Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

ευτυχως που υπαρχουν νταρντάνοι



Δυο πραγματα εχω να πω.
1) Αν ειναι να στραμπουλήξεις το ποδι σου σε ένα μπαρ πρεπει να εχεις κανει πεντικιούρ.
2) Αν θες την προσοχή ολων σε ένα μπαρ, στραμπούληξε το πόδι σου. Μη διστασεις να αρπαχτεις απο το πρωτο ορθιο πουκάμισο που θα βρεις οταν πέφτεις. Αν ειναι η πλατη ενος αντρα και το ύφασμα σκιστεί, ακομα καλύτερα. Αν ειναι δίπλα η γκόμενά του και νομισει οτι του την πέφτεις, και παλι κερδιζεις σε ακροαματικότητα. (στην περιπτωση μου ήταν νταρντάνος και το πουκάμισο του γερό)
Εχω κανει διαφορα σε μπαρ. Εχω φάει σουβάκια, παιξει τάβλι, χαιδέψει σκύλο, αγοράσει σιντί, λουστεί με το ποτό του διπλανού. Χθες το βραδυ στραμπούληξα και το πόδι μου. Μετα ολο το μπαρ επεσε πάνω μου να δει πώς είμαι. Πονάς; ακουγοταν καθε λιγο και λιγάκι μια χωρωδία. Πονάω, υπαρχει περίπτωση να πονούσα πριν πεντε λεπτά και τωρα να μου πέρασε; Πως ΕΊΣΑΙ; (Ρεζίλι και με το ποδι ξεπαπούτσωτο).Ο ιδιοκτητης εφερε πάγο. Ενας αλλος σκαμπό για το πόδι. Η ολγα εφερε το αυτοκινητο μεχρι την πορτα για να με παει σπίτι. Ο Π. με στηριξε στα πεντε μετρα μεχρι το αυτοκίνητο. Παραλίγο να με κουβαλήσει αλλα κρατησα χαρακτήρα.

Κατεβαινω Αθηνα σήμερα. Δουλειά και διασκέδαση, ελπίζω δηλαδή, και χωρις να εχω να παω καπου συνταρακτικά. Χωρις να ξέρω πού θα μείνω - ο φίλος που με φιλοξενεί δεν απαντάει. Χμ. Με φανταζομαι, με μια βαριά βαλίτσα ν' ανεβαινω μια ατέλειωτη ανηφόρα, το στραμπουληγμενο πόδι μου να πρηζεται κι αλλο, να βρέχει, ο φίλος να ανοιγει την πόρτα και να λεει, Ποια είσαι; Σε ξέρω; κΟΙΜΑΜΑΙ ΣΤΑ ΣΚΑΛΆΚΙΑ ΤΟΥ, με μαξιλάρι τη βαλίτσα και το πρωι με κλωτσάει μια καθαρίστρια λεγοντας- δε μπορεις να κοιμηθες εδω, ειναι χολ!
Ενας θετικος οραματισμός τώρα: η βαλίτσα ειναι ελαφριά, ο Οδ. με παραλαμβανει πακέτο με τη βαλίτσα, το στραμπουληγμενο μου πόδι έχει περάσει τελείως, ο καιρός ειναι σούπερ, βλέπουμε ταινια και κοιμομαστε στη μία το βράδυ, (εγώ παίρνω το καλό δωμάτιο) και ξυπναω το πρωι στις εντεκα φρέσκια και παω να κανω τη δουλειά κεφάτη και ψύχραιμη... το βραδυ βγαινω και χορευω (το στραμπουληγμενο πόδι έχει φτιάξει λεμε) και ζήσαν αυτοι καλά κι εμείς καλύτερα.
Τον Ο. τον πετυχα στη θεσ/νικη τελικα, θα φτάσουμε λεει ταυτόχρονα στην Αθηνα, πρώτα ο θεός, και θα συναντηθούμε στο σπίτι του και θα ειναι (πιστευει!) εκεί πριν από μενα. Καλα την ειδα εγω τη ρωσιδα του πρώτου -αυτη θα με μαζέψει.
[Τον καιρο τον τσέκαρα στο ιντερνετ καλού κακού, με τους θετικούς οραματισμούς δε βγάζεις άκρη: rainy days are over.]

