοσιογραφικά πακέτο, ούτε με αφηνε να περάσω στα γραφεία, πράγμα που συντέλεσε στην μέτρια μου εντύπωση από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο ήμουν προκατειλημμένη εξαρχής να λατρέψω, διότι τέτοια είμαι, μια γεννημένη φεστιβαλτζού που τη βρίσκει να σερνει τον κώλο της στα πατώματα και να βλέπει Δανέζικες λόου μπάτζετ ταινίες, χωρίς καμία απαίτηση για βελούδινα καθίσματα, ή θέση, αρκεί οι λόου μπατζετ να βλέπονται.

Μπορούσα βέβαια να είχα δει το αφιέρωμα στον Βεντερς, (ας ξαναέβλεπα για εικοστή φορά τα Φτερά του Έρωτα, είχε και ταινίες του που δεν έχω δει) ποιος μου έφταιξε;

Το πακέτο το πήρα την τελευταία μέρα καταλαθος, επειδή με παρέσυρε μια φιλη, διότι δε γούσταρα να ξαναδώ αυτήν την μικρή υπουργό στη ζωη μου, οποτε πάσαρα τις προσκλήσεις μου σε φίλους, εφοσον έφευγα την επομενη για το Ναύπλιο.

Τα ΠΑΘΗ του Μελ πω πω, πολύ σπλάτερ, μια φιλη περασε κουκουλωμενη με το μπουφαν στο κεφάλι τη μιση ταινια, ήτανε σε προβολή στο σπίτι φίλου, που του φάνηκε κατάλληλο θέμα μέρες που είναι. Αλλά εκείνος ο Γολγοθάς ήταν ατελείωτος, εκείνοι οι Εβραίοι πολύ κακοί, γιατί τόσο αίμα; Είχε ένα σχετικό σχόλιο το SOUTH PARK, τον έκανε τον Μελ ρόμπα… εγώ είμαι με το SOUTH PARK.

MOST OF ALL WE 'VE GOT TO HIDE IT FROM THE KIDS

Είδα επιτέλους σε ντιβιντί τον Graduate, ελληνιστί ΠΡΩΤΑΡΗΣ, με Αν Μπάνκροφτ κ Ντάστιν Χόφμαν, υπέροχοι και οι δυο τους, αυτή παγερή, παραιτημένη, πικρόχολη, κυνική του κερατά σαραντάρα, αυτός αποπροσανατολισμένος εικοσάρης που δεν ξέρει τι θέλει, δεν τον συγκινεί τίποτα, τον συγκινεί μόνο λίγο το ξερό, ξενοδοχειακό γαμήσι με την Μπάνκφροφτ, αλλά πολύ -τρομερά- η κόρη της όταν τη γνωρίζει. Ήταν τα σίξτις, που οι άνθρωποι παντρεύονταν για πλάκα και παίρνανε αποφάσεις στο άψε σβήσε - και δεν έμεναν μέχρι τα σαράντα με τους γονείς τους. Η Μπάνκροφτ παίζει τη Mrs Robinson, επιτέλους κατάλαβα πού αναφέρεται το τραγούδι των Simon & Garfunκel, μόνο που οι στίχοι είναι αλλού γι’ αλλού, άσχετοι με την ταινία τελικά.

Τον συγκεκριμένο καταγρατσουνισμένο δίσκο (ναι, βινίλιο) μου τον χάρισε όταν ήμουνα στο γυμνάσιο ο πιο ψαγμενος μπάρμαν της Καβάλας με του οποίου την μικρη αδερφή κάναμε παρέα μικρές. Πρόσθεσα κι εγώ κατι γρατσουνιές. Επίσης θυμάμαι ότι διαβάζαμε στα κρυφά τα (σόκιν) κόμικς του. Είχε κόλλημα με τη Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Άρα εχω κι εγώ κόλλημα με τον Κρεπαξ.

Η ΚΑΛΗ Η ΚΑΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ

Σήμερα κυκλοφόρησε το Χάπι Λου, στο LIFO. Mε ενημέρωσε με ένα γλυκύτατο μέιλ μια συγγραφέας που to διάβασε. Και χάρηκα. Και απάντησα αμέσως.