Έχουν γέλιο οι απαντησεις του Θανάση Χειμωνά στα ΝΕΑ, στο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Επειδή απαντάει με απόλυτη ειλικρίνεια και μηδέν στήσιμο. (Αυτος ειναι ο θανάσης.) Αλλα και του Πετρου Τατσόπουλου οι απαντησεις ήταν έτσι. Αλλοι απαντανε σ' αυτο το ερωτηματολόγιο 'ποιητικά'. Στην ερώτηση λοιπον ποιο ειναι το προσωπικό σου ΜΟΤΟ ο Θαν. αναφέρει εναν στιχο του Παπακωσταντίνου. Τυχαίνει να γνωρίζω ότι εννοεί τον εξής: 'Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται σε ταβέρνες πλατείες και αλάνες/ ευτυχώς που υπάρχει κι ο ερωτας, ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες.'
[Το αγαπημένο μου βιβλίο του παραμένει το Ραμόν, εκδ. Kedros.]

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

ΥΠΑΡΧΩ και αλλα υπαρξιακά

φωτο STEREOBIRD.COM

Υπάρχω. Διχως αμφιβολία. Το έγραψε και ο Δημήτρης Σωτάκης στο impossibly cool kai ολοκληρωμένο site του. (Οχι σαν κι εμένα που το δημοσιευσα ενω ηταν -και ειναι-ακόμα στα μπετά). Απλά, κανεις δεν ξερει πού βρίσκομαι αν πάσα στιγμή. Ούτε κι εγώ. Ειδικά δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι την επόμενη στιγμή. (Το γνωστο: ποια είμαι, πού παω;) Πραγμα που εκνευριζει πολλούς ανθρώπους που με συναναστρεφονται. Π.Χ. τη μαμά μου. Ένας διάλογος:
- θα φύγεις αύριο παιδάκι μου;
- Δεν ξέρω.
- Ποιος ξέρει;
- Άγνωστο.
- Μα πρέπει να βγάλεις εισιτήριο σήμερα.
- θα βγάλω αύριο.
= Κι αν δεν βρεις;
- Αν δε βρω δε θα φύγω.
- Κι εγώ πώς θα το ξέρω; Να παω σε χαρτορίχτρα;
- ΚΑΛΉ ΙΔΈΑ. Και αμα μάθεις πες μου κι εμένα.

Επισκεφτείτε και το κοινωφελές φιλανθρωπικό ίδρυμα Σωτάκη παρακαλώ, που σπονσοράρει εικαστικές εγκαταστάσεις, βουλγάρικα μπαλέτα και ποιητικές βραδιές, αλλα κυριως τα πατατοχάμπουργκερ του συγγραφέα. (Λες να κάνω κι εγώ ένα ίδρυμα;)

Εδω που τα λέμε, πάντως, καμιά φορά αναρωτιέμαι: Υπάρχω; Ισως γι' αυτο να γράφω εδώ πέρα, για να το επιβεβαιώσω.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

URBANview


φωτο-STEREOBIRD.COM

Ωραια απο εικαστική άποψη η σελίδα του συνεντευξοκειμένου μου στο ντιζαινάτο ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ της εφημερίδας Φιλελεύθερος Κυπρου. Την πήρε η φανατικά ούρμπαν Μαρία Μασούρα, που θυμόταν απέξω ατάκες του Χαπι Λου, και με την οποία η τηλεφωνική επικοινωνία ηταν επιμορφωτική/ ξεκαρδιστική/ουτοπική - το ενδεχόμενο κοινού ταξιδιού στη Νέα Υόρκη αναφέρθηκε, για παράδειγμα. Τώρα που την ξανακοιτάω, τη συνεντευξη, εστιάζει στη σχεση αγάπης-μίσους που έχω αναπτύξει με την Αθήνα - κάτι σαν ερωτική σχέση δηλαδή. Κι αν έχει έτσι το πράγμα, μήπως πρέπει να πάω επιτέλους να μεινω εκει και να συγκατοικήσουμε; Αλλά μετά θα χαθεί η μαγεία, έρως γκουντμπάι, μόνο μίσος. URBANview

πλαστικές σφαίρες, γιούπιιιιιιιι! είπε ο ένας μπάτσος στον άλλο



Επειδή είμαστε τρίτος κόσμος και ο σκουπιδοτενεκές της Ευρώπης, ό,τι κακό και ηλίθιο συμβαίνει εκεί πάνω το εισάγουμε, (πχ. Μακντόναλντς) αποφεύγοντας επιμελώς να εισάγουμε τα καλά. (κουλτούρα π.χ) Ο νεωτερισμός που θέλει να εισάγει η κυβέρνηση τώρα είναι οι πλαστικές σφαίρες, σαν αυτές του πέιντμπολ, μόνο που δεν είναι ακριβώς σαν του πέιντμπολ, επειδή αυτές δεν σουτάρονται από αθώα αεροβόλα, δηλαδή ο τρώγων τη σφαίρα δεν την σκαπουλάρει με ένα απλό, ΑΟΥΤΣ! Ούτε τόσο νεωτερισμός είναι, εφόσον στην Αγγλία σκοτώνονταν άνθρωποι μ' αυτές από το 1970.

Η δικαιολογία είναι ότι οι σφαίρες είναι ακίνδυνες, και θα χρησιμοποιούνται ασύστολα προς σωφρονισμό σε ταραχές, όπως εκτροχιασμένες πορείες συνταξιούχων πχ. Έχουμε δει παππούδες να τρώνε ξύλο, τώρα θα τους δούμε να τρώνε και σφαίρες στο μάτι (μόνιμη τύφλωση) η αλλού (μόνιμη αναπηρία κλπ) Κι άντε να βγει το μάτι του παππού, καλά, παππούς είναι, τα μικρά αναρχοαυτόνομα πιτσιρίκια όμως, που είναι περίπου ό,τι διαθέτουμε από άποψη ιδεολόγων σ’ αυτή τη χώρα, τι φταίνε; Εξάλλου, τα μικρά μια μέρα θα μεγαλώσουν και θα θελήσουν να αποκτήσουν ιδιοκτησία και καρέκλα, δηλαδή θα γίνουν του συρμού και του καταναλωτισμού, γιατί λοιπόν να τα σκοτώσουμε νωρίς;

Θα διασκεδάσουν τα μπατσάκια με τα νέα 'ακίνδυνα' παιχνιδάκια τους. Όσο για τους μικρούς αναρχοαυτόνομους ιδεολόγους, ο Μπακούνιν να τους φυλάει (είναι και άθεα, τα σκασμένα). Γιατί οι υπόλοιποι, εμείς που συγκινούμαστε, νοιαζόμαστε για τις κατά καιρό άδικες, ή και εξοργιστικά φασιστικές υποθέσεις, παραμεγαλώσαμε, η παραπλαδαρέψαμε - και βαριόμαστε να βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε, που να τρέχουμε τώρα, τα δακρυγόνα τσούζουν, το παιδικό μας άσθμα καραδοκεί, τα τακούνια χαλάνε στα πλακόστρωτα, άσε που έχουμε να δούμε ονλάιν και τα καινούρια επεισόδια του ΣΑΟΥΘΠΑΡΚ.