Πριν λίγες μέρες πήρα ένα κακεντρεχές σχόλιο από μία/ έναν που δεν ξέρω αν διάβασε τα βιβλία μου. Αλλά διαβάζει το μπλογκ. Και χαλάστηκα βραδιάτικα. Ήταν η δεύτερη φορά, ήταν το ίδιο ακριβώς ανούσια κακό ιμέιλ. BAD GUΥ - που μου θυμίζει την κορεάτικη ταινία που είδα και ήταν υπέροχη.
[BAD GUY - εξαιρετικά λιγομίλητος νταβατζής ερωτεύεται άξαφνα φοιτήτρια στο δρόμο, ορμάει, τη φιλάει, τον χαστουκίζει ( αυτη και άλλοι δεκα περαστικοί) τα παίρνει (ο νταβατζής) όποτε της στήνει παγίδα και την κάνει (τη φοιτήτρια) πουτάνα. Η μαραζωμένη πουτάνα κρυφά τον αγαπομισεί... Άβυσσος η ψυχή της φοιτήτριας -και το πιο αναπάντεχο τέλος που υπάρχει, λάτρεψα αυτό το τέλος καθώς και την όλη αισθητική της ταινίας. Όπου λύνεται και η απορία, γιατι δε μιλάει ο τύπος; Είναι μυστηριώδης, είναι βαρετός; Μήπως δεν έχει τίποτα να πει;]

Μετά πήρα επιστολή συμπαράστασης από έναν επιφανή αναγνώστη του μπλογκ. Τα δημοσιεύω όλα εδώ.

Ανώνυμο είπε...
Tελικά είναι βέβαιο. Είστε εξίσου άσχημη με τα βιβλία σας !

loodepunk είπε...
ΠΡΟΣ ΑΝΩΝΥΜO-- Γιατι ασχολειστε μαζι μου τοτε; Γιατί διαβάζετε τα βιβλία μου; Γιατι δεν παρενοχλείτε ανωνύμως καμία όμορφη? Γιατι δεν χρησιμοποιειτε ολη αυτην την κακεντρέχεια για καποιον αληθινά κακο σκοπό (οπως τον βασανισμό εντόμων, την αγορά πλαστικών τάπερ, το κλώτσημα σκυλιών) και τη χαραμίζετε σε μένα; Δεν θυμαμαι να σας εχω κανει κατι. Α, το βρήκα! ειστε ο πρωην μου που παρατησα στην δευτέρα Λυκείου. Ρε Αλέκο, ακόμα να το ξεχάσεις;

ο ιντερνετ-φιλος, είπε...
Εύη. Kakws, poly kakws gia mena, apantises. Den prokeitai na diavasw tin apantisi sou. Me trelainoun afta, idiws an mesa se afto to apexthes paixnidi, "anagkastika" vriskontai atoma pou sympathw kai ektimw poly. Ok, o kathenas mporei na exei tin opoia gnwmi gia ton allo, gia to xaraktira, to talento tou, k.o.k. Alla oi... fantomades tou Diadiktyou einai kati allo... Ktypane kai fevgoun... Oi idoni tous vrisketai sti sygxisi kai sti thlipsi pou mporei na prokalesoun se kapoion poly kalytero tous, se afton pou tha 'thelan na moiasoun. Gi' afto kai sto diko mou blog den epitrepw sxolia. Ετσι apofevgw typakous opws h... eklekti diki sou. Thymamai ti thlipsi pou eniwse o Nikos Dimou, sto blog tou, otan arxisan na mpainoun diaforoi kai na ton vrizoun me ta xeirotera logia (gia to ergo tou, gia tin prosopikotita tou). Telika, stin arxi afise to blog tou kai ligo meta eftiakse ena kainourgio, pou kamia sxesi den eixe me to proto...

ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΣΑ ΠΑΛΙ

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπισε το αεροσκάφος ATR-42 των Ολυμπιακών Αερογραμμών, το οποίο με 28 επιβάτες εκτελούσε την πτήση 982 Θεσσαλονίκη-Λήμνος-Μυτιλήνη-Ρόδο. Όταν το αεροσκάφος έφτασε στο αεροδρόμιο της Ρόδου και ενώ βρισκόταν στη διαδικασία προσγείωσης και μάλιστα σε ελάχιστο ύψος από το έδαφος, "κτυπήθηκε" από πλευρικό άνεμο, με αποτέλεσμα να εκτραπεί μερικώς από την πορεία του και να υποστεί μικροζημιές στον ένα κινητήρα. "
Αυτή ήταν η πτήση μου για Ρόδο - και μετά Κασο. Ευτυχώς που μετάνιωσα τελευταία στιγμή και δεν πήγα. Thank god for this.

(Η ανεπίσημη ενημέρωση είναι ότι στο τσαφ τη γλίτωσε και χέστηκαν όλοι, μαζί και ο πιλότος. Γενικά η προσγείωση είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή της πτήσης και το αεροδρόμιο της Ρόδου σε άσχημο σημείο.)

Πήγα σήμερα στην καταπληκτική μουσική παρουσίαση του βιβλίου της Ασημένιας Σαράφη, Φεγγαράδα στο δέρμα, διηγήματα, εκδ. Πατάκη. Έχει ένα διήγημα εκεί για δύο γυναίκες που έχουν ένα πανδοχείο στην άκρη της θάλασσας και αρχίζουν να πηγαίνουν κιόλας με τους πελάτες, που μου θυμίζει κάπως το βιβλίο του Αϊτινού Ντανυ Λαφαριέρ, Η σάρκα του αφέντη. Επίσης μου άρεσε παραδόξως η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο, ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ – παρότι του έχουν αλλάξει τα φώτα του βιβλίου- αλλά οκέυ, βλέπεται και σαν ντοκιμαντέρ. Και η κυνική Σαρλότ Ράμπλινγκ λέει την πιο νουάρ ατάκα, "Πάντοτε σκεφτόμουν ότι όταν γεράσω θα πληρώνω άντρες για να με αγαπούν... αλλά δεν ήξερα ότι θα συμβεί τόσο σύντομα".

Ατάκα που τσακίζει.

ΠΑΛΑΒΗ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΑ- την Ασημενια τη γνωρισα πριν δεκα χρονια, οταν πηραμε μαζι τα πρωτα δύο βραβεια διηγήματος σε εναν διαγωνισμό διηγήματος της Θεσνικης και περάσαμε τρεις μερες μαζι στο μαγευτικό Αγιο Λαυρέντη. Ηταν τα πρωτα μας -αθλια- διηγήματα. Ξανασυναντηθηκαμε τυχαία σε μια ταβέρνα!

Ντοκιμαντέερ, ντοκιμαντέουρ, ντοκιμαντέουε

Λοιπόν αυτή είναι η φωτό που δημοσιεύτηκε χθες, Κυριακή, στο Πρώτο ΘΕΜΑ. Το bar είναι το Mommys. Και, ναι, όλο το ίδιο φόρεμα φοράω. Αυτό απ' όσο ξέρω δεν συνηθίζεται, αλλά ο φωτογράφος Μιχάλης μου την έστειλε (θενκς!) Τώρα που την κοιτάω ήταν πιο εντυπωσιακή τυπωμένη - διότι άλλο το χαρτί και άλλο τα ψηφιακά μέσα αναπαράστασης. Στον πόλεμο μεταξύ χαρτοβιβλιόφιλων και οθονο-βιβλιόφιλων, ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 2-0 (οσο για τους εχθρους, ξερετε ποιοι είστε. ) Είναι φωτογραφία ποπ και ροκ, και εμείς (νομίζω, εύχομαι, τέλος πάντων θα ήθελα) σαν ροκ συγκρότημα: συμφωνεί και η μαμά μου σ' αυτό.