παρακαλώ διαβαστε [διαβάστε όμως], περισσότερα στον υιο της Ελευθεροτυπίας

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ




Η τεμπελιά ειναι τέχνη, όπως ο ύπνος. Εφόσον πιεζομαι απο τους γυρω μου να κανω μια σειρα ενεργειων που δεν ταιριαζουν στο χαρακτηρα μου, όπως να παντρευτω, βγάλω λεφτά, αγοράσω καναπέ, (ναι, δεν εχω τετοιον, διοτι καποτε ειχα αποφασισει οτι αμα παρεις καναπε το επομενο βημα ειναι να σωριαστεις στην τηλεοραση με τις παντοφλες, και να περνανε τα χρονια) τι κανω; Παλιμπαιδιζω - και αυτο ας μην γελιομαστε, ξερω πως γινεται. Χθες για παραδειγμα ξαμοληθηκα σε ενα παρκο βγαζοντας φωτογραφιες, ποζαροντας ως μαιμού, βανδαλη λουλουδιών, και πολυ νεκρο πτώμα σε καροτσάκι, σε μια διαθεση αναπαραστασης της σκηνης απο την ταινια του Νικολαίδη Τα κουρελια τραγουδάνε ακόμα,, οπου την φρεσκοσκοτωμένη Ολια Λαζαριδου βολτάρει στον κήπο ο φαλακριζων συζυγος της με καροτσάκι για μπετα.
Αυτο δεν ειναι χασομέρι, λέγαμε, αυτο ειναι καλλιτεχνικη εγκατασταση λέγαμε, η φωτορομαντζο στη χειροτερη, λέγαμε. Παιδί μου: άμα ο άνθρωπος θελει να ξεγελάσει τον εαυτο του, μπορεί.
Τωρα βεβαια, αυτο μπορει να εκληφθει και ως μια μορφη εν δυναμει καλλιτεχνικης δημιουργιας, μια χαλαρωση και απορροφηση πληροφοριων που μια μερα θα οδηγησουν σε ενα σπουδαιο εικαστικο ή αλλο εργο.(...) Δηλαδη, οταν κωλοβαρας κανεις ερευνα. Θα συμφωνουσε και Ο Κερουακ μ' αυτο, ειμαι σιγουρη.
Και τωρα θα με συγχωρέσετε, εχω να παω να μαζεψω κατι κοχύλια.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ




ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΩ ΕΤΡΕΧΑ ΣΤΑ ΚΑΦΕΔΟΠΑΡΤΙΑ, επειδή δεν εφαγα όλο το φαί μου, ή επειδη εφαγα ολη τη γρανίτα, το κρύωμα μου μετατράπηκε σε ρινοφαρυγγίτιδα που επιβαλλει να τρωω μονο σούπες και τσάγια.
(Αλλη εκδοχή: με τιμώρησε ο θεός που χώθηκα σε Μουλτισίνεμα.)
Χμ
Αν δεν τριγυριζα στο Εθνικ και στην Ζεύξιδος με τους Αυγουστίνα, Γιάννη και Γιάννα, στο σέβεντις μπαρ ΟΥΡΜΠΑΝ, απέναντι απο το Σπίρτο, που ανακαλύψαμε εκεινη τη μερα - παρότι φανταζομαι οτι υπήρχε και πιο πριν.
Αν δεν τραβιόμουν μετα στο αλλο τζαζολογοτεχνικομπάρ με τον Γιώργο Κέιβ και λοιπούς,
Αν δεν ειχα χωθεί σε ερκοντισιονάτο μουλτισίνεμα με φαί,
αν δεν ειχα πιει καφέ -με ποιητή- στο Στρέτο της Τσιμισκή,
(Βασ. Αμανατίδης)
αν δεν, τώρα δεν θα.
Αλλά.

[Η θεσσαλονικη έχει πάλι ωραία μπαρ.]

Η αντιβίωση μαστουρώνει
Εξακολουθώ να εχω κόλλημα με κεινο το τραγούδι. Αλλα δεν εχω ακουστικά.
Παλι διαβάζω Κερουακ (Ο γυρισμός του ταξιδευτή, εκδ ΑΠΟΠΕΙΡΑ)
Κι εμαθα επιτελους τη διαφορά μπητ και μπήτνικ.
Και τι σημαινει ακριβώς χίπστερ.
Και εχασα κι αλλο πλοίο.