Υπάρχει και μια συνέντευξη μαζί με τη φωτό αλλά η εφημερίδα αυτή από όσο γνωρίζω δεν έχει site. Το κλιμα παντως κατα τη διάρκεια ηταν εως λογοτεχνικά παθιασμενο, τα λεγομενα ενδιαφέροντα και η κουβεντα θα μπορουσε να τραβηξει και (αν ειναι δυνατόν!) περισσοτερο απο τις δύο ώρες κατά τις οποιες το κασσετόφωνο ηταν ανοιχτό.

Όσο για το θέμα της Κάσου, εκκρεμεί ακόμα. Δεν ξέρω. Δεν. Ετοιμάζω καλού κακού βαλίτσα για το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης- 'ετοιμάζω' είπα; Ψέματα. Δεν την μάζεψα ποτέ. περιμένει έτοιμη σχεδόν, στο χολ - μια βαλίτσα σε υπερένταση. Σ' αυτό το σημείο έχω φτάσει, να μην ξεπακετάρω καν τις βαλίτσες.

Ντοκιμαντέερ, ντοκιμαντέουρ, ντοκιμαντέουε. Διασκεδάζουμε προσπαθώντας να το προφέρουμε όπως η Νακυ Αγάθου. Αλλά δε γίνεται, η Νάκυ, αν θυμάμαι καλά, ήταν μία.

Πού είναι η Κάσος;

Άι εμ νέρβους.
Αύριο Κυριακή βγαίνει η συνέντευξη μου στο Θέμα του Θέμου, πακέτο με τους συγγραφείς Χρήστο Αστερίου και Κωσταντίνο Τζαμιώτη που εβγαλαν καινούρια βιβλία, το ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ ΡΕΜΒΗ και ΠΑΡΑΒΟΛΗ αντιστοίχως: ένας απο τους λογους που κατεβηκα στην Αθηνα, το όλο πραγμα ειχε πλακα καθώς συνεβαινε, στο μπαρ που συνεβαινε, ελπίζω να εχει ενδιαφέρον και τυπωμένο -κυρίως ομως ελπιζω να πετυχαν οι φωτό διοτι οπως ειναι γνωστο λιγοι διαβαζουν τα κειμενα και πολλοι τις φωτό. Ο φωτογράφος Μιχάλης Σουρλής ήταν σούπερ- μας εστησε λίγο σα ροκ συγκρότημα, how exciting, ελπίζω σε ενα συμπαθητικο αποτέλεσμα, καθώς δεν τολμώ να ελπίσω σε κάτι ροκ, πρώτα ο θεός - και το φότοσοπ.

Μόλις συνειδητοποίησα οτι δεν έχω δημοσιεύσει το εξώφυλλο για το οποίο σας είχα πρήξει, οριστε λοιπον και γυρισμός δεν υπάρχει. Ηδη στα βιβλιοπωλεια της Αθηνας, συντομα και στα υπόλοιπα.

(Vain, μιλα άφοβα για το εξωφυλλο, κατι θα έχεις να πεις).

Δεν ειναι ομως τοσο απλα τα πραματα διοτι τωρα ισως χρειαστει να μπω σε 2 αεροπλάνα κ 2 πλοια τουλάχιστον. Διοτι ο Στεφ. Νόλλας, που διοργανώνει το εντυπωσιακό off the road συμβάν με κάλεσε να παω στην Κάσο (Γουέρ δε χεκ ιζ Κασος; Απαντηση, Πιο κοντα στην Κρήτη παρά στη Ρόδο.) Διοτι κανει μια υπέροχη δραση στην αγονη γραμμή, με διαφορα δρώμενα, που τη διαφημίζει, μου είπανε και η ΝΕΤ, και εχουν και εναν συγγραφεα μαζι για μαρτυρα, το 'μάρτυρας' τωρα εγω το βλεπω αλλιώς -εφοσον προκειται να ειμαι τρεις μέρες στο δρόμο και δυο βραδια σε αλλα νησια, οπου ακομα δεν εχω καταλαβει πού θα φιλοξενηθώ -μάλλον σε σπίτια άγνωστών μου ανθρώπων, που κάνει ευρωπαικό στυλ βεβαια. Και μετα δυο-τρεις μερες στην μαγευτική χειμωνιάτικη Κασο. Και θα εχει και μποφόρ, λεει η Ολγα, και δεν ξερω και ψαροντούφεκο, που λεει κι ο Νίκος (ο οποίος δε βλεπει αλλο λογο να παει κανεις στην Κασο χειμωνιάτικα, εκτος βεβαιως απο το γουιντ σέρφινγκ, πλακα θα εχει να κουβαλάω κ μια σανιδα μαζί, ασε που δεν κανω γουιντ σερφινγκ). Το αστείο ειναι οτι ολοι οι φιλοι μου εδώ θα ψοφούσαν για κάτι τετοιο, τους φαίνεται και γαμώ τις φάσεις. Αν δεν εχει πολύ κρυο θα κανω μπάνιο, τ' ορκίζομαι, και θα βγαλω και φωτο για το μπλογκ, μαλιστα.

Κι ολα αυτά ενώ συμβαίνει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Στην οποία πας με ενα μόνο αεροπλάνο, και έχεις και σπίτι και ΑΔΥΝΑΜΙΑ -στο φεστιβάλ.

Ε οχι.

Αν παω στην Κασο θα ειναι εντελώς ανεξηγητο, σαν μια υπέρβαση προσωπικότητας για λογους καθήκοντος.

υ.γ. εχω τουλαχιστον δυο φιλους που πηγανε με αυτη την ομάδα σε νησιά και γουστάρανε, η Γαλάτεια Ριζιώτη(που εχει αδυναμια στα νησιά, εγραψε εξάλλου και το ρεαλιστικό, καθολου ροζ, Ροζ της Ταυλάνδης, εκδ. Κεδρος και ισως γραψει με την ευκαιρια το Γκρι των Κουφονησίων) στα Κουφονήσια και ο Θ. Χ. στην Αλλόνησο. Αλλα εμενα μου έλαχε το πιο μακρινό. Τι να κάνεις.

ΧΑΠΙ ΛΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ

Είμαι πάλι στην Αθήνα.
Παρά το γεγονός ότι παραπονιόμουνα για το πανω-κάτω, μέσα-εξω σε πλοια και αεροπλανα. Δεν ήθελα να κατεβώ εφόσον πάλι έπαθα την αγοραφοβία του νησιού, τη γνωστή νησο-αγοραφοβία, αλλά εφόσον πάτησα στον Ελβενιζέλο, και αφού έψαξα πάνω κάτω στα Μετρόπολις να βρω το πρώτο το σιντί των Νάνων, Λινγκουαφών, (αλλά δεν το βρήκα οπότε αγόρασα το Νανοdrive), μ’ έπιασε μια έντονη διάθεση επικοινωνίας.
Είμαι στην Αθήνα διοτι.
Σήμερα, Παρασκευή, βγήκε από το τυπογραφείο το ΧΑΠΙ ΛΟΥ, με το νέο περιτύλιγμα απο τον Κεδρο -αυτό είναι, τέρμα τα πειράματα, πολύ αργά για ν' αλλάξω γνώμη. Μύριζε τυπογραφική καινουργίλα. Είναι μια συγκινητική στιγμή όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα τυπωμένο βιβλίο, ΤΥΠΩΜΕΝΟ είπα (Μάριος ακούει; διότι ένα τυπωμένο βιβλίο είναι διαφορετικό από ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, ότι κι αν λένε μερικοί μερικοί Μάριοι) και εμ αν εξαιρέσουμε δυο τρία πραγματάκια που θα ήθελα να αλλάξω (το βιογραφικό, τη φωτογραφία, το τρίτο κεφάλαιο, το μέγεθος των σχολίων στο οπισθόφυλλο, το χρώμα του χαρτιού στο εσωτερικό εφόσον αυτό το χοντρομπέζ φύλλο μου τη δίνει, μικροπράγματα ρε αδερφέ), είναι περίπου αυτό που ήθελα.
Οκ, ΑΥΤΟ που ήθελα -χωρίς περίπου.

νάνοι- www.nanoi.gr

θυμαστε που παραμιλούσα για τον Γιαν Μουαξ; Περισσότερα στα νεα του Σαββατου που πέρασε